Zijn zij nu gek? Of zijn wij het?

Hoe een kijkje binnen een andere cultuur je leven rijker maakt
Inmiddels is Anco weer terug in Mali en bleef ik achter in Senegal. Zijn kennis was daar nodig, terwijl ik aan de slag mocht met de mooie beeld opdrachten hier. Dankzij Whatsapp blijven we aardig van elkaars reilen en zeilen op de hoogte 🙂

Het was er nog niet van gekomen om een Blog te schrijven over ons Nederlandse bouwteam begin dit jaar … Ter opfrissing uit onze laatste nieuwsbrief:

“We hopen aan het begin van het Nieuwe Jaar een Nederlands bouwteam in Mali te verwelkomen. Een vriend en zijn broer komen ons helpen om twee 12 meter hoge stalen constructies te bouwen waarop elk een watercontainer komt te staan voor de bijbelschool en het vrouwen- en kinderziekenhuis in Koutiala. Ook één van onze nichten uit Zuidland doet een eerste keer Afrika aan.”

Dat bezoek is inmiddels geweest en het resultaat van 2,5 week hard werken mag er zijn. Ancos jongens in Koutiala zijn momenteel de bestaande put aan het verdiepen, zodat er voldoende wateraanvoer is voor de watertank op de bijbelschool. Voor bovengenoemde broer was het een eerste ervaring met Afrika. We vroegen hem in eigen woorden te vertellen wat zo’n eerste bezoek met hem heeft gedaan … Onderstaande is slechts een klein deel uit zijn verhaal, omdat we de rest willen bewaren voor een volgende nieuwsbrief 🙂 Over de technische kant van de containerbouw hopen we binnenkort nog een korte video te maken …

“Twee weken zijn we met de bouw van de eerste watertoren bezig geweest, veel dingen die we in Nederland een drama zouden vinden, vinden ze in Mali heel gewoon. Om maar iets te noemen:

# Heb je een aanhanger nodig, zijn de wielen eraf….
# Heb je een steiger nodig, kan je 2/3 op een andere bouw ophalen, onder de specie en alsnog incompleet.
Wat zegt Anco dan…. dan maken we de missende onderdelen toch zelf.

Geweldig om te zien hoe Anco en Ewien en hun collega’s met deze dingen omgaan, ik heb hier echt van mogen leren. Zelf was ik de eerste weken geschokt inzake de veiligheid qua werken en de staat van de elektrische installaties. Vaak vertelde ik Anco dat hoort zo niet, dat kan zo niet, dat is echt niet normaal. Hij zal dit niet snel vergeten denk ik :). Na deze ervaringen vraag ik me ook sterk af of we in Nederland niet zijn doorgeslagen met al onze regeltjes. Waar is onze VOC mentaliteit gebleven?!

Toch waren we allen bijzonder dankbaar dat we beide watertorens zonder ongevallen hebben kunnen bouwen. De tweede toren bij het ziekenhuis hebben we zelfs in vijf dagen neergezet, in plaats van eerdergenoemde twee weken voor de eerste. Dit door slimmer te bouwen en beter op elkaar ingespeeld te zijn. Ja, de bouw bij het vrouwen- en kinder ziekenhuis in Koutiala zal ik nooit meer vergeten: diversen malen reed er een rouwauto voor en zagen we een klein lichaampje uit het mortuarium gedragen worden … overleden, zo jong… “

Wordt vervolgd!