skip to Main Content
Dwars Door De Storm

Door de storm richting bergtop

Door ziekte in de familie word ik de laatste tijd meer stilgezet bij leven en dood. Een aspect waar we in Afrika (helaas) bijna dagelijks mee te maken krijgen. Dit keer is het echter persoonlijker, rauwer en lijk ik mijn omgeving door een andere bril te bekijken …

Zo reden we op een dag terug van Beersheba en zagen we voor ons een grote groep koeien de weg oversteken. Niks vreemds, omdat de herders vaak hun kudde snel overjagen, opdat alle beesten veilig de overkant halen. Je ziet nog regelmatig dode dieren langs de kant van de weg liggen, omdat een bestuurder het dier niet op tijd kon ontwijken.

Dit keer kwamen twee motorrijders er minder goed van af. Hoe het precies kon gebeuren weten we niet, maar de koeienoversteek of een taxi veroorzaakte dat één van de rijders volop met zijn hoofd (hij droeg geen helm!) op het asfalt viel. Binnen enkele minuten stopten meerdere auto’s en zagen we – bij het voorbij rijden – één man met zijn hoofd in een plas bloed liggen, terwijl de ander er beduusd bij zat … zich waarschijnlijk afvragend wat er zojuist gebeurd was.

Anco en ik besloten ook even te stoppen, maar zagen al snel dat we niet écht iets konden betekenen. De ambulance was gebeld en een omstander probeerde de schokken van het lichaam van de ernstig bloedende man met zijn hand tegen te gaan. Een beeld wat nog dagenlang op mijn netvlies is blijven hangen.

Ik kon het machteloze gevoel van niets praktisch kunnen doen de uren na het ongeluk niet van me afschudden. Daarbij kwam de innerlijke worsteling of we op geestelijk vlak niet meer hadden kunnen betekenen voor de slachtoffers en/of omstanders. Lastig vraagstuk, welke je soms heel anders beantwoordt wanneer je je even in stilte terug kan trekken om de situatie van een afstandje te overzien. Iets wat onmogelijk lijkt in een stressvolle situatie.

Nog nadenkend over het heftige ongeval streken we neer bij ‘onze pizzaboer’. We zaten nog maar net of we horen gierende remmen gevolgd door een klap en een gil van een moeder. Ik (Ewien) kon de moed niet opbrengen om nog een keer getuige te zijn van een ongeluk, terwijl Anco opsprong om een inschatting te maken van de situatie. Dit keer leek het minder ernstig: het slachtoffertje was goed bij kennis en de sirene van de ambulance werd snel luider.

Hoe is het mogelijk dat we in zo’n korte tijd getuige zijn van twee ongelukken? Wilde God ons misschien iets duidelijk maken? Die avond besloten we om in elk geval een cursus EHBO te gaan volgen in Nederland, om in ieder geval de basishandelingen ten tijde van een ongeluk onder de knie te krijgen. Een cursus welke we door de jaren heen (door tijdgebrek) nooit hebben gevolgd.

De boodschap van afgelopen zondag leek alles weer in het juiste perspectief te plaatsen. Een begiftigd spreker, met een bijzonder persoonlijk verhaal, legde de geschiedenis van Noah op een verfrissende manier uit. Je merkte dat de hele zaal vol belangstelling zat te luisteren. Over hoe Noah (wij) door in de ark te blijven (dichtbij God) de storm aan kon gaan.

Na 150 dagen in de ark, kwam deze stil te liggen op de bergketen Ararat – bijzonder ongewoon! Het beeld werd daarbij geschetst dat we zonder de stormen in ons leven de top van de berg niet bereiken/ervaren. Door een storm heen wordt je zicht  – op God en je leven – vaak helderder, je verlangens zuiverder, je leven rijker. Opdat we elke dag en elke situatie op de juiste Waarde mogen blijven schatten!

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top