Hemelse medepassagier

De bushelper komt op een drafje naar me toe. Of ik een andere plek wil uitkiezen dan in de rij net achter de chauffeur. Ze hebben liever geen vrouwen voorin de bus. Mijn Amerikaanse collega naast me trekt zijn wenkbrauwen vragend op. Waarom niet?, informeer ik nog. Vrouwen hebben meer angst, aldus de man, ze kunnen het aankomend verkeer niet op waarde schatten. Ik moet moeite doen om niet te glimlachen, want iedereen die voorin zit en goede ogen heeft, wordt angstig. De bus in Afrika neem ik alleen wanneer het echt niet anders kan. Reizen met de bus is (levens)gevaarlijk.

Het vertrouwen in de gekozen busmaatschappij neemt niet toe, zodra ik één van de medewerkers met een nekbrace de rijen ter controle langs zie gaan. Tijdens het wachten en inpakken van de bus wordt er door middel van houten borden met de chauffeur gecommuniceerd. De tekst op bord 01 leest: Mijn familie reist ook met deze bus … Bord 02 is beschreven met de wrange woorden: Een behouden aankomst is het enige dat telt. Ik moet me inhouden om niet alsnog de bus te verlaten. We zijn te vaak getuige geweest van ongelukken waarbij een snelle bus (meer regel dan uitzondering) en slechte remmen tot rampscenario’s leidt. ‘s Nachts rijden is door het grote aantal fatale ongelukken in Senegal verboden.

TURBULENT TOGO
Waarom dan toch met de bus? Voor veel Afrikaanse collega’s is dit de enige betaalbare manier om te reizen. Voor ons als filmteam wilden we een herstellende collega een aangenamere reis geven. Een reis van ruim vijf uur in een redelijk comfortabele bus leek ons dit keer beter en goedkoper dan een rit in een minibusje zonder (open) ramen en bijzonder weinig plek – de MAGNETRON.

Reizen in Afrika komt met de nodige uitdagingen. Op welk vervoermiddel je keuze ook valt. De meeste zendingswerkers verongelukken nog steeds in het verkeer. Een ontnuchterende gedachte. Eén waarvan ik me elke reis weer bewust ben. Het geeft me altijd weer kracht en moed te weten dat God met me meereist, als mijn mede passagier. Zonder Hem zou ik de bus niet nemen. Hij houdt de dingen bij elkaar, vooral wanneer de situatie moeilijk wordt.

EEN LACH EN EEN TRAAN
Na vijf weken intensief samen optrekken in Togo, op de uittocht uit het land, ontvangen we een bericht wat hard aankomt. Zo’n 11 Afrikaanse YWAM leiders hebben het leven gelaten bij een ongeluk tussen een minibus en vrachtwagen. Anderen zijn in kritieke situatie naar het ziekenhuis gebracht. Leiders en studenten waren in Tanzania samen gekomen voor een Executive Masters Program.

Mijn YWAM collega’s kunnen het nieuws nauwelijks bevatten. Meerdere Afrikaanse landen verliezen in één klap hun ‘beste leiders’. Wat is de zin hiervan? Ondanks de vele vragen, verzamelen mijn film collega’s zich om te bidden. Ik bewonder hun moed. Ik merk dat ik aarzel, praktische vragen zitten me in de weg. Toch sluit ik me bij hen aan, in de wetenschap dat God ons hart en vragen kent. Wanneer één lid lijdt, zo het hele lichaam.

Tijdens het schrijven van deze blog zijn alle gewonden van het ongeluk de weg van herstel ingeslagen. Ook de meerderheid van de overledenen is teruggebracht naar hun land van herkomst. Velen hebben een financiële hand uitgestoken, zodat familie en vrienden hun begrafenis konden bijwonen. Het impact blijft groot. De overlevenden van de tweede minibus blijven getraumatiseerd achter, omdat ze getuige waren van het (over)lijden van dierbare collega’s en vrienden.

MET GOD OP REIS
Eén ding neem ik me voor: om elke keer nog bewuster, biddend, met God op reis te gaan. Jezus roept ons op te bidden dat God wil wordt gedaan, op aarde zoals in de hemel. Ons aardse thuis is vergankelijk en nog bedrenkt met zonde, ziekte en dood. Iets wat nooit Gods bedoeling was. Hebreeën 13 zegt: ‘Want wij hebben hier geen blijvende stad, maar we zoeken de toekomstige … ‘ We zijn geschapen als hemelburgers en dat geeft rust. Wat er onderweg ook plaatsvindt. Mogen we in vreugde en vertrouwen blijven optrekken naar de plekken die God ons wijst.