Hoopvol Afrika

Dit weekend staken we geen groot paasvuur aan, maar waren we wel getuigen van een paasdoop. In de zee, pal naast de schapen die schoon geschrobd werden voor verkoop. We trokken wat bekijks toen er een stoet blanken richting de zee wandelden. Al weerhield het de verkoopdames er niet van hun waar vol passie aan te prijzen. Eenmaal bij het water werd duidelijk dat we hier voor een ander, hoger doel waren. En bleef menigeen nieuwsgierig staan om getuige te zijn van wat er stond te gebeuren.

Tijdens de gezamenlijke paasdienst had de dopeling al een kort getuigenis gegeven. Over zijn zoektocht naar en worsteling met God op intellectueel niveau. Hoe hij telkens vastliep, totdat God Zichzelf persoonlijk in een droom liet zien. Daarna werd alles anders en ging hij God met zijn hart in plaats van verstand najagen. Zich laten dopen is een publieke proclamatie van deze ommekeer. Dat hij serieus een verschil wil maken in de dagen die hem op aarde resten. Eerste paasdag markeert niet alleen meer zijn geboortedag, maar vanaf dit jaar ook het moment waarop hij werd ‘weder geboren’.

“Of weet u niet dat wij allen die in Christus Jezus gedoopt zijn, in Zijn dood gedoopt zijn? Wij zijn dan met Hem begraven door de doop in de dood, opdat evenals Christus uit de doden is opgewekt tot de heerlijkheid van de Vader, zo ook wij in een nieuw leven zouden wandelen.” (Rom 6:3-4)

Het beeld van de doop komt dichterbij dan ooit op deze eerste paasdag. Jezus sterven en opstanding is letterlijk terug te zien in de onderdompeling. Het voert me terug naar de dag waarop ikzelf werd gedoopt. Toen alles in dat ene moment leek te veranderen. Zichtbaar anders kwam ik uit het water, met vernieuwde Hoop en zingeving. Dat God goed is en dat ik in zijn Licht mag wandelen, dat leven geeft (Ps. 56). Deze zekerheid verandert keer op keer mijn perspectief op de dingen die om me heen gebeuren.

Op de terugweg komen we langs een groepje schoongewassen schapen. Bibberend van de kou zoeken ze elkaar op, om zo weerstand te bieden tegen de weerelementen. Het raakt me, wanneer ik de link leg naar de beelden die onze huiskamer dagelijks binnenkomen: beelden van geweld, oorlog, aanslagen, ziekte, verdriet, dood. Groepen mensen als schapen zonder herder, die elkaar op zoeken in tijden van nood, lijden. Het zet me stil bij de vraag: waar hoop ik (jij) mijn Kracht vandaan te halen? En zet me aan om elke dag actief om te kijken naar mijn naaste (in nood).