Dorp en hemel houden adem in
De dorpsmenigte houdt de adem in. Zal het deze avond eindelijk lukken om één van de belangrijkste scenes uit de film op te nemen voordat de hemelsluizen zich openen? Een collega stelt zich strategisch op tussen de filmplek en het huis van de duivel. Met uitgestrekte armen roept hij om Gods hulp.
De afgelopen twee avonden konden we de betreffende scene niet filmen, omdat stortbuien en onweer ons dwongen vroegtijdig in te pakken. In deze scene ziet Adama, de hoofdrolspeelster, Jezus in haar droom. Dat deze ontmoeting plaatsvindt tegenover de moskee en naast het door de dorpelingen gebouwde ‘huis van de duivel’ lijkt alles te maken te hebben met de tegenslag die we ondervinden.
Ook de voorganger, plaatselijke partner van dit filmproject, heft zijn ogen op naar de hemel. Na enige tijd kijkt hij ons zelfverzekerd aan: ‘Vanavond zullen we deze scene filmen’. De bijbeltekst uit Efeze 6 komt boven, waarin duidelijk staat dat we niet te strijden hebben tegen vlees en bloed, maar tegen de duistere machten in de hemelse gewesten.
Zodra we enkele druppels voelen zetten we een tent op boven de camera’s en voeren we de snelheid op. De groep omstanders is deze avond door de regen kleiner, waardoor het harde gepraat en gelach de opnames minder hindert. We dienen als entertainment voor het hele dorp, zonder elektriciteit en dus ook tv.
De spanning stijgt zodra de scene meerdere keren gespeeld moet worden om de juiste performance op beeld vast te leggen. Ook Jezus verschijning verloopt niet direct vlekkeloos. Het publiek kijkt ademloos toe, zodra hij uit de schaduw tevoorschijn komt en zijn doorboorde handen naar Adama uitstrekt. Gejuich stijgt op zodra het laatste beeld is opgenomen.
Opgelucht ruimen we op in de stromende regen. Het vereist heel wat kunst- en vliegwerk om alle apparatuur ‘droog’ de auto in te krijgen. De director herinnert iedereen eraan om geen SD kaarten uit de camera’s te trekken voordat we weer veilig en wel thuis zijn. Na een zangscene eerder van de week, waren we een audio SD kaart in het donker verloren. Na een lange zoektocht keerden we met lege handen huiswaarts.
De volgende dag waren we allen getuige van Gods trouw. Eén van de dorpsvrouwen wist de kaart bij morgenlicht te vinden, zodra we een voorbeeld hadden laten zien en ze op een drafje naar haar op de grond drogende was liep. Nog geen half uur later werd de kaart onder luid gezang en dans bij ons teruggebracht. We ervoeren het als een dikke Knipoog van boven.
