skip to Main Content
Getting Water

Hoop op straat

Een stap zetten in het onbekende vormt vaak een mooi, maar ook spannend onderdeel van het fotovak. De nachten voor een nieuwe opdracht loop ik in gedachten allerlei stappen door, waardoor er van slapen soms weinig terecht komt. Tel daarbij de onbekende cultuur en taalbarriére op en je denkt bijna dat ik bevend in de auto zit 🙂 Niets is minder waar, want ik mag ervan verzekerd zijn altijd samen met Iemand op pad te gaan.

Afgelopen week ging ik voor een speciale opdracht naar de hoofdstad om een voor Senegal (politiek) gevoelig onderwerp van binnenuit te fotograferen … : het dagelijkse leven van de Talibé, ofwel Koraanleerlingen. Naast studie van de Koran worden deze kinderen dagelijks de straat opgestuurd om eten en aalmoezen te vergaren. Ze moeten huis en haard verlaten om onder de zorg van een onbekende/Koraanleraar op te groeien. Dat de levensomstandigheden binnen zo’n gemeenschap verre van optimaal zijn is bij iedereen bekend, maar hoe dit te verbeteren vormt al jaren onderwerp van discussie.

Het was bij aankomst in de hoofdstad niet moeilijk om mijn begeleider (A) te spotten. Hij was degene die een hele stroom Talibé achter zich aan had. Niets vreemds, omdat A hen dagelijks tussen 9 en 11 uur ’s ochtends in zijn opvangcentrum ontvangt. Met als doel: goed eten, zorg en de broodnodige ontspanning en gezelligheid. Even weg van het harde straatleven, waar niemand je haast lijkt op te merken.

De uren in het centrum benutte ik goed om ‘het leven’ daar vast te leggen en om contact te leggen met de jongens die me later op de dag zouden helpen met foto’s. A’s zorg en aandacht hielp hen te ontdooien en meer onbevangen voor de camera te staan. Tussendoor zette ik ook nog een pasgeboren lam met zuigfles op de plaat. Toevallig spotte ik een man met lam onder zijn arm en ik trok de stoute schoenen aan. Na het eerste contact mocht ik niet alleen het lam de fles geven, maar dit proces ook met de camara vastleggen. Onverwachte momenten die je niet kunt orchestreren, maar waar je op dat moment wel helemaal blij van wordt 🙂

Het was een rijke ervaring om een dagje met de Koraanleerlingen op te trekken. De kinderen stonden open om aan deze opdracht mee te werken en pakten dingen met humor op, ondanks het serieuze karakter. Gelukkig kon ik hen ook fotograferen tijdens de schaarse momenten van plezier, terwijl ze bijvoorbeeld vol passie samen een potje tafelvoetbal speelden.

Ook tijdens deze korte contactmomenten probeer ik niet alleen iets te vragen van de gemeenschap, maar ook iets terug te geven. Zo werd de vrouw van de leider blij van een familie portret en kocht A iets lekkers om de Talibé te trakteren tijdens mijn bezoek. Ik kreeg vandaag een sms van A dat mijn bezoek het begin is van een betere relatie met deze gemeenschap.

Of ik gevonden wat ik zocht? Jazeker, maar wellicht in een andere vorm dan ik oorspronkelijk vermoedde. Het was bevrijdend om vooraf bedachte beelden los te laten en me te laten verrassen door het moment. Hopelijk kan ik met de uiteindelijke platen de boodschap overbrengen waarvoor ik in eerste instantie op pad ging. We gaan het zien 🙂

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top