Voet reflecties

Het is goed dat je vooraf vaak niet weet hoe lang je precies met een botbreuk of ander gebrek komt te zitten. Anders zou ik al bij voorbaat de handdoek in de ring gooien. God is genadig genoeg om bepaalde zaken stapsgewijs duidelijk te maken. De afgelopen maanden heb ik dan ook genoeg tijd gehad om over mijn situatie na te denken – reflecteren:

• Grootste les: God is getrouw en Hij is er elke stap bij. Zonder vroom te willen overkomen. Dit ‘ongewilde avontuur’ heeft me wat vertrouwen terug laten krijgen in het ziekenhuis systeem. Mijn gebed voor een begripvolle, sportieve orthopeed werd letterlijk verhoort 🙂
• Had het herstel maar enkele weken geduurt, dan had ik wellicht niet meer op God leren vertrouwen en was ik weer doorgerend. Hoe pijnlijk (in een andere zin) dit ook is om toe te geven.
• Het niet vrij kunnen bewegen over lange tijd, heeft me meer oog en bewogenheid gegeven voor de lijdende mens om me heen.
• De motor tot gebed is verder aangeslingerd. Vaak bad ik terwijl ik de steeds weer terugkerende dagelijks oefeningen moest doen. Dat maakte de oefeningen in ieder geval wat draaglijker.
• De afgelopen maanden zijn een grote les geweest in doorzettingsvermogen, in alle omstandigheden. Leef met volle teugen – elke dag de juiste houding en een dankbaar hart.
• Wie had gedacht dat fietsen door de polders zo helend kon zijn? Op advies van de orthopeed fietste ik me elke dag een slag in de rondte. En dan met een mega glimlach op mijn gezicht. De fiets hergaf me een groot deel van vrijheid.
• Het meest vervelend vond ik dat ik tijdens deze hele periode maar weinig op stap kon met mijn camera. Het zette me tot nadenken of ik wellicht ‘teveel identiteit’ aan mijn camera’s verleen? Deze tijd gaf in ieder geval meer ruimte om film gerelateerde bureau werkzaamheden goed uit te werken.
• Een eerst bezoek buitenshuis brachten we aan het Hollands Venetië, Giethoorn. Een hoogtepunt van de nazomer. Dit pittoreske dorp stond al jaren op mijn foto verlanglijstje en het stelde niet teleur. We moesten ons wel een weg banen door de touristen, maar dat levert dan ook weer mooie plaatjes op 🙂
• Revalidatie is hard werken. Het vergt discipline en doorzettingskracht. Vaak denken mensen na ‘groen licht’ van de specialist om weer te gaan belasten en lopen, dat het klaar is. Maar dan begint het pas. Probeer je na ruim 10 weken maar weer eens te verplaatsen zonder hulpstukken.
• Een aantal (film)reizen konden niet doorgaan en dat was teleurstellend. Totdat ik ook mijn ‘ministry toekomst’ aan God gaf. Ik ging als een ongeschreven blad verder en dat gaf rust.
• Terugval ligt altijd op de loer. Je kunt niet op halve kracht revalideren. De vijand zit ook niet stil en heeft er genoegen in wanneer we angstig op de bank blijven zitten. Elke dag vraagt opnieuw om een keuze ervoor te gaan.
• Mijn eerste ervaring met de fysio was een positieve. Zij staan je graag ter zijde om steeds een stap verder te komen. Er bleek een goede fysio praktijk op het dorp te zitten, die ook een klik heeft met Compassion. Echt leuk – stukje Afrika in Nederland.
• De echte strijd vindt vaak plaats in je hoofd. Laat je niet leiden door leugens die daar rondspoken. Een favoriete tactiek van de vijand. Woorden als “Dit komt niet meer goed” of “Je kunt het niet, geef maar op”, gebruikt hij naar hartelust.
• Dit heeft niet direct iets met mijn voet te maken, maar toch ook wel. Anco wilde graag een conferentie in Spanje bijwonen, maar zag het niet zitten om alleen te moeten rijden. We hebben het wel over een reis van zo’n 23 uur. Ik zag het nog niet zitten om te rijden en wilde liever thuis blijven om mijn dagelijkse fietstochten door te zetten. We besloten het God voor te leggen – indien Hij spontaan iemand een rit zou laten aanbieden, dan zou Anco gaan. En wat bleek? Dit gebed werd verhoord door iemand die voor het eerst kwam helpen met batterijwerk. Hoe mooi is dat 🙂

Het herstel zet nog steeds door. En daar ben ik dankbaar voor. Een vriendin van me gaf me het beeld van God als Vader die met me mee loopt, elk moment van de dag. Hij weet ervan en het laat Hem niet koud. Dagelijks probeer ik hieraan te denken. Een actieve manier om DANKBAAR te zijn voor elke stap die ik mag zetten.