Werk met een Gouden Randje

We zitten aan tafel bij een goede vriendin en luisteren aandachtig naar een kleurrijk verslag over haar recente reis naar Mali – het land waar 20 jaar geleden ons zendingsavontuur begon. De nationale kerk vierde haar 100-jarig bestaan, reden voor een groots feest. Veel internationale genodigden durfden de reis niet aan in verband met de afnemende veiligheid. Maar dat mocht de vreugde niet drukken. Het is mooi om samen foto’s te bekijken en herinneringen te delen uit ‘die goede oude tijd’.

MALI BLIJFT IN ONS HART
We blikken terug op de uitdagende taak die Anco had om een internet netwerk op te zetten onder de verschillende zendingsorganisaties. Het was een hele kunst om de beperkte bandbreedte die er toen beschikbaar was onder de vele gebruikers ‘te verdelen’. Ook toen wilde men al meer dan voor handen was :). In het begin hadden we alleen toegang tot een 24 kb dial-up telefoon verbinding. We doen gekscherend het geluid na om een jongere gast deelgenoot te maken hoe connecteren toendertijd klonk. Zij is tenslotte opgegroeid met supersnel internet en heeft geen idee hoe beperkt 24 kb is.

Goede vriend en dominee Abel komt ook op een foto voorbij. Met zijn kenmerkende vriendelijke lach. Zijn bemoediging heeft ons in de beginjaren op het veld gehouden. Ik zie hem en enkele gemeenteleden nog trouw bij Ancos stoel staan na zijn motorongeluk, net nadat we in Bamako waren komen wonen. Als enige blanken in hun kerk, behandelde Abel en zijn vrouw ons nooit anders. En dat was prettig. Hij vormde onze betrouwbare vraagbaak als het ging om culturele, zendings- of bijbel gerelateerde vraagstukken.

Eenmaal in Koutiala, misten we een geestelijk huis als we hadden in de hoofdstad. Ancos verschijning trok nog al eens een stroom aan (technische) hulpvragen aan. Een bezoek aan een klein dorpskerkje waar men ons niet goed kende, vormde dan soms een dankbare uitvlucht. Er is materieel gezien weinig beschikbaar, maar men is geestelijk rijk. De leefomstandigheden van nationale zendingswerkers zijn niet makkelijk. Het dorp waar je komt te wonen probeert waar mogelijk je missie te saboteren. De vrouwen staan niet in de rij om een zendingswerker te trouwen, vanwege de armoedige levensomstandigheden. Ook was en is er een tekort aan dominees en heeft elke prediker vaak meerdere kerken onder zijn hoede. Lichtpuntjes in het steeds donker wordende klimaat.

ZENDING BLIJFT CENTRAAL
De relatie tussen de kerk en zending was ook als een nieuw aan te leren dans. Het verschil in culturele achtergronden en communicatie gaf vaak de nodige uitdagingen. Toch kwamen onze collega’s bemoedigd terug van de zendingsgerichte toespraken die de Malinese kerk tijdens het 100-jarig bestaan hield. “Onze aanwezigheid als zending werd erkend maar niet centraal gesteld, wat ik geweldig vond. De kerk is onafhankelijk en gaat vooruit. De directeur van de Bijbelschool gaf een geweldige boodschap waarin hij zei: “We zijn een kerk geboren uit een missie, voor een missie.” De passie voor zending is na al die jaren nog steeds springlevend en vormt een belangrijke levensader voor het voortbestaan van de kerk. Helemaal in een land waar een kleine groep het land, met geweld, probeert van koers te laten veranderen.

Het verslechterde leefklimaat komt de kerkgang ten goede. Meer en meer mensen kloppen aan voor geestelijke vragen. Technische hulp aan kerken en bijbelscholen heeft vanaf onze beginjaren een belangrijk plekje in ons hart. De studie van Gods woord heeft eeuwigheidswaarde. Het installeren van zonne-energie geeft deze geestlijke plekken een energieboast en maakt het een stuk draaglijker om er te werken en te wonen. Men beschikt niet over grote budgetten en alle uitgespaard euro’s kunnen nu voor andere doelen worden ingezet.

GOD LAAT NIET LOS
We haalden ook een stukje Mali naar Senegal – vriendin en geestelijke dochter Martine ruilde haar geboorteland tijdelijk in voor Senegal. Met de nodige tegenzin – en met knikkende knieën. Ze had God verteld dat ze liever niet naar Senegal ging. Toch liet Hij haar niet los en bracht het werk dat Hij voor ogen had, tot twee keer via een droom onder haar aandacht. De dromende vriend vertelde haar: ik weet dat dit over jou gaat en dat je weigert te gehoorzamen. Sja – daar sta je dan …

We mochten haar bemoedigen met verhalen over onze missiestart, die uitdagend maar waardevol was. En ook de bijbel geeft tal van voorbeelden (Mozes, Jeremia en Jona) van boodschappers die door God gestuurd werden naar mensen en plekken die ze liever mijden. Maar God blijft trouw – temidden van moeilijke tijden. Dat geeft troost en hoop. Voor een ieder van ons.

LICHTPUNTJE IN DE DUISTERNIS
Martine heeft al jaren een verlangen om God zichtbaar te maken onder kinderen die de duistere hoeken van de straat verkiezen boven ‘het normale leven’. De ongezienen, de misbruikten, het gespuis van de straat. Een groep waar bijna iedereen met een grote boog omheen loopt.

God heeft deze kinderen ook op het oog, ze zijn door Hem gekend en geliefd. Hij heeft goede dingen voor hen op de plank liggen. Net als het team waar Martine nu onderdeel van uit mag maken. De teamleider is erg positief over haar bijdrage. Ze is verantwoordelijk, vol compassie en teamgericht. Wanneer je weet op welke missie God je stuurt, ga je automatisch een stukje harder lopen. Je kijk op het leven verandert en je werk krijgt een duidelijke richting. De beste plek – niet de mooiste of de makkelijkste – is daar waar God je hebben wil. Hiervoor moet je vaak wel uit de boot durven stappen. Maar dat is de moeite meer dan waard!

Mocht je dit werk willen helpen met een financiële gift – neem dan even contact op. Martine gaat de komende maanden op zoek naar mensen die haar zowel in gebed als financieel willen ondersteunen. Dat laatste is vaak niet makkelijk in een Afrikaanse context.