Beeld: Ruben Timman (Museum Humanity) Onderweg naar de huiskring, hapert…
Avonturen op de film set
Na een lang debat, met mezelf en God, besloot ik ja te zeggen op een nieuw video avontuur in Togo. In de aanloop naar deze beslissing had ik allerlei excuses klaar (ik ben niet capabel, ze laten me het land niet binnen als niet-gevaccineerde, wat als ik positief getest wordt bij aankomst en in quarantaine moet?) om niet op het vliegtuig te stappen, maar God greep me keer op keer bij mijn kraag. Toen ook mijn echtgenoot me rechtuit zei dat ik geen geldige reden had om nee te zeggen, ging ik overstag. Met mijn verkregen woord voor 2022 (Volharden) onder de arm, zette ik voet richting een 2,5 week lange wilde rit, waarvan ik achteraf geen minuut spijt heb. En waar God zich keer op keer aan de groep liet zien als Strijder voor het volbrengen van onze (film) taak.
Maar wat was mijn taak nu eigenlijk precies? Een vriend en film director had me gevraagd om zijn film crew te komen versterken. Dit keer niet zozeer als cameravrouw, maar als lid van het BTS (Behind The Scenes) team. Voor de lezers die niet regelmatig op een filmset rondlopen, even een korte uitleg van de term BTS.
Een achter-de-schermen documentaire is een documentaire waarin getoond wordt hoe het er achter de coulissen aan toe gaat, bijvoorbeeld hoe de productie van een film, televisieprogramma of toneelvoorstelling tot stand komt (vaak met de Engelse term Behind The Scenes aangeduid).
Het was onze schone taak om als BTS-team die momenten op beeld te vangen die niemand te zien zou krijgen als je alleen de film (het eindproduct) ziet. Situaties die een uitdaging vormen (drie keer met pech stilstaan langs de weg), grappige momenten (de crew die tijdens de pauze spontaan aan het dansen slaat met de dorpskinderen) of juist leerzame momenten (uitleg van de cameraman waarom hij bijvoorbeeld kiest voor een gimbal shot). Als video team zijn we vaak het entertainment van de week, op de plekken waar we 2 weken filmen. BTS’ er zijn is best vermoeiend overigens, omdat je altijd paraat dient te zijn om iets vast te leggen. Er is geen aan- of uitknop :).
Het is nog te vroeg om momenteel over de uiteindelijke film te schrijven. Maar ik wil al wel graag wat ervaringen delen die ik zelf ‘Miracle Moments’ heb genoemd. Deze voorbeelden vormen een goede illustratie voor welke uitdagingen we komen te staan om een film te maken binnen een afgelegen en afgesloten gemeenschap. Naast de intense hitte en dagen van 10-12 uur, kunnen gemaakte afspraken op elk moment weer veranderen, omdat de voorouders dit bijvoorbeeld dicteren (animistische context).
MIRACLE MOMENTS
Een goed voorbeeld hiervan is het dorpshoofd die de voorouders raadpleegt over het wel of niet toegang bieden van de film crew tot zijn dorp. De eerste keer bleek die deur open, terwijl we bij een tweede keer achteraf te horen kregen dat de voorouders hadden ‘laten weten’ dat we niet meer welkom waren. Er zou ons onderweg iets overkomen. Tot ieders grote verbazing in het dorp kwamen we de geplande tweede keer toch veilig aan en konden we de ontbrekende scenes filmen.
Of de avond dat we een scene moesten filmen op een begraafplaats en de beheerder tijdens het opzetten van de lampen in paniek schoot en tegen onze culturele adviseur K. vertelde dat we alles weer moesten inpakken. De geesten van de overledenen zouden niet gelukkig zijn dat we ’s nachts kwamen filmen. Na een kort stil gebed tot God, stelde K. voor dat de beheerder tijdens het filmen aanwezig zou zijn, zodat hij met eigen ogen kon zien wat we deden en of de plaats naar behoren zou worden achtergelaten. Godzijdank stemde hij hiermee in. Al vond ik het best een gewaagd plan, om iemand getuige te laten zijn van de in scene gezette droom die we daar filmden.
Het was voor de tweede keer in mijn leven dat me de toegang als vrouw tot een plaats werd ontzegt. In een dorp met veelal gesluierde vrouwen, mochten we als vrouwelijke teamleden de moskee niet in. Er was een aparte ruimte voor vrouwen, waar ze vanachter een muur met kijkgaten als toeschouwer toch nog een en ander mee kregen.
Er vormde zich een glimlach om mijn mond toen ik jonge vrouwen op de muur zag klimmen om de afstand tot het schouwspel zo klein mogelijk te maken. Ook ik ging letterlijk op de drempel liggen om toch nog iets op video vast te kunnen leggen. Een klein meisje liep enthousiast langs me heen naar binnen en werd door meerdere jongens en mannen weer resoluut buiten gezet. Met deze regel viel niet te tornen.
VAN TOESCHOUWER TOT PARTICIPANT
Het mooiste getuigenis van het effect dat we als groep op anderen hebben, zag ik terug bij onze chauffeurs. Waar ze aan het begin van ons avontuur de dingen van een afstand observeerden, kwamen ze per dag een stapje dichterbij. In de laatste week deden ze er alles aan om de productie tot een succes te maken en stapten ze binnen de kring om de dag met gebed te beginnen.
Later las ik in een e-mail dat een van de chauffeurs de director een omhelzing had gegeven bij het zien van de ruwe edit van de film. Dat is groots, als je bedenkt dat de chauffeur onderdeel is van de doelgroep die we met de film willen bereiken. Het bewijst keer op keer dat het niet zozeer gaat om het product dat we afleveren, maar om de relaties die we rondom het werk opbouwen. Met welke houding we dagelijkse uitdagingen te lijf gaan en zo een aangename geur mogen verspreiden (2 Kor 1: 15) op de plek waar we ons op dat moment bevinden. Omringt door onbekende dingen en onbekende mensen, maar gezien en gekend door God.
Stay tuned voor het visuele vervolg op deze blog 🙂
Dit bericht heeft 0 reacties