Landen in eeuwige handen

De chauffeur van onze elektrische hulpdienstauto zucht hoorbaar. Hij baant zich met zijn ‘wagen vol patiënten’ een weg door de krioelende mensenmassa op Schiphol. Geen eenvoudige klus. Hij kan vaak nog net uitwijken voor een haastige passagier die al rennend nog even op zijn telefoon kijkt. Of een vrouw die zich geërgerd omdraait wanneer onze chauffeur luid toetert om te laten horen dat we eraan komen. Respect voor minder mobiele mensen lijkt in een chaotische omgeving als Schiphol ver te zoeken. Ik ga er nog eens lekker voor zitten, want gek genoeg geniet ik van deze rit, met een fris windje door mijn haar. Een unieke ervaring om me eens op een andere manier over Schiphol te bewegen …

In een rolstoel richting het vliegtuig rijden heeft zo zijn voordelen. Je wordt langs rustige achterpaden geleid naar een speciale veiligheidscheck waar geen rij staat. Een stressloze ervaring, waardoor ik het iedereen bijna zou aanraden 🙂 Was het niet dat zelf weer kunnen lopen toch een aantrekkelijkere optie is. De toomloze energie waarmee vele vrijwilligers zich inzetten voor minder mobiele mensen verdient respect. Een jonge dame die mijn rolstoel duwde, vertelde me dat ze in de drie maanden dat ze hier nu werkt, al zo’n zes kilo kwijtgeraakt is. Ook het beeld van de (co)piloot die me een arm geeft om het vliegtuig uit te komen, getuigt van mensen met hart voor de zaak.

Maar eerst even terug naar wat er precies is gebeurd. Naar de dag waar mijn bezoek aan Spanje letterlijk een 180 graden draai maakte. Een uitnodiging om mee te gaan rotsklimmen eindigde met een ongelukkige val, waarbij mijn rechtervoet net naast de mat terecht kwam. Op het moment dat ik neerkwam, wist ik direct dat het mis was. Toch zorgde de adrenaline in mijn lichaam ervoor dat ik nog niet zoveel pijn ervoer. Mijn zus en zwager droegen me naar een koud stromend beekje om mijn voet in te koelen. Eenmaal neergestreken op een steen, met mijn voet in het ijskoude water, trok ik alsnog wit weg. De gedachte aan de mogelijke gevolgen van deze val werden me bijna even teveel.

ANDERS DEELNEMEN
Mijn zus en zwager, beiden buitensport deskundigen, bleven op de momenten na de val rustig (wat een zegen). Na een kort gebed, sprongen ze in vertrouwen over tot actie. Ikzelf probeerde me groot te houden en de woorden uit onderstaand refrein (tevens mijn dooptekst uit Deut. 33:27) in gedachten te houden:

“Want als ik val wil ik vertrouwen
Dat ik zal landen
Op eeuwige handen
Want als ik val wil ik vertrouwen
Dat ik zal landen
Op eeuwige handen
En als ik val” – Irma Dee –

De eerste dagen na de val had ik moeite om de knop in mijn hoofd om te zetten. Ik was nu eenmaal naar Palomera gekomen om de handen uit de mouwen te steken. Te helpen bij de laatste dingen voor de keuring van de camping. In de genezende Spaanse buitenlucht. En dan ben je opeens aan je bed of bureaustoel op wielen gekluisterd. Dat vergt het nodige omdenken.

LESSEN GELEERD
De eerste dagen wilde ik mijn tranen niet tonen. Het gevoel een blok aan ieders been te zijn, kon ik niet makkelijk van me afschudden. Tot ik eindelijk tijdens de afwas m’n tranen de vrije loop liet en de dingen die in mijn hoofd rondspookte hardop uitsprak. Door de knop in mijn hoofd om te zetten (wat bijzonder stom zeg dat ik ben gevallen) naar (ook in deze situatie is God erbij en mag ik dingen leren), gaf rust en ruimte.

De vijand houdt ervan om je volledig stil te zetten, je alleen te laten ronddolen in de wirwar van je donkere gedachten en gevoelens. Met God echter zijn er altijd mogelijkheden, al lijken die op dat moment beperkt. Je kunt op een andere manier deelnemen aan de activiteiten die plaatsvinden, zolang je daarvoor open staat. Dan wordt een kruiwagen opeens een vervoermiddel om bij fotoshoots te assisteren. Of een zwembad de ideale plek voor gewichtsloze looptherapie.

GENIET MET VOLLE TEUGEN
Ondanks de situatie, was het ook dit keer bijzonder om weer op Palomera te zijn. Anders, maar daardoor niet minder mooi. Ik grapte toen ik wegging dat ik nog niet eerder (letterlijk) zo weinig stappen had gezet. En vertrok met slechts een handvol foto’s.

De terugreis via Malaga naar Nederland werd ook anders / creatief ingevuld. In plaats van een busrit van zo’n 5 uur, met overstap, bracht een vriendin me met de auto. Omdat het vliegtuig redelijk vroeg in de ochtend zou vertrekken, besloten we enkele kilometers voor Malaga de nacht door te brengen. Een salade en broodje op de parkeerplaats van de Lidl werd een goed en betaalbaar diner. De tent waarin we kwamen te slapen had een prachtig uitzicht. De hobbelige weg naar de ingang, totaal ongeschikt voor mensen met krukken, mocht de pret niet drukken. Dankbaar namen we laat in de avond nog een verkwikkende duik in het zwembad.

Geen rolstoel op het vliegveld? Geen probleem – ook het bagagewagentje kan prima koffers én personen vervoeren. Om de haastige passagiers niet tegen mijn voet te laten lopen, zette ik mijn krukken in als stootkussen. Ook bij de check-in, staat mijn vriendin haar mannetje. Met een plek op rij 8, checkt ze me hoogst persoonlijk in. Eenmaal als eerste in het vliegtuig, slaak ik een zucht van verlichting. Een glimlach kan ik niet onderdrukken. Wanneer God met je meegaat, verandert elke reis in een avontuur.

Op welke manier ervaar jij Gods nabijheid in moeilijke situaties?