Een Koninklijke behandeling

Op ‘de vooravond’ van ons vertrek naar Nederland, nam mijn week alsnog een geheel onverwachte wending. Tijdens mijn hulp aan Anco bij zonne energie viel ik in gleuf, waarbij mijn enkel dubbelklapte. Ik schreeuwde het uit van de pijn en wierp een schietgebed dat mijn enkel toch alsjeblieft niet gebroken zou zijn. Laat ik jullie meenemen op een interessant medisch avontuur in M’Bour…

De dag van en na mijn verzwikking dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen. De zwelling was flink afgenomen, mijn voet was een stuk minder blauw en ik kon weer voorzichtig wiebelen met mijn tenen 🙂 Als dat niet de weg naar heling is, dan weet ik het ook niet meer.

Toch vonden meerdere collega’s het beter als ik een foto van mijn enkel liet maken. Laat ik nu net niet gek zijn op ziekenhuizen (wie wel?) en vooral niet in het buitenland. Gelukkig vergezelde een collega me die én alle lokale talen spreekt én niet bang is om ongebaande wegen te betreden.

Hij belde me in de ochtend op om te zeggen dat hij een ticket van de Emergency had bemachtigd en dat ik binnen 5 minuten thuis zou worden opgehaald. De avond ervoor was Anco in hetzelfde ziekenhuis geweest en bij aankomst werden we dan ook direct doorgelaten, ervan uitgaande dat mijn collega Anco was 🙂 Heel normaal overigens in Afrika om blanken door elkaar te halen, ook als het leeftijdsverschil zo’n 15 jaar is en het postuur ook lang niet altijd overeen komt.

Al hinkend het ziekenhuis in, kwam er iemand binnen enkele minuten met een rolstoel aangerend, om me à la minute de kant van een dokter op te duwen. Mijn collega had gezegd dat hij mijn vertaler was, om overal aan mijn zijde te kunnen blijven. Of ik dan ook wilde spelen dat ik alleen Engels sprak. Niet altijd gemakkelijk, maar vaak wel vermakelijk …

Eenmaal op onderzoekstafel werd – onder een vuurzee van vragen – mijn voet zorgvuldig bevoeld en bekeken, terwijl ook nog mijn temperatuur en (veel te hoge) bloeddruk werden opgemeten. Voor de zekerheid toch maar naar de radiologie, was het doktersadvies.

Zo gezegd, zo gedaan. De rolstoelman kwam uit het niets weer tevoorschijn, tilde me bijna zelf de stoel in en spoedde zich al naar radiologie, zich een weg banend tussen alle gaten in de vloer! Toen ik mijn collega vroeg eerst voor me te bidden, keek menig werknemer op. Dat gaf een ingang om te vertellen over ons werk hier in Senegal.

In de aftandse radiologie kamer werden we weer allervriendelijkst ontvangen. Daar bleek toch dat mijn voet stil houden in een bepaalde stand, niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn. Op de gang even wachten, een praatje maken met de anderen. “Of ik zijn vrouw was”, wilde iemand nieuwsgierig weten. “Nee hoor, de vrouw van een vriend”, was in menig ogen een hilarisch antwoord.

Met foto’s binnen 10 minuten terug naar de dokter en daar kregen we uiteindelijk de uitslag. Mijn enkel is niet gebroken, zoals ik al dacht, maar wel zwaar gekneusd. Twee tot drie dagen met mijn voet omhoog, gewikkeld in loopverband, en daarna weer voorzichtig beginnen met lopen. Niet precies wat ik in gedachten had, vier dagen voor vertrek naar Mali en daarna Nederland, maar desalniettemin goed nieuws 🙂

Onze laatste stop vond plaats in de gipskamer, die toch echt meer weghad van een opberghok. Na enige discussie of er toch geen gips omheen moest, werd mijn collega op pad gestuurd om elastisch verband te kopen. In de tussentijd werd de pols van een jongen in het gips gelegd, waarin weer dezelfde vriendelijkheid en professionaliteit terugkwam, die me al eerder in het ziekenhuis was opgevallen.

Toch heeft dit ziekenhuisbezoek me al van verschillende dingen genezen. O.a slechte ervaringen in het verleden met ongeorganiseerde ziekenhuizen, de arrogantie van Afrikaanse dokters en medici in het algemeen (in dit geval was iedereen én zeer vriendelijk én bereid zijn beste Engelse beentje voor te zetten). Ik voelde me Koninklijk behandeld, en dat in een (Senegalees) ziekenhuis 🙂