De wereld op één been

Het is heerlijk om weer even in Nederland te mogen zijn, zelfs op één been 🙂 Joel is inmiddels ook in Zuidland aangekomen om drie maanden stage te lopen op de boerderij. Op die manier hebben we Mali en Holland in één, een leuke combinatie.

Het blijft leuk om Joels reactie op dingen, groot of klein, te zien die hem onbekend zijn. Vandaag nog kreeg hij een ei op zijn boterham met twee dooiers. Zoiets had hij nog niet eerder gezien en hij slaakte dan ook een kreet van verbazing. In Mali hebben ze dat niet, vertelde hij ons. Niet verbazend, omdat kippen (lees: dieren) daar zo weinig te drinken en te eten, dat ze ternauwernood kunnen overleven.

En zo beleeft Joel elke dag wel iets nieuws. Gisteren kreeg hij extra rijlessen, omdat rijden in Mali nu eenmaal niet gelijk staat aan Nederland. In Mali krijg je – als het meezit – een handjevol lessen van je oudere broer of vrienden – en dan doe of koop je (een) examen. Daarna ben je vaak niet in het bezit van een auto, dus ervaring opdoen is er niet bij. Tel daarbij op de vele (ongeschreven) wetten en regels die we hier hebben en bij de gedachte aan rijden breekt het zweet een Afrikaan al uit. Veiliger dus voor iedereen om hem wat bijspijker lessen te laten volgen.

We hebben inmiddels onze eerste week Nederland erop zitten, waarbij het voor iedereen weer even wennen is. Mijn verzwikte enkel geneest langzaam. Ik heb voorheen nog niet zoveel stil moeten zitten, met mijn voet in de lucht. Een ware uitdaging! Gelukkig zorgen krukken en rolstoel voor de nodige mobiliteit. Ook bij het helpen van een ‘invalide vrouw’ zie ik de zorg van Afrikanen voor elkaar terug. Joel springt al op als hij merkt dat ik ergens naar toe wil hinkelen. Niet altijd goed voor de vrijgevochten geest …

Soms maak ik maar een spelletje van de situatie waarin ik nu verkeer. Eens even kijken hoe rolstoel toegankelijk de boerderij … of vul maar in … is. Humor is tenslotte nog altijd de beste heelmeester. In dit geval helaas in combinatie met tijd en rust.

Daarnaast vind ik het boeiend om te zien welke deuren open gaan als je niet op twee benen loopt. Mensen maken sneller contact en helpen je – waar mogelijk – een handje. De maatschappij zou er een stuk mooier uitzien als we elkaar altijd op deze manier tegemoet treden, ongeacht een handicap of niet.

Ondanks alle mooie rolstoel momenten, verlang ik toch weer naar een gezond tweede been. Opdat ik weer stukken kan wandelen in de natuur, fietsen naar het dorp of simpelweg normaal kan douchen. Ook fotograferen vanuit een rolstoel of met krukken vormt een lastige opgave. Al kan ik op deze manier mezelf wel trainen in het ‘beter zien’, met daarbij het mentaal vastleggen van een plaatje 🙂

Een vriendin stelde voor om een scootmobiel te sponsoren (erg leuk bedacht!). Maar zoals zoveel dingen, is weer gaan steunen op je verzwikte voet, vaak ook een mentale knop die om moet. Zo’n scootmobiel zou dit proces wellicht maar kunnen vertragen.

Wat er zoal op onze planning staat de komende tijd? We vertelden het tijdens een kort interview met CAMA Zending – www.cama.nl. Geniet van de mooie dingen!