Amerika op z’n best

We zijn weer even terug in Nederland na drie weken Amerika. Lichamelijk gezien dan, ons hoofd wil nog niet helemaal mee: jetlag. Ik lees online dat ik vooral veel tijd in de buitenlucht door dien te brengen, in combinatie met een flinke dosis groenten en fruit om erover heen te komen. Boffen wij even! Dus als ik niet snel genoeg reageer, ben ik buiten aan het herstellen van mijn JET-LAG 🙂 Dat Amerika zeer divers is en elke staat haar charme kent, laten we graag zien dmv grappige gebeurtenissen of feiten.

Kansas
Onze eerste bestemming was Kansas, op bezoek bij Anco’s oudste broer en familie. Een staat gekenmerkt door flinke weersveranderingen. Toen we landden was het rond het vriespunt en ‘renden’ mijn schoonzus en ik de 5K in de sneeuw.

Terwijl Anco zich met zijn broer vele uren over een programmeer vraagstuk boog, maakte ik wat foto edit-werk af dat was blijven liggen. Na werktijd trokken we erop uit, om de belangrijke plekken voor onze nichten en neven te bezoeken.

Kansas staat ook bekend als orkaan-staat. Deze hebben we gelukkig niet meegemaakt, maar een harde wind zorgde er wel voor dat ik op de parkeerplaats de autodeur uit mijn hand liet glippen. De deur vloog zo hard open dat de spiegel van de geparkeerde auto naast ons aan diggelen ging. Oeps, toch maar even een briefje onder de ruitenwisser achterlaten. Bye bye Kansas!

Myrtle Beach
Na Kansas vlogen we richting de Oost-kust en deden we de staat Zuid-Carolina aan. Weer even heel iets anders. Ruimte en rust werden hier ingeruild voor drukte en kitsheid. Zon, zee en surf winkels waren volop aanwezig: Myrtle Beach leek een heus vakantieparadijs. King Kong levensgroot aan het Hollywood Wax museum staat symbool voor de glamour zijde. Soort Madame Tussaud, maar dan voor filmsterren 🙂

Wij zochten vrienden van het zendingsveld op. Tijdens uitjes en wandelingen overbrugden we de tijd dat we elkaar niet hadden gezien. Hond Jack ging ook overal mee naar toe en voelde zich de koning te rijk (zie foto bovenaan Blog).

Een wandeling over ‘Broadway at the Beach’ was fotografisch gezien een genot: lijnen, kleuren en hordes mensen. Dat ik zo nu en dan mijn camera diende weg te leggen, bleek toen ik door mijn lens zag dat mijn vriendin voor een jonge dame van het Info centrum aan het bidden was. Even de prioriteiten verleggen …

Hoogtepunt voor Anco was een helikopter tocht langs de kustlijn. De dames lieten het afweten in verband met de harde wind. Anco vertelde later dat de helikopter inderdaad wel flink heen en weer ging, maar dat de piloot zei dat dit beter was dan windstilte. Hij zal het wel weten, maar zag er op de foto nog vrij jong uit 🙂 Anco was in ieder geval in goed gezelschap, omdat de vriend die hem vergezelde een oud-Vietnam veteraan is, die twee keer een helikopter crash overleeft heeft.

Salt Lake City
Vanaf het strand door naar de Mormonenstaat Utah. Weer even iets heel anders: zowel qua mensen als omgeving. Bergen omringden je waar je ook keek en het leek wel of alle mensen ons vriendelijk(er) begroetten.

Op zondag mochten we in de lokale CAMA kerk vertellen over het werk in Afrika. Tijdens gesprekken met gemeenteleden (velen ex-Mormon) kregen we een beter beeld van het Mormonisme.

Een bezoek aan de Mormonen tempel en het mooi ingerichte plein eromheen is apart, het voelt alsof je een verboden wereld binnentreedt. De schoonheid van deze plekken mag je als buitenstaander bewonderen, maar de tempel betreden is er niet bij. En dan te bedenken dat zo’n 50% zich Mormoon noemt in Salt Lake City.

Vol verwachting lieten we de stad achter, op weg naar de nationale parken Bryce en Zion. Wat een scheppingskracht werd daar zichtbaar, Gods grootheid voelbaar. Naast vlakke, mooie wandelingen, ondernamen we ook een steile klim naar wat men noemt ‘Angel’s Landing’. Waarom deze top deze naam kreeg werd mij pijnlijk duidelijk, terwijl ik me langzaam langs het dunne randje voortsleep. Ik probeer niet teveel naar beneden te gluren, want dan tuur ik regelrecht de diepte in.

Meerdere wandelaars keerden halverwege om, omdat ze niet over de steile klim heen zagen. Ook bij mij speelde mijn hoogtevrees me flink parten, maar met enige aanmoediging haalde ik toch de top. En het uitzicht daar was dubbel genieten. Met stip een hoogtepunt van deze reis 🙂

Phoenix
Phoenix, Arizona voelde meer als ons Afrikaans thuis. De warmte en dorheid was hier overal zichtbaar. Opmerkelijk genoeg zag je vrijwel geen bomen, maar cactussen leken soms wel tot aan de hemel te reiken.

Naast het bestellen van de laatste pakketjes en het bijwerken van e-mails, maakten we kennis met een bijzondere kerk met de naam ‘Dream City Church’. Een gemeente die mensen aanmoedigt Gods droom voor je leven te ontdekken en die zich bijzonder inzetten voor de armere mensen van de bevolking. Want armoede in Amerika is zichtbaar aanwezig. Creatieve uitingen worden ingezet om contact te leggen en maatschappelijke kloven te overbruggen. Bijzonder om te zien hoe helend Goddelijke Kunst kan werken!

Tijdens een vriendenavond mochten we ook op deze plek delen over het werk in Afrika. Wellicht komt er nog een groep uit deze staat onze kant op volgend jaar. Nog wat laatste inkopen bij de Wall-Mart (die is tenslotte 24/7 open) en geld opnemen bij de drive-thru van de bank. Gewoon, omdat het kan 🙂

En een bezoek aan de luxe, met luie stoelen uitgeruste bioscoop, vormde voor mij een hoogtepunt. Al was het alleen al omdat de gastheer bij iedere bezoeker een persoonlijk woord klaar had: “Prachtig verhaal, heb je zakdoeken bij je? Want een paar tranen zullen er wel vallen.” En gelijk had hij. We genoten van de film – ‘I can only imagine’ – over het heftige verhaal achter de gelijknamige song en christelijke mega hit van de groep Mercy Me. Mocht je kans zien deze te kijken, absoluut doen!

Atlanta
Een paar dagen Atlanta ter afsluiting kwam als een verrassing. Anco had ‘in het geheim’ onze vlucht vervroegd, waardoor we enkele dagen met collega’s uit Senegal in Atlanta konden doorbrengen.

Ze lieten ons niet alleen met hun familie kennis maken, maar ook met de plekken waar ze waren opgegroeid en naar school gingen. Plekken waar we veel over hadden gehoord, maar die een gezicht kregen toen we er zelf rondwandelden. Ook een tochtje op het water was genieten, waarbij we ons allemaal weer even kind waarden door even aan te meren op een ‘onbewoond eiland’.

De vreugde waarmee de jongere broer van onze vrienden in het leven staat, maakte een diepe indruk. Ondanks zijn progressieve spierziekte, waardoor hij in een rolstoel zit en bijna niets zelf kan, brengt hij Levensvreugde met zich mee waar hij ook gaat. Hij is altijd in voor een avontuur en is de eerste die langs de zijlijn anderen aanmoedigt in sport en dingen die hij zelf niet meer kan. Een goed streven om mee naar huis te nemen, opdat wij ook een bemoedigende rol mogen spelen in het leven van de mensen/jongeren om ons heen.