Kunst- en vliegwerk

In mijn dromen ben ik al meerdere keren op en neer naar Senegal geweest. Niet alleen om mensen te ontmoeten, maar ook om specifiek foto apparatuur op te halen. Hoe vaak ik op een dag niet zeg: “Als ik had geweten hoe lang dit zou duren, had ik die en die lens ook even ingepakt :)” Soms tot frustratie van Anco, die denkt dat ik langzaamaan mijn verstand dreig te verliezen.

Inmiddels hebben we maand drie achter de rug in Nederland en het vliegveld in Senegal lijkt haar deuren maar niet te willen openen. Eerst was er sprake van een heropening op 01 juni, daarna 01 juli en nu spreekt men al over augustus als het gaat om internationale vluchten. De aarzeling om mensen uit Europa en elders uit de wereld weer binnen te laten is begrijpelijk, helemaal als je in acht neemt dat de Covid-19 cases in Senegal nog steeds dagelijks oplopen.

De ene dag berust ik in ‘ons lot ‘ voor langere tijd in Nederland te zijn, terwijl ik de andere dag met mijn ziel onder mijn arm kan lopen. Ik wil graag open staan voor de dingen die God momenteel hier voor ons heeft, maar soms lijkt Zijn Stem niet heel helder door te komen.

De dag dat we een plak van 16 kilo Mercy Ships chocola (hetlekkerstewereldrecord.nl) bij een leefgemeenschap met o.a. West-Afrikanen mochten langsbrengen, voelde ik me even als een vis in het water. Mijn ietwat vastgeroeste Frans was geen belemmering tot goed contact. Tijdens een gesprek met een Senegalese broeder is het alsof we in één klap terug zijn op Afrikaans continent. De blijk van herkenning en passie voor ons Afrikaans thuis zien we terug in elkaars ogen.

ZOOM: NET EVEN ANDERS

De bijna-wekelijkse ZOOM gesprekken met collega’s doen me elke keer goed, al zet het soms de situatie ook weer op scherp. Je kunt nu eenmaal niet alles op afstand mee-bedenken en beleven. Net als ik nadenk over een uitspraak van een video collega die somber opmerkte dat hij niet meer wist wat reizen inhield, krijgen we een telefoontje uit Spanje. Of we niet die kant op willen komen om een bijbelschool met zonne energie op gang te helpen en een bruiloft vast te leggen.

Het idee om het luchtruim weer in geschoten te worden, verblijdt en beangstigt me enigszins. Na drie maanden zijn we wel weer toe aan een reis, al blijven de beelden van te grote mondkapjes in vliegtuigen door mijn hoofd spoken. En wat nu als er een nieuwe golf komt met een tweede lockdown, merkt een vriendin droog op. Geen absurt scenario als je de actuele berichten uit Spanje bijhoudt.

OPNIEUW VERTROUWEN

Toch hoeven we – na een goed gesprek en gebed – niet lang over het verzoek na te denken en komt alles opeens weer in een stroomversnelling. Vliegtickets zoeken – hoe ging dat ook alweer? 🙂 Uiteindelijk valt onze keuze toch op Transavia, ook al zijn zij niet de meest betrouwbare vliegmaatschappij gebleken de afgelopen maanden.

Wanneer ik ons zelfgemaakt mondkapje bij de bagage leg, dringt ‘de nieuwe (vlieg)werkelijkheid’ even echt tot me door. Ook dat kwam niet als verrassing voor onze Hemelse Vader. Ik moet toch even slikken als ik ‘m wat onhandig voor de spiegel even opdoe. Hardop herinner ik mezelf eraan dat God ons ook op deze reis vergezelt. Hij is erbij!