Baken van Hoop

Terwijl het landschap vanuit de Thalys snel aan me voorbij trekt, dwalen mijn gedachten af naar de gebeurtenissen van de afgelopen week. Ik kan de juiste woorden voor mijn bliksembezoek aan Parijs nog even niet vinden. De hashtag #PrayforParis is zeker meer tot leven gekomen. Helemaal toen ik me zaterdag onder een grote groep herdenkende mensen op de ‘Place de la Republique’ begaf.

Gedurende de week viel het me op hoe somber de blikken van de mensen op straat stonden. Iedereen leek nog meer in zijn eigen wereld gekeerd te zijn en oogcontact werd al helemaal gemeden. Ongewoon was het dan ook toen een oude man vanachter een boom (geen grapje) naar me zwaaide. Toen ik glimlachte en terugzwaaide werd ik als zijn kleine paradijs gezien. Geflirt, aldus een collega later, ook al was de man reeds 75 jaar oud :). Ik zag het echter als een Knipoog, dat vriendelijkheid, ook in deze tijd, nog steeds een weg baant naar de harten van mensen.

Ook de vele zwervers van en naar mijn dagelijkse bestemming lieten me niet koud. Het sombere weer lijkt de misére alleen nog maar meer uit te vergroten. Het heeft ook invloed op mijn eigen gemoedstoestand merk ik. Het lijkt de bekende druppel om iedere zwerver een croissant te geven, maar alleen een vriendelijke groet lijkt toch ook niet genoeg.

Het team in Parijs legt me uit dat het moeilijk is om dieper contact met Parijzenaren te hebben. Ze laten niet zomaar het achterste van hun tong zien. Waar andere landen in tijden van crisis opener staan voor het geloof, lijken de Parijse harten zich meer en meer te verharden. De vele neergelegde voorwerpen bij de Place de la Republique – het monument voor rouw na de aanslagen – lijkt dit te onderstrepen. De anti-religieuze teksten zijn niet mis. Al poppen er ook een aantal #PrayforParis kunstwerken op.

De duisternis wordt nog voelbaarder wanneer er plotseling een vrouw midden op het plein, al telefonerend, verschrikkelijk hard begint te huilen. Verschillende mensen draaien zich om om te zien of alles wel in orde met haar is. Een jonge vrouw en ik blijven een tijdje bij haar staan, omdat we niet zeker weten of ze, samen met haar kleine meid, de dag wel verder goed doorkomt. We proberen haar te troosten en met haar te praten, maar ze stelt zich vrij vijandig op.

Haar adem verraadt dat ze al de nodige alcohol op heeft. Ze is niet de enige in Parijs heb ik gemerkt, die haar zorgen weg probeert te drinken. Haar verhaal is wat onsamenhangend en komt er hortend en stottend uit. Ze weet niet goed wat ze met mij aanmoet, omdat ik met een grote camera om mijn nek loop. Ze blijft zeggen dat ik een journalist ben, en dat schept wantrouwen. Wanneer ik zeg dat ik Nederlands ben en in Afrika werk, lijkt ze me niet te geloven.

Een bizarre ontmoeting en ik bid zachtjes voor Vrede en Troost, terwijl de twee vrouwen moeizaam met elkaar verder praten. Van God wil ze al helemaal niets horen, want hoe kan het (haar?) leven zo moeilijk zijn, als er een Schepper is die over ons waakt? Later bedank ik de Parijse vrouw die wel een klein uur met de verwarde vrouw heeft staan praten voor de compassie die ze daarmee heeft betoond. Ze is niet haastig doorgelopen toen ze een naaste in nood zag.

Parijs – de stad van het licht, de liefde. Deze week heb ik een heel andere kant mogen zien. Het sterkt me in mijn overtuiging dat wijzelf actief een Licht naar anderen mogen zijn, ook al lijkt dat niet altijd even eenvoudig. Ik neem me dan ook voor, met Gods hulp, een baken van Hoop te zullen zijn, waar ik ook ga. We wensen een ieder een jaar vol Hoop en bijzondere Ontmoetingen toe! Opdat we ons hart niet zullen afsluiten voor het leed van de mensen om ons heen.