Reis geplaveid met genade

Dat alles anders gaat in 2020, is inmiddels wel duidelijk. Zo ook reizen. De tijd van ‘gewoon online’ een vlucht boeken lijkt voorbij. Er is heel wat meer te regelen om te kunnen reizen. Naast een vervelende PCR-test, moeten we ook een zogenaamd ‘instapcertificaat’ bij de Senegalese ambassade in Brussel zien te bemachtigen. Hiervoor moet je (als niet inwonende Europeaan) weer een brief overhandigen die aangeeft dat je echt nodig bent in het land van bestemming.

Vreemde tijden
We leven in vreemde tijden, waar overheden proberen te bepalen met hoeveel personen je kerst viert of welke beroepsgroepen wel of niet-essentieel zijn. Waar reizen weer meer voor een bevoorrechte groep wordt en waar het soms zelfs afhangt welke nationaliteit je bezit om een land (makkelijk) binnen te komen. Zonder officiële PCR-test kom je deze dagen al helemaal niet ver. 

En dat terwijl de betrouwbaarheid van deze prijzige test steeds meer in het geding komt: PCR test van de baan (video) – https://youtu.be/flsF7trvq2c. Wanneer deze onthulling op waarheid berust, zal dat wereldwijd verstrekkende gevolgen hebben. Helemaal nu de (reis)wereld haar houvast lijkt te halen uit de resultaten afkomstig uit deze test.

Klaar voor vertrek
Op de dag voor vertrek, na vele belletjes en een groeiend ongeduld bij Ewien, ontvangen we eindelijk het ‘vereiste certificaat’ om op de vlucht te mogen. Ook de testresultaten pakken positief voor ons uit. Met alle papieren uitgeprint op zak, worden we naar het vliegveld in Brussel gereden. We willen dit keer vliegen zonder extra overstap, wat weer voor mogelijke extra uitdagingen zou kunnen zorgen.

Bij binnenkomst in de vlieghal is de wachtrij voor de incheckbalie rijkelijk lang en voelt de omringing door Afrikanen als een warme deken. De drukte verbaasd ons wel, in deze periode van ‘essentieel reizen’.  Een blanke man voor ons in de rij pakt ook zijn kerstbomen zorgvuldig in voor de reis. De mensenmassa zal wel alles te maken kunnen hebben met de ‘feestelijke maand’ waarin we ons bevinden.

Wanneer het onze beurt is, knijpt Ewien ‘m toch wel een beetje. Dit keer lijken we het maximale gewicht toch wel rijkelijk te hebben overschreden. De te zware handbagage van Ewien is dan ook de druppel op de gloeiende plaat. Of we niet iemand hebben die het teveel aan kilo’s voor ons mee kan nemen?, vraagt de grondstewardess. Anco blijft de rust zelve en denkt actief mee, waarna de stewardess over haar hart strijkt en voor deze keer de extra kilo’s doorlaat. Een knipoog van Boven op deze toch wel ongewone reis.

Als vanouds?
Eenmaal op Senegalese bodem, voelt veel weer vertrouwd. De geuren en temperatuur van Afrika komen ons tegemoet. Na lang wachten op onze koffers, trekt ook de douane nog eens enkele koffers ter controle van de band. Om ze vervolgens (na persoonlijke uitleg) alsnog door te laten. We halen opgelucht adem wanneer we zonder mondkapje met al onze koffers naar buiten kunnen, waar onze onderbuurman ons geduldig staat op te wachten.

Enkele dagen terug in Senegal valt het ons op dat ook hier de mondkapjes niet meer uit het straatbeeld zijn weg te denken. Al dragen veel mensen deze als een soort sieraad, onder hun kin. Zelfs op het strand zien we enkele toeristen en gidsen met mondkapjes. Ook de straatverkoper heeft kapjes toegevoegd aan zijn repertoire, terwijl hij met gepaste trots zelf ook een exemplaar draagt. Een enkele supermarkt verplicht haar klanten nog gemaskerd te winkelen.

De dag na aankomst reizen we af naar de hoofdstad om een visum voor buurland ML te bemachtigen. We worden met open armen ontvangen en krijgen zelfs enkele maanden extra bijgeschreven op verzoek. Later horen we dat de landsgrenzen nog officieel dicht zijn voor personenvervoer en een autoreis over land er dit jaar niet meer in lijkt te zitten. Er gaan nog wel Senegalese bussen naar de grens, die haar reizigers lopend de grens laat passeren, om vervolgens met een ML-se bus verder te gaan. Voor onze auto lijkt er echter geen doorgang, dus besluiten we de decembermaand in Senegal te blijven. Vliegen zou een optie kunnen zijn, maar de kosten, testen en het hebben van geen auto maken het niet aantrekkelijk. Daarnaast is het maar weer de vraag hoe makkelijk we dan weer Senegal binnen komen.

Bovenal rust
De beslissing om onze reis tot januari uit te stellen en nu aan de slag te gaan in Senegal, geeft RUST. De decembermaand kunnen we goed inzetten om ons appartement weer ‘op orde’ te maken, achterstallige administratie te doen en nieuwe klussen op te pakken. Ook hier lijken de cijfers weer op te lopen, waardoor extra maatregelen zijn aangekondigd: stranden weer dicht, geen grote manifestaties en geen LIVE muziek. 

We hopen begin 2021 alsnog op reis te gaan. Indien God het wil, zal er altijd een doorgang zijn.  Daar houden we ons aan vast – hoe de toekomst en vrij reizen er ook uit zal komen te zien. Zijn werk gaat door, Hij heeft alles in Zijn hand. Dit vertrouwen geeft ons hernieuwde kracht.

In de Hemel is ook nu geen paniek en komen alle uitdagingen niet als een verrassing. Het is echter wel aan ons om alert te blijven en niet blindelings de massa (media) achterna te gaan. Ook binnen de (medische) wetenschap liggen denkbeelden ver uiteen (“wetende dat we niets weten …”) en blijven veel zaken (Covid-19 beleid, gezondheidsrisicio’s, mondkapjesbeleid en vaccinaties) onderwerp van discussie. Het is dan ook van (levens)belang om zelf na te blijven denken en de bijbelse principes te onderzoeken, juist in deze tijd.

_{“ … Maar wie de Heere verwachten, zullen hun kracht vernieuwen, zij zullen hun vleugels uitslaan als arenden, zij zullen snel lopen en niet afgemat worden, zij zullen lopen en niet moe worden …” Jesaja 40:31}

Wat geeft u/jou Hoop voor het jaar dat voor ons ligt?