Op zoek naar … Zin

Na ons hectische (reis)leven van de afgelopen tijd, is het weer heerlijk om even in Zuidland neer te mogen strijken. Niets gaat er boven het hebben van familie / vrienden, groene weilanden, wolkenluchten en dieren om ons heen … Een onuitputtelijke bron van inspiratie.

De komende tijd mogen we tot rust komen en werken aan de verschillende lopende projecten in Senegal en Mali. Ook het aanhalen van contacten vormt altijd weer een belangrijk onderdeel van ons werkbezoek aan Nederland. Ook zal het vullen van een hulpcontainer ook dit keer op de agenda staan.

Een bezoek aan Nederland geeft ons ook altijd weer even de gelegenheid om pas op de plaats te maken. Je kunt even letterlijk afstand nemen van het dagelijks werk, de dingen waarmee we ‘druk’ zijn. Terug naar de kern, de dingen die er écht toe doen. Als ‘vrouw van de actie’ ervaar ik het als lastig om in mijn hoofd ruimte te maken voor stilte, rust, luisteren, vernieuwde visie … Mijn dagelijkse shot Nederlandse natuur helpt me om deze stilte meer tastbaar te maken.

Een tussenlanding van enkele dagen in Parijs was boeiend, in meerdere opzichten. Zo mochten we oude vriendschappen aanhalen en nieuwe aangaan. We zochten onze taalleraar op, die tien jaar geleden de uitdaging aanging om ons (maar vooral Anco 🙂 Frans te leren. Bijzonder om na lange tijd weer bij elkaar te zijn en onder het genot van een pot thee de mooie én moeilijke kanten van de afgelopen jaren door te spreken.

En donkere periodes waren er ook, omdat haar oudste zoon onverwachts overleed, nadat hij was aangereden door een dronken vrachtwagen chauffeur. Bijzonder om te zien hoe ze toch optimistisch in het leven blijft staan. “Zonder God zou ik dat niet kunnen”, vertelde zij eerlijk. Wij ook niet, beaamden wij met haar.

Als we terugkijken op de afgelopen weken in Mali en Senegal, dan ging er (menselijk gezien) heel wat mis: onze trouwe Toyota die we kapot in Mali moesten achterlaten, een waterpomp die tot twee keer stoptte, de grote brand die op Beersheba ontstond … Gebeurtenissen die ons wederom stil zetten bij het feit dat we niet in West-Afrika zijn vanwege onze gaven en talenten, maar om relaties te leggen, de mensen te vertellen welke Vrede God wil geven in de hectiek van alledag.

Dat meerdere mensen op zoek zijn naar Innerlijke Vrede, wordt soms pijnlijk zichtbaar. In een land als Frankrijk blijkt het gros van de mensen te functioneren op anti-depressiva. De levensstandaard maar ook de prijzen liggen hoog, dus velen leiden een jachtig bestaan. Geen succesformule voor een gelukkig leven.

Ook binnen de hedendaagse kunst komt de Zoektocht naar Zin tot uiting. Via via kwamen we terecht bij een tentoonstelling van videokunstenaar Bill Viola. Vooraf wisten we niet wat ons te wachten stond. Eenmaal binnen stonden we versteld van de intensiteit waarmee mensen zijn bewegende kunstwerken stonden te bestuderen. Alsof er een bepaalde kracht van de stukken af zou spatten. Terwijl Anco en ik bepaalde, gebruikte technieken bespraken, werden we meer dan eens tot stilte gemaand. Mensen waren aan het mediteren, waardoor ze de weg probeerde vrij te maken naar een hogere / bevrijde manier van leven.

Eenmaal weer thuis vond ik de volgende informatie over Bill Violas kunst: “Zijn werk gaat over centraal menselijke thema’s als geboorte, dood, liefde, emotie en een soort humanistische spiritualiteit. Hij heeft zich steeds laten inspireren door mystieke tradities zoals zenboeddhisme, christelijke mystiek en soefisme. Zijn werken doen vaak schilderachtig aan. Doordat de beelden zeer langzaam bewegen kan de toeschouwer diep in de verschillende betekenislagen ‘wegzakken’.”

Geen wonder dat we ‘onze draai’ niet konden vinden op de expositie. Ons wereld- en godsbeeld ligt zo ver uiteen, dat er geen raakvlakken lijken te zijn. Of toch? … De zoektocht naar de Zin van het leven, het waarom van Leven en Dood. Vragen waar we allemaal mee kampen. Een leegte die gevuld wordt met – voor ons – de Liefde van die Ene Persoon: Jezus!