Horen met je hart

Aan de horizon wordt een klein Afrikaans dorpje langzaamaan zichtbaar. Uit het autoraam turend, zie ik alleen maar zandvlakten, opgefleurd met enkele bomen en een paar ezels. Zodra we de auto parkeren loopt een kleine groep mensen ons tegemoet, druk gebarend en breed lachend. Voor we goed en wel uitgestapt zijn, wordt één van ons al bij de arm gepakt voor een hartelijke begroeting.

Kun je je voorstellen dat je één van de 18 dove mensen in dit dorp bent, die tot voor kort dachten dat er geen andere dove mensen op de wereld waren naast henzelf? Communiceren met dorpsgenoten vormt elke dag een uitdaging. Hun Vreugde tijdens de ontmoeting met ons Amerikaans doventeam was dan ook GROOT. Velen konden niet stoppen met ‘praten’ en glimlachen …

Ik mocht deze groep vergezellen om het verhaal van dit bijzondere dorp op beeld vast te leggen. Tijdens het filmen van een kort theaterstuk dwaalt mijn blik regelmatig af naar een man op de eerste rij. Je kunt letterlijk aan zijn gezicht aflezen welke emoties er door hem heengaan wanneer de rol die Jezus in onze redding heeft gespeeld helder wordt uitgebeeld. Hij slaat zijn hand voor zijn mond, wanneer een laken letterlijk een blokkade vormt tussen de mens en God, als gevolg van onze zonden. Je ziet hem denken: wie kan deze dramatische breuk nu nog herstellen?

Het was me al eerder opgevallen dat gebarentaal niet alleen met handen plaatsvindt. Ook de gezichtsuitdrukkingen en mimiek vormen een belangrijk onderdeel bij deze taal. Tijdens de onderlinge gesprekken blijkt ook dat er dialecten bestaan, waardoor het soms puzzelen is voor onze ASL (American Sign Language) sprekers om te weten wat de mensen in Afrika hen proberen duidelijk te maken.

Naastenliefde vormt de verbindende factor tijdens ons bezoek. Richting het einde neemt één van de ouderen geëmotioneerd het woord. “Het feit dat jullie ons kwamen bezoeken met mensen die onze (gebaren)taal spreken was zeer bijzonder. Maar dat jullie er voor kozen om ons met een christelijke boodschap te bemoedigen, heeft ons tot tranen geroerd.”

Onze Hoop is om twee kinderen uit dit dorp – er bevinden zich vier generaties doven – naar de stad Bobo te sturen om de officiële gebarentaal onder de knie te krijgen. Om zo niet alleen een nieuwe taal te leren, maar ook uitgerust te worden om het Goede Nieuws door te geven aan deze nog onbereikte groep.

p.s.
Tijdens de dagen dat ik met het doventeam optrok heb ik enkele woorden gebarentaal opgepikt. Ik werd volledig in hun groep opgenomen, op het moment dat ik van hen een nieuwe naam (gebaar) kreeg. Een gewoonte binnen de dovencultuur om sneller en makkelijker te kunnen communiceren 🙂