Golf van bemoediging

We hadden wel weer zin om het koude Nederland voor de warmte van Afrika in te ruilen. Maar toch is het altijd weer even schakelen. Bijzonder was het dan ook om onze Beersheba teamleider en zijn vrouw – bij wijze van overgang – op het vliegveld van Parijs te treffen. Zonder dat we het van elkaar wisten zaten we én in hetzelfde vliegtuig richting Senegal én achter elkaar in de rij. Wat mij betreft een (in)planning van Boven.

Dit was overigens niet de enige knipoog die we mochten ontvangen. Ook tijdens onze tijd in Nederland werden we op vele gebieden bijzonder bemoedigd. Zo kwamen de belangrijkste onderdelen voor Anco’s zelfgemaakte putten boormachine via verschillende bedrijven bij ons terecht, waardoor hij achteraf geen sponsoring/budget hoefde te gaan zoeken. De bedrijven hielpen graag mee aan een waterproject voor Afrika, tegen enige free publicity via onze website.

Ook nieuwe contacten werden op bijzondere wijze gelegd. Waarbij volle agenda’s en mailboxen soms simpelweg ‘omzeild’ werden. Eén voorbeeld is te bemoedigend om het niet te delen. Half januari was Anco voor het eerst op een mannen Event ‘G-Kracht’ van de 4e Musketier in Zwolle. Hij had er al veel over gehoord en verschillende vrienden moedigden hem aan om een keer mee te gaan.

Opgebouwd en enthousiast kwam hij van deze dag terug. Ik ben er nog steeds niet achter wat zo’n mannendag precies inhoudt, maar diepgang én (kussen) gevechten kunnen goed samengaan! Hij was met name onder de indruk van de professionele organisatie en werkwijze die werd neergezet, altijd in afhankelijkheid van God. Hij kreeg een sterk verlangen om met de nieuwe directeur van de 4e Musketier te praten, omdat hij raakvlakken met ons werk zag.

CAMA had al eerder een gesprek gehad met hen en daarbij werd duidelijk dat ze vaste organisaties hebben waarmee ze samenwerken. Onze directeur zag dit eerst als een gesloten deur. Toch bleef Anco sterk het idee hebben dat hij toch eens met de directeur zou moeten praten. Op de website werd duidelijk dat er nog vele wachtenden/e-mails voor hem waren, met de kans dat zijn e-mail op de grote hoop zou kunnen verdwijnen. Bellen leek hem persoonlijker, maar door drukte van onze kant had Anco daar nog geen tijd voor genomen.

Groot werden Anco’s ogen dan ook toen hij op een zondagmorgen de betreffende directeur bij ons het kerkgebouw binnen zag wandelen. Op één van de weinige zondagen dat we onze gemeente konden bezoeken, was de man waarmee Anco al weken contact wilde leggen, de spreker! Dat verzint toch niemand behalve God 🙂 Kordaat stapte Anco op hem af om te kennen te geven dat hij graag persoonlijk met hem zou willen spreken na de dienst.

Na een bijzondere dienst, kregen we ruim de kans om tijdens het koffiedrinken kennis met elkaar te maken. De verwachte ‘klik’ was er en het was fascinerend om over en weer te praten over hoe God overal ter wereld dagelijks zichtbaar aan het werk is. En wat een voorrecht het is om daarvan onderdeel te mogen zijn. Momenteel zijn we aan het bekijken op welke wijze we uitgesproken gedachten en ideeën meer handen en voeten kunnen geven. Wordt vervolgd!