Wie is de chef?

Weer eens een andere vraag als ‘Wie is de Mol?‘. Merkwaardig hoe één vraag je soms kan prikkelen tot het schrijven van een weblog. In dit geval werd de vraag overigens negatief ontvangen en klom ik nadat ie gesteld was, grommend naast Anco in de auto. Gelukkig schijnt in Afrika altijd weer de zon en kon manlief de gestelde vraag behoorlijk relativeren 🙂

Maar eerst een korte terugblik op ons bezoek aan Mali de afgelopen twee + weken. Vooraf hoopten we dat we tijdens deze reis met name Malinezen tot bemoediging mochten zijn. Laat dat nu dubbel en dwars gebeurd zijn, alleen dan met name onze richting op!

Ondanks de oorlog in het Noorden gebeuren er in Mali dagelijks bijzondere dingen. De mensen blijven optimistisch en veel mensen worden – door de actuele gebeurtenissen – stilgezet bij de diepere betekenis van het / hun leven. In de ‘huiskamers’ en op straat zijn oorlog en geloof favoriete gespreksonderwerpen.

De eerste week in Koutiala was met name hond Bantu buiten zinnen toen hij de Toyota de hoek om hoorde komen. Ook waren werkers en vrienden blij ons weer te zien. De laatste tijd zijn er minder collega’s in Koutiala en is het (werk)bezoek ook aardig uitgedund (als gevolg van de oorlog).

Tussen het bezoeken van allerlei projecten door, mochten we ook met vrienden van hart tot hart te spreken. Een waardevolle invulling van onze tijd. In Koutiala was Anco met name op de bijbelschool te vinden om het lopende werk aan te sturen, werden enkele zonnepanelen op het dak van het ziekenhuis toegevoegd en mochten de jongens een nieuwe put bij een dominee starten.

Ewien bereidde met name foto- en videowerk voor. Afgelopen week mochten we namelijk in Bamako enkele verhalen van de uit het Noorden gevluchte christenen op video en foto vastleggen. Versoberend werk, waarbij het contact met deze moedige gezinnen een diepe indruk maakte. Prachtig beeldmateriaal ook van Bamako en de mensen zelf, die de blanken die nog in Mali zijn met – wat het lijkt – nog meer respect benaderen.

De Fransen zijn met stip gestegen in Mali. Op veel plaatsen zie je de Malinese en Franse vlag naast elkaar hangen. Als er een militaire colonne door het land trekt, trekken de dorpen naar de kant van de weg om hen aan te moedigen, uit te zwaaien. Menig militair steek zijn hoofd uit de pantserwagen om het schouwspel buiten op een foto vast te leggen.

Na een week hard werken in Bamako zat de tijd in Mali er al weer op en kon de terugreis al weer beginnen. Veel te snel naar ons zin, maar de start van een conferentie in Dakar volgende week laat ons geen andere optie.

De handelingen aan de Malinese zijde van de grens verlopen plezierig. Iedereen wenst me een goede reis en een spoedig weerzien. Maar dan komt het … De Senegalese douanier is deze vrijdag (gebedsdag) duidelijk minder blij met mij als vrouw. Zodra ik aan kom lopen bij zijn bureau met onze paspoorten in mijn hand, snauwt hij ‘Qui est le patron?‘ (Wie is de chef?). Verbaasd kijk ik hem aan en weet nog niet zo goed waar hij met deze vraag heen wil.

Na enkele seconden zonder antwoord herhaalt hij zijn vraag. Verbaasd antwoord ik hem dat bij ons (in Nederland dus) man en vrouw gelijk zijn. Ik maak er ook nog even een ondersteunend gebaar bij. Geen goede zet. In Senegal, legt hij me haarfijn uit, is de man de baas, dus of ik even de chef erbij wil halen. Pardon? Denk ik bij mezelf, maar ik weet van tevoren dat ik dit gevecht ga verliezen. Ik slik al mijn bedachte antwoorden in en ga braaf Anco halen.

Zodra Anco de paspoorten overhandigt, gaat hij zwijgend aan het werk. Er wordt verder geen woord meer vuilgemaakt over mijn aanwezigheid. Ook Anco legt er het zwijgen toe. Na alle zaken te hebben genoteerd, wens ik hem een prettige dag toe, ik kon het gewoon niet nalaten … Dus ter afsluiting dan ook deze vraag van mij aan jullie: wie is bij jullie thuis de chef? Opdat daarmee alle onduidelijkheden de wereld uit worden geholpen 🙂

p.s.
De relativering was dat dit maar om één ervaring (of zal ik zeggen aanvaring) gaat … Die mag ik nog altijd zetten naast alle andere positieve contacten in Senegal!