Waardevol zoals je bent

Het is opvallend stil wanneer ik het basketbalveld nader. Een uitnodiging van een collega om het ‘doven basketbal kamp’ te verslaan, hoef ik me geen twee keer te laten zeggen. Hij hoopt zijn passie over te brengen op een 30-tal kinderen, die door de maatschappij vaak als gek of bezeten worden weggezet. Het stigma van doven in West-Afrika is groot.

Eenmaal aangekomen op het veld, valt het me direct op hoe expressief het er op het veld aan toegaat. Wilde gebaren gaan over en weer, je moet je toch op de een of andere manier ‘verstaanbaar’ maken 🙂 Dat iedereen plezier heeft is ook direct duidelijk. De inspanning is van ieders gezichten af te lezen. De zon brandt fel, ook al is het nog vroeg in de ochtend. Ook bij mijn collega – vroeger coach – druppelt het zweet langs zijn gezicht.

Al gauw krijg ik door dat sportfotografie geen makkelijke tak van sport is. De momenten wisselen zich zo snel af, dat het lastig is om op het juiste ogenblik het gewenste beeld te vangen. Totdat ik besluit om de sporters ‘mijn kader’ binnen te laten rennen, terwijl ik op één plek blijf staan en hen mijn plaatje af laat maken. Hiermee vergroot ik de kans op succes. De ballenjongen vormt een uitstekende voorgrond, wanneer hij zijn hoed op de grond legt om het spel beter te kunnen volgen.

Tot hilariteit van de jonge spelers komen ze de laatste dag van het kamp tegenover een zogenaamd Toubab (bambara woord voor blanke) team te staan. Ook ik mag mijn camera even voor een basketbal inruilen. Ik schiet in de lach wanneer partners aan elkaar worden toegewezen en het kleinste meisje de langste tegenspeler, een kinderarts, krijgt toegewezen. De gedachte dat we het als dokter, verpleegster, lerares, fotograaf en een radiomaker tegen hen opnemen, zorgt al voor de nodige lachbuien. Maar fanatiek blijken we allemaal te zijn. De spelers laten zich niet snel kennen en vooral het jongensteam lijkt erop gebrand om het van de Tubabs te willen winnen. Wij op ons beurt juichen extra hard (handen in de lucht) wanneer de kinderen de bal in de basket krijgen.

Je bent van waarde
Aan het eind van het kamp ontvangt elke speler een officieel certificaat. Ze stappen stuk voor stuk glunderend naar voren om het exemplaar in ontvangst te nemen. Ook de foto’s tijdens de presentatie, worden met de nodige klanken bekeken. Elke activiteit vormt een warme onderdompeling voor de groep. Ook de ziekenhuispastor weet de groep met een bijbeluitleg te boeien. Ze hangen letterlijk aan zijn lippen en volgen, luid gebarend, het verhaal op de voet. Het ontroerd me om te zien dat ze hem aan het eind allemaal een fist bump als bedankje komen geven. Jezus werd even zichtbaar tijdens het kamp, voor een groep die door de maatschappij vaak wordt weggestopt, bespot en vergeten.

Eenmaal op weg naar huis mijmer ik nog lang door over dit bijzondere avontuur. De opkomende spierpijn probeer ik te negeren, terwijl ik al plannen aan het smeden ben hoe we deze school verder kunnen helpen. De directeur benoemde (zonne) energie en computers als een volgende fase ter verwezenlijking van zijn droom. Om de kinderen verschillend beroepsonderwijs aan te kunnen bieden, waardoor ze tot bloei mogen komen binnen de maatschappij.

Deze kinderen zijn bijzonder waardevol in Gods ogen – en zijn door Hem geschapen. Ik kan niet anders dan bidden dat God op zijn eigen unieke wijze en tijd fondsen en mankracht geeft om deze groep te onderwijzen en te laten schitteren tot eer en glorie van Hem. Samen met Jezus zal ik hen als eerste toejuichen!