Vluchtelingen in Guinee

Woensdagavond laat waren we klaar voor de terugreis naar Mali. Met een auto volgeladen zouden we de volgende ochtend vroeg in één keer van N’Zao (Guinee) naar Bamako rijden. Een lange dag reizen. Hoe anders verliepen de daaropvolgende 24 uur…

Woensdagavond laat kregen we berichten door vanuit Bamako om nog niet terug te keren naar Mali in verband met de ongeregeldheden die daar plaatsvonden. Een Noorse vriendin hoorde schoten bij haar in de buurt. Het aantal militairen op straat vermeerde zich.

Op dat moment dachten we nog niet aan een mogelijke staatsgreep. Totdat we op internet lazen dat militairen de staatstelevisie ORTM en het vliegveld hadden bezet. Ook kwamen geruchten door dat ze het paleis van de President (hoog op de heuvel) hadden omsingeld. De situatie leek met de minuut ernstiger te worden.

Woensdagnacht om 1 uur werd duidelijk dat onze terugreis naar Bamako niet mogelijk was. Via (dezelfde) ORTM zonden militairen en hun leider een boodschap de ether in, dat de staatsgreep nodig was om het wanbeleid van de President aan de kaak te stellen. De militairen gaven aan ‘verdedigers te zijn van de democratie‘, de burgers geen kwaad te willen doen en riepen op tot kalmte.

Vanaf donderdag werd een ‘curfew’ ingesteld (niemand mag de straat op tot dinsdag) en werden de grenzen gesloten. Iedereen wachtte met ingehouden adem op een tegenactie van de President. Inmiddels was duidelijk dat hij (zelf ook militair) zich veilig had gesteld in een kamp van militairen die hem nog onvoorwaardelijk steunen.

Twee dagen naar de staatsgreep is er weinig aan de situatie veranderd, anders dan dat er geruchten de ronde doen dat militairen rondrijdende 4×4’s hardhandig afnemen. Mensen mogen nog steeds de straat niet op, de meeste shops zijn gesloten en in sommige wijken is water en/of electriciteit afgesloten. Vreugde schoten in de lucht – gelost door militairen – worden nog sporadisch gehoord.

In Guinee proberen we te wennen aan onze nieuwe status van vluchteling. Olivier en Moussa vinden het nog maar moeilijk te bevatten wat zich allemaal ‘ineens’ in hun geboorteland afspeelt. Berichten op internet melden dat deze staatsgreep zich mogelijk spontaan heeft ontpopt, uit onvrede die de laatste dagen erg hoog opliep.

Wijzelf maken het goed en het werk hier in het ziekenhuis (Hope Clinic) gaat gewoon door. Ironisch genoeg konden we deze extra paar dagen nog wel gebruiken om een en ander qua werk goed af te ronden.

De extra zonnepanelen en bliksem-afleidings-materialen zijn grotendeels bevestigd. Ook heeft Ewien een 6 minuten durende video gemaakt onder de naam “Stories of Hope“. Het verhaal van jonge verkeersslachtoffers (één van hen wordt geschoren op de foto boven) die ternauwenood aan de dood ontsnapten en vervolgens de dupe werden van de slecht functionerende (staats) gezondheidszorg.

Hun verhaal heeft haar erg aangegrepen en het was op momenten niet altijd makkelijk om de gewenste beelden te schieten. Toch waren de slachtoffers ‘blij’ dat hun stem werd gehoord en kan Hope Clinic deze (helaas) veel voorkomende situatie onder haar achterban bekendheid geven.

Al met al hopen en bidden we snel terug te kunnen keren naar Mali. Bidt met ons mee voor een snelle en vreedzame oplossing, ook al lijkt deze op dit moment vrijwel onmogelijk. Opdat de ontevreden militairen vooral oog zullen hebben voor het belang van het land en niet alleen voor hun eigen onvrede!