We kregen 10 minuten om onze nieuwe gemeente (EGHW) ‘kennis…
Videoreis met gouden randje
Bij het binnenrijden van een van de heiligste steden van Senegal wordt onze 7-zitter (taxi) door een politieagent van de weg gehaald. Mijn blanke snoet achter de voorruit heeft wellicht zijn aandacht getrokken. De blikken die mijn mede ‘videogenoten’ onderling uitwisselen zijn veelzeggend. Eén van mijn reisgenoten hangt voor het uitstappen zijn perskaart pontificaal om zijn nek. Ze lijken zich klaar te maken voor partijtje worstelen, alleen dan met woorden en gebaren.
Vanaf een afstand sla ik het gesprek via de autospiegel gade. Er wordt met passie gesproken, met zowel mond als handen. Ik probeer te ontdekken wie ‘aan de winnende hand is’, maar dat is vanaf mijn positie lastig te bepalen. De agent heeft immers een sterke troef in handen: onze autopapieren. Ikzelf besluit te blijven zitten en me te richten op een gesprek met God: mijn blanke huid zal de situatie niet verder helpen.
Ondertussen trommel ik wat medestrijders op om voor een goede afloop mee te bidden. De missie van deze videoreis is een speciale, dus het verbaasd me niet dat we middenin een bolwerk van duisternis tot een halt worden geroepen. Het bevestigt des te meer dat deze speciale videoreis voor EO Metterdaad ook een geestelijk aspect kent, waardoor we de situatie anders mogen benaderen. Na ruim 10 minuten verandert er iets in de interactie: het lijkt nu net alsof mijn collega’s hun boosheid op elkaar richten in plaats van de agent. Tot vermaak overigens van beide officieren. En dan opeens is het klaar en zie ik ze met papieren en al richting de auto lopen.
Eenmaal terug in de auto, vraag ik hoe het was gegaan. “Oh, reageert de één, onze tactiek om (sneller) weg te komen is eenvoudig. Zodra we tegen elkaar strijden, vindt de politie het amusant en laten ze ons vaak weer gewoon gaan”. Vol goede moed vervolgen we onze weg. Na een enkele stop onderweg voor wat algemene beelden, komen we uiteindelijk redelijk op tijd op onze bestemming aan. Bij het uitstappen oogt het als het uiterste puntje van de aarde, omgeven door één grote kale zandvlakte. Ik glimlach wanneer ik met richting de kliniek draai, omgeven door een haag groen. De directeur rijdt ons hartelijk tegemoet en is oprecht blij dat we goed zijn aangekomen.
GOED BEGIN … HALVE WERK
Als voorbereiding op het weekend heb ik al met hem via ZOOM contact heb en dat heeft veel deuren geopend. De voorzitter van de Raad van Bestuur is speciaal vanuit zijn woonplaats Ziguinchor (een reis van 12 uur) gekomen om het videowerk mee in goede banen te leiden. Hij voegt de daad bij het woord. Zodra we onze videospullen hebben neergezet, neemt hij ons mee op een rondleiding door het ziekenhuis. Zeer zinvol en beeldbepalend voor de rest van onze tijd.
Na de kennismaking, kruipen we nog even rondom de tafel om het draaiboek van de eerste dag door te nemen. Zo’n eerste dag zal sowieso even inkomen zijn, omdat we als groep nog niet eerder op deze manier hebben samengewerkt. De werkfilosofie van een van mijn cameramannen is: de eerste dag bepaalt ‘het succes’ van de rest van de filmdagen. Zeker, knik ik, maar dan wel gedragen door gebed. Met drie camera’s in de aanslag verspreiden we ons over het ziekenhuis. Walkie Talkie’s zouden geweldig zijn om elkaar te wijzen op bepaalde beelden, maar nu zullen handsignalen, geluiden en oogcontact moeten volstaan.
Ondanks een beperkter aantal filmuren blikken we die avond terug op een mooie eerste filmdag. We krijgen die dag ook een patiënt te spreken die met een foto van een x-ray (in een ander ziekenhuis gemaakt) op zijn telefoon op consult bij de arts komt. Laat nu net de nood voor de aanschaf van een eigen x-ray één van de onderwerpen van de video zijn. Later vertellen we de patiënt, met behulp van een vertaler, dat hij om bovengenoemde reden een geschenk uit de hemel is. Hij kijkt ons onderzoekend aan, alvorens glimlachend het laboratorium binnen te stappen.
Tijdens de interviews met enkele patiënten en stafmedewerkers proeven we de liefde en hoop voor het werk in de kliniek. Ook de medewerkers valt op onze liefde voor het vak op. Ondanks de hitte en dingen die anders gaan, blijven we met een glimlach kunst- en vliegwerk doen. Onder het avondeten rolt er een appje binnen van de voorzitter om ons te complimenteren voor ons harde werk, maar vooral de houding waarmee we onze taken oppakken. Hij vindt het maar moeilijk te geloven dat we nog niet eerder hebben samengewerkt.
FILMEN BIJ ZONSOPGANG
De volgende dag gaan we vroeg – voor het ontbijt – op pad om bij zonsopgang de kliniek en herders op weg naar de markt te filmen. Tussendoor wordt ons ontbijt alsnog bezorgd en kunnen we met een gevulde maag verder. Eenmaal in de kliniek splitsen we ons weer op om het maximaal haalbare aan beelden binnen te halen. De patiënten en medewerkers lijken inmiddels wat meer aan ons gewend. Al doet mijn blanke huid nog wel de nodige hoofden draaien. Ook merk ik dat de vrouwen nog niet geheel op hun gemak plaatsnemen en om die reden vraag ik de voorzitter nogmaals uit te leggen met welk doel – het verder helpen van de kliniek – we hier zijn.
Het is zichtbaar dat de kliniek op zondag het drukst bezocht is, omdat de herders op die dag vaak een bezoek aan de markt met een bezoek aan de kliniek combineren. De vele kleurrijke gewaden van de Fulani herders zijn een genot voor het (video)oog. Op de markt getuigt een herder met een brok in zijn keel over de goede zorg door de kliniek. De subgroep keert enthousiast terug over de geschoten beelden. Dat de kliniek een verschil maakt in deze omgeving is duidelijk.
AANSTEKELIJK TEAMWERK
Ook de tweede dag proberen we wederom het maximale uit de mooiste filmuren te halen, maar maken we ook tijd en energie vrij voor een spontane komische video over hoe de door ons meegenomen koekjes als sneeuw voor de zon verdwenen. Ook de medewerkers bleken hun weg naar de koekjestrommel te hebben gevonden :).
De sfeer binnen het team is inmiddels zo goed, dat medewerkers ook met hun eigen video ideeën komen. Onder het genot van Afrikaanse thee bespreken gaan we met elkaar in gesprek. De avond terug in ons hotel, wil de jonge crew ook wel eens buiten de hoteldeuren eten. Ik heb er een hard hoofd in – het stadje is niet bijster groot – maar stem er toch mee in om 20 minuten met de auto te nemen om naar een restaurantje te zoeken. Uiteindelijk belanden we toch weer in het hotel en scrollen we, terwijl we op het eten wachten, alvast door de geschoten beelden heen.
We lijken goed op schema te zitten. Dat is wel prettig, omdat we op onze laatste dag ook een terugreis van 4 – 5 uur op het programma hebben staan. Uiteraard lopen de dingen op de laatste filmdag lopen toch weer anders 😉 en laat Anco horen weinig energie te hebben om – na een lange werkreis uit buurland ML – alsnog naar Dhara te komen. Of het goed is als hij thuis blijft? Uhmm, even kijken … hij is tenslotte wel de beste drone piloot van onze groep en we hadden op zijn vliegkunsten gerekend.
Met Anco niet in aantocht, filmen we in raptempo door… De hitte speelt ons parten, waardoor het soms moeite kost om weer aan de slag te gaan na een korte drinkpauze. We splitsen ons weer op en zetten ons beste beentje voor – ook voor de laatste loodjes … beelden. De sequence die we hebben bedacht om de nood voor de ambulance in beeld te brengen, doet menig medewerker glimlachen. Ze zien de laborant tenslotte niet vaak door de ziekenhuisgangen rennen op weg naar een spoedgeval …
WEL OF TOCH GEEN DRONE?
Nog net voor de zon ondergaat besluiten we de drone de lucht in te doen, maar tot onze schrik wil hij niet opstijgen. Na meerdere pogingen, klimt één van de jongens alvast het ziekenhuisdak om met de Osmo Pocket camera toch wat ‘drone-achtige beelden’ te maken van het gebouw en de omgeving. En dan opeens hoor ik het zoemend geluid van een vliegende drone. De piloot staat me breed glimlachend aan te kijken – hij heeft zelf ook geen idee waarom hij de drone nu alsnog de lucht in kreeg.
Terwijl we de laatste beelden vanuit de lucht maken, ruimen onze ploeggenoten de auto vast in. Het is langzaamaan toch wel hoog tijd om te vertrekken. Nog even snel een groepselfie en uitwisseling van nummers. En dan zijn we toch echt op weg naar huis … moe maar voldaan. Ondanks een gebed voor een veilige terugreis verloopt deze alles behalve vlekkeloos. We raken van de juiste weg af, omdat niemand echt de leiding pakt / kaart leest. De chauffeur rijdt uit ergernis bijna iemand letterlijk van z’n sokken en we komen uiteindelijk in het donker langs de snelweg te staan, terwijl vele auto’s ons voorbij razen. Even lijkt het erop dat we een nachtje langs de snelweg zullen doorbrengen.
NACHTELIJK AVONTUUR
Uiteindelijk kiezen we er toch voor om Anco te bellen om ons ridderlijk te komen redden. De chauffeur legt uit wat het euvel is, en daaruit blijkt dat het neerkomt op bekend achterstallig onderhoud. Terwijl Anco onze kant opkomt, duikt er toch onverwachts ‘een takelwagen’ uit het donker op, tot verbazing van ons allen. Terwijl we met z’n allen in de cabine plaatsnemen, lachen we de spanning weg. Bij de volgende afslag vindt de uitwisseling van passagiers plaats en slaken we allen een zucht van verlichting bij het zien van onze bekende Landcruiser. Na betaling van de rekening, laten we onze chauffeur met de kapotte taxi en overgebleven pizza & drinken van bezorger Anco achter. Hopelijk pakt hij ook nog wat uurtjes slaap mee, op de parkeerplaats der reparatie. Wij vallen enkele uurtjes later neer op ons bed. Morgen eerst maar eens flink bijslapen …
PS:
Deze speciale videoreis is gemaakt in opdracht voor EO Metterdaad, waarin onze medische collega’s en wij worden uitgenodigd te delen over het mooie (medische) werk dat God in Senegal doet. Keywords zijn: nieuwe ambulance, x-ray en zonnepanelen 🙂
Dit bericht heeft 0 reacties