We kregen 10 minuten om onze nieuwe gemeente (EGHW) ‘kennis…
Schitteringen van genade
Terwijl mijn vriendin en ik het enorme canvas eens goed van dichtbij bekijken, komt de verfman gehuld in zijn werkkledij met een trage pas de trap af lopen. Hij weet zich geen houding te geven, en kijkt ons afwachtend aan. Mijn vriendin en ik draaien ons lachend naar hem om en prijzen zijn gedane werk: met deze geprimede canvas denken we goed uit de voeten te kunnen! De verfman rolt nog net niet met zijn ogen, hij is het duidelijk oneens met wat we zeggen.
DIY CANVAS
De avond ervoor kreeg ik een telefoontje van hem, met de mededeling dat het primen van de zelf getimmerde canvas niet goed heeft uitgepakt. Of ik niet even zelf wil komen kijken? Tijdens het telefoongesprek is het moeilijk in te schatten wat ‘niet goed gelukt’ precies inhoudt – dus ik besluit om een dag te wachten met langs gaan. Na een lange vermoeiende dag kan ik bij de aanblik van ‘een niet werkbaar canvas’ weleens in tranen uitbarsten. Fris in de morgen, in gezelschap van een goede vriendin, is een betere setting om deze uitdaging aan te gaan. Met iemand naast me die in mogelijkheden denkt in plaats van opstakels.
Het canvas zal uiteindelijk komen te hangen in een speciale gebedskamer op Beersheba. Toen ik me enkele maanden geleden opwierp om het interieur hiervan te verzorgen, wist ik duidelijk niet waar ik voor tekende 🙂 Ik wil er graag een soort huiskamer van maken, voorzien van mooie, eenvoudige meubels waar mensen uit allerlei streken zich op hun gemak zullen voelen. Maar hoe breng je op een cultureel passende manier de natuur van buiten als het ware naar binnen?
Al vroeg ontstond het idee om de muur van een speciale schildering te voorzien, waardoorheen Gods Vaderliefde tot de mensen zou doorklinken. In theorie een prachtig idee, maar in de praktijk een hele klus. Christelijke getalenteerde schilders liggen niet voor het oprapen, eveneens de benodigde materialen. De zoektocht naar de juiste man of vrouw nam flink wat tijd in beslag. Uiteindelijk vonden we er één online en het samen werken op afstand was een mooie uitdaging.
SCHITTERINGEN VAN GENADE
Gedurende de moeizame start bleef ik schitteringen van genade zien: een kwalitatieve verfwinkel op loopafstand (die zijn echt schaars in Senegal), een enthousiaste en getalenteerde tekenaar online etc. Het was vaak alsof God wilde zeggen: geen zorgen, dit is Mijn Project. De gebroken mensen in Senegal gaan me aan het hart, ik zie naar ze om. We zullen dit samen oppakken.
Nu was een belangrijk moment aangebroken – het ophalen van het langverwachte DIY canvas. Voordat we de verfman thuis bezoeken, spreken mijn vriendin en ik af de situatie vanuit een houding van genade te benaderen. Ook besluiten we dat we het geprimede doek meenemen, hoe het er ook bij staat. Eenmaal bij de verfman binnen, merken we dat hij vooral vanuit één concept denkt: 100% goed of fout. Het doek bestaat uit twee stukken vanwege de grootte en de naad ertussen wordt bij elkaar gehouden met één nietje. We hadden de stroken eigenlijk met de naaimachine moeten vastnaaien, begrepen we later, alvorens het op het frame te bevestigen.
De opties die mijn vriendin en ik benoemen en bespreken voor het werkbaar maken van het canvas, klinken de verfman als vreemde taal in de oren. Hij sputtert dan ook flink tegen wanneer we dingen zeggen die volgens hem écht niet kunnen. Mijn vriendin en ik blijven glimlachen en bedanken hem hartelijk voor zijn gedane arbeid. We geven hem een extra pluim, voor we het doek van zo’n 2 meter de deur uit dragen. Hij kijkt ons hoofdschudden na en lijkt een glimlach niet te kunnen onderdrukken.
ZOEVEND DOOR SMALLE STRAATJES
Eenmaal buiten, knopen we het reuze canvas op het veel te kleine autootje van mijn vriendin. Ik besluit achterop te gaan staan om het doek voor de zekerheid met één hand vast te houden. Met een laatste waarschuwing ‘niet te hard’, trapt mijn chauffeur het gaspedaal in.
Ik duik zodra we onder bomen doorrijden om de laaghangende takken te ontwijken. We zoeven met vaart door de smalle, zanderige straatjes. Zodra we de hoek om gaan, de verharde weg op, houd ik me extra stevig vast. Een oudere man kijkt glimlachend op van zijn krant en even kruisen onze blikken elkaar. Zoiets heeft hij nog niet eerder gezien – en ik nog niet eerder gedaan. We moeten er beiden hartelijk om lachen.
Zodra we weer thuis zijn, danken we God voor het verloop van deze ontmoeting. We nemen ons voor het geschilderde doek aan de verfman te tonen, wanneer de schildering goed en wel af is. Het wordt een doek met een hoopvolle boodschap – één die rechtstreeks tot harten spreekt en niet tot het hoofd. Ik kan niet wachten om te zien wat er bij onze verfman opborrelt bij het onder ogen komen van de muurschildering.
Dit bericht heeft 0 reacties