Onzichtbaar oorlogsgebied

Zodra we delen dat we weer een tijdje naar Mali hopen te gaan, wordt menig wenkbrauw opgetrokken. In Mali is het toch gevaarlijk momenteel? Waarom dan toch ernaar toe? We ervaren niet alleen Mali als oorlogsgebied, ook in Senegal woedt er dagelijks een (geestelijke) strijd.

Een collega wees ons erop dat Senegal nog minder christenen dan Mali (zo’n 1%) kent, en dus geen plek is waar het Licht overheerst. Hoe groter het aantal christenen, hoe meer Licht het land kan bedekken.

Ook wij ervaren Senegal als een geestelijk donkere plek, waar veel krachten en machten met elkaar strijden. Efeziërs 6 spreekt hier letterlijk over: “Onze strijd is niet gericht tegen mensen maar tegen hemelse vorsten, de heersers en de machthebbers van de duisternis, tegen de kwade geesten in de hemelsferen.” Dus het zou ons niet moeten verbazen hier ook mee te worden geconfronteerd.

En toch ‘vergeet’ ik dit principe soms in het heetst van de strijd. Wanneer christelijke projecten – om de meest bizarre redenen – niet van de grond lijken te komen. Of een collega te kampen krijgt met een opeenstapeling van ziektes, ongelukken, dood en andere heftige dingen. Tijdens onze eerste teamconferentie in maart wees de spreker ook op deze strijd. Vaak voelbaar voor velen, maar zichtbaar voor weinigen.

Gelukkig hoeven we nu niet angstig in een hoekje te blijven staan, maar is het wel zaak om onze geestelijke antennes aan te blijven scherpen. En de kracht van gebed in te zetten als wapen in de strijd. Laat ik afsluiten met een prachtig, alledaags voorbeeld hiervan.

Vorig weekend logeerden we in Dakar bij een dierbare familie die we nog kennen uit onze Mali tijd. Terwijl we aan het avondeten zitten op een dag, komt er een sms-je binnen. Een vriendin schrijft of Anco nog een goede tip heeft om een in het slot gevallen auto open te krijgen, met de sleutels bungelend aan het stuur.

Onze eerste gedachte is om met een ijzerdraadje in de weer te gaan. Dus dat schrijven we haar. Ze schrijft ons terug dat ze dat al proberen, maar tot op heden niet gelukt. Of we geen andere ‘magic button‘ kennen. Enigszins plagend, maar serieus sms-en we terug: de button waarover je het hebt is gebed. En daar laten we het bij.

De volgende dag krijg ik wederom een sms met het vervolgverhaal. De vriendin had gebeden in Wolof (lokale taal Senegal), opdat de automonteur en anderen haar goed konden verstaan. Op het moment dat ze bad dat ze de auto open mocht krijgen, hoorde men ‘klik’ en ging het slot ‘vanzelf’ open. Verbaasd reageerden enkele vrienden of ze hen ook zó kon leren bidden … Cool niet?!

Opdat we durf en onderscheidingsvermogen mogen ontvangen om te weten wat in welke situatie te doen. Nog een heel mooie week vanuit Senegal toegewenst!