Omwegen in het leven
Na zo’n vijf weken op onze thuisbasis te hebben vertoefd, werd het weer tijd om op pad te gaan. Tot soms verbazing van onze collega’s, die net weer een beetje aan onze aanwezigheid gewend leken te raken 🙂 Dit keer beginnen we in Guinee met een energiebezoek aan een Evangelisch ziekenhuis, om via Mali naar Burkina Faso door te steken.
Voor ons vertrek hadden we nog een interview met de Senegalese zanger Cissa over het ‘waarom’ van zijn lied over de ‘Levende Liefde’. Tijdens deze interviews krijgt hij de ruimte om meer over de achtergrond van zijn liederen te vertellen en daadwerkelijk – in vrijheid – te zeggen wat hij op zijn hart heeft. Altijd mooi en bemoedigend om aan mee te mogen werken.
Ook namen we (alweer) afscheid van de tweede groep interns op BeerSheba. Een speciale groep dit keer, die erg dik met elkaar waren tijdens hun tien maanden studie. Bijzonder mooi om te zien hoe ze elkaar door dik en dun steunden, of het nu om het praktische werk ging, geestelijke bijstand of om hulp bij studie. Het zal voor hen weer wennen zijn om terug te gaan naar hun eigen dorpen en zelfstandig te functioneren, buiten de groep.
Afgelopen zaterdag ontvingen ze allen hun diploma, met daarbij een A4-print van een persoonlijk foto portret, genomen op een voor hen speciale (BeerSheba) plek waar ze tijd met God doorbrachtten. Eric, onze teamleider, was erg enthousiast over de manier waarop we hen hadden kunnen portretteren dit jaar. “Zoals ik ze in het écht ken, een weerspiegeling van hun karakter”.
Ikzelf zag duidelijk de hand van God in het nemen van deze 15 portretten. De hele groep was direct enthousiast en klaar om met me mee te denken. En indien nodig ongewone (gekke) dingen uit te proberen. Ideale modellen dus, die ook nog eens super fotogeniek bleken te zijn 🙂 En niet te beroerd waren om mede studenten mooi tot hun recht te laten komen, door bijvoorbeeld een ongewillig kalf in toom te houden of de oren van het paard naar voren te krijgen door te rammelen met voedsel. Ik zal deze groep zeker gaan missen!
En toen de autotocht naar Guinee, naar een voor ons nieuwe bestemming, het Evangelisch ziekenhuis in Mamou. Een plek ongeveer zo groot als Hope Clinic, maar dan volledig draaiend op (dure) diesel generator. We waren nog niet eerder in een ziekenhuis geweest waar ’s avonds letterlijk het licht uitging en zowel patiĂ«nten als medici in het donker hun activiteiten voort zetten.
Aan Anco de vraag of hij een bezoek wilde brengen om de huidige (energie) status in kaart te brengen en een aanbeveling te schrijven voor een mogelijke overstap naar solar. Na een jaar afhouden hadden we eindelijk de gelegenheid om de tocht maken. Het is soms goed dat je van te voren niet weet aan wat voor reis je begint 🙂 M’Bour – Mamou nam uiteindelijk 16 uur in beslag, en over wat voor wegen… Soms kropen we letterlijk over de weg en werden we zo door elkaar geschud dat we er groen van zagen. Niet grappig voor mens Ă©n machine.
De kerkdienst zondagochtend deed ons de bizarre autotocht vrij snel weer vergeten. Bij binnenkomst kwamen prachtige klanken ons tegemoet en zagen we groot en klein met veel enthousiasme in een rondje om de kerkbanken heen dansen. Het was een mooi gezicht om ook de kinderen met groot zelfvertrouwen mee te zien doen. De kleinste deelnemer werd letterlijk op handen gedragen. De liefde onderling was niet alleen zichtbaar, maar ook duidelijk voelbaar! Een stukje Levende Liefde, ook hier in Guinee.
Op maandag kregen we alle vrijheid om overal in en uit te lopen om de energie- en water situatie goed te bekijken. Ook stelde Anco de nodige vragen om meer inzicht te krijgen in het huidige verbruik. Ikzelf vermaakte me met het maken van specifieke foto’s ter ondersteuning van het te schrijven rapport. Al werd ik zo nu en dan afgeleid door een knuffel moment met de dochter van een patiĂ«nt of een foto moment met Ă©Ă©n van de oudere patiĂ«nten, die al drie maanden in het ziekenhuis lag.
Ziekenhuizen vormen vaak mooie locaties – een goede sfeer – om mensen met de Liefde van God in aanraking te laten komen, door zowel woord, daad als foto. Als dank kreeg ik van mijn oudste fotomodel en zijn vriend zelfs vier heerlijke, sappige sinaasappelen mee. Wat wil je nog meer? 🙂
Inmiddels bevinden we ons veilig in Mali, maar is onze trouwe Toyota in onderhoud. De versnellingsbak verloor de laatste dagen zoveel olie, dat Anco er bijna dagelijks een liter aan toe moest voegen. De uiteindelijke diagnose is nog niet gesteld, maar dat onze trouwe compagnon ernstig ziek is, is wel duidelijk!
Dat versterkt ons verlangen om onze huidige auto zo goed mogelijk op te knappen en achter te laten voor het werk in Mali. Hij wordt te oud om zulke lange afstanden af te blijven leggen, en wij ook 🙂 Nee, zonder dollen. Het rondreizen in West-Afrika is in de afgelopen jaren sterk toegenomen en goed vervoer om dit te kunnen blijven doen is nodig. Zei het in de vorm van een betrouwbare auto of vliegreis. Bidden en denken jullie mee voor een passende oplossing?
Gerelateerde berichten
