skip to Main Content
Plaats Voor Vele Religies

Kolkend Kolkata

We waren meer dan eens gewaarschuwd voor Calcutta (Kolkata) en de geheimen die deze stad herbergt. In de ogen van velen een gevaarlijke stad, met name voor vrouwen alleen. We probeerden dan ook onze aandacht te verleggen naar de minder donkere delen van de stad, al bleek dat – met alle waarschuwingen in ons achterhoofd – niet zo gemakkelijk te zijn.

Onze voorbereiding begon met de aanschaf van twee goedkope teenringen, een teken in India dat we getrouwde vrouwen zijn. Of iemand onze nieuwe sieraad is opgevallen? Ik betwijfel het, maar het is altijd goed om wijze raad op te volgen 🙂

Het hotel waar we verbleven stond in schril contrast met de dorpshuisjes waar we de meeste tijd van onze reis hadden doorgebracht. Het was dan ook even schakelen om ons vrij te begeven in een zo andere (lees: luxere) omgeving. De vriendelijkheid en behulpzaamheid van de hotelmedewerkers sloegen hierin een brug: ook hier stond gastvrijheid hoog in het vaandel.

De eerste dag begaven we ons naar een langgekoesterde locatie van mijn collega / vriendin: het huis van Moeder Teresa (MT). Na een allerhartelijkste begroeting van enkele zusters werd ons een zaal gewezen waar zich haar graftombe bevond. In de korte tijd dat we er waren kwamen veel mensen even binnen om bij haar graf neer te knielen, enkele smeekbeden opzeggend. Aangezien dit de enige plek was van het moederhuis waar ik foto’s mocht maken, trok ik mijn camera uit m’n tas. Na enkele seconden echter besloeg de lens, vanwege de hoge luchtvochtigheid (tot 75%) die neersloeg. Het deed me denken aan de vertroebeling van onze Geest door vele dingen. Ik deed m’n camera weer terug, omat ik het vocht geen kortsluiting wilde laten veroorzaken.

De hele verering rondom MT’s leven vond ik moeilijk te rijmen met haar handel en wandel tijdens haar aardse leven. Haar hart voor Jezus komt niet tot uiting in het door mensenhanden ingerichte huis. Wel ben ik onder de indruk van haar eenvoudige levenswijze en toewijding aan de allerarmsten. Tot op de dag van haar dood weigerde zij een ventilator in haar kamer te gebruiken, en dat in een heet India.

Mother Theresa

Na ons bezoek struinen we onder begeleiding van een bevriende gids door de straten en zie ik met eigen ogen de vele armen (‘Elk mens is een vermomde Jezus’) waar MT’s oog op viel. Ik dwing mezelf om me naast alle ellende ook te concentreren op de mooie kanten van deze immense stad. We bezoeken een kleurrijke markt, eten bij een aangeprezen Chinees en sluiten de dag af met een bezoek aan de plaatselijke begraafplaats. Als je iets aan cultuur en geloof / religie wilt terugvinden, dan is het daar wel. Een man doet zijn ronde om alle rozeblaadjes op de verschillende graven te strooien, bekrachtigt met een gebed.

Wat elke Indiase stad ademt, zo ook Calcutta, is Spiritualiteit. Altaars – groot of klein – staan op centrale plekken waar mensen langskomen. Een man strijkt zijn hand over een altaar, wanneer hij haastig een hoek omgaat. In een groot winkelcentrum stuitten we als eerste op een levensgroot beeld. Bij de ingang neergezet om alle aankopen te zegenen. Het went eerlijk gezegd nooit en we ervaren iets van de Leegte waarover MT sprak.

Tussen alle bedrijven door brengen we heel wat uurtjes door in het zwembad van ons hotel. Heerlijk om even gedachteloos rond te kunnen dobberen, zonder elke keer geconfronteerd te worden met de spirituale en lichamelijke armoede om ons heen. Het zijn de bijzondere Ontmoetingen van elke dag die een lichtpuntje vormen. En natuurlijk de rust die we ervaren wanneer we de drukte van de straten even achter ons laten. Want dat India druk is – vol met mensen – staat buiten kijf. De drukte in Afrika is niets vergeleken bij India 🙂

Een ontspannen avondwandeling de laatste dag bracht de extremen van het Indiase leven weer goed in kaart. Terwijl we stonden te kijken naar een potje cricket, de nr 1 sport in India, liepen een tweetal jongemannen nieuwsgierig op ons af. Zonder ons eerst te begroeten, werd mijn vriendin gevraagd hoe het kwam dat ze maar anderhalve arm heeft? Een ongeluk misschien?

Een lichte ergernis kwam bij me boven, vooral vanwege de directheid waarmee de vraag werd gesteld. In stilte bewonder ik mijn vriendin die de mannen beleefd te woord staat. Ze is tenslotte al sinds ze kan praten aan dit soort vragen van wildvreemden gewend.

Toch kon ik mijn mond niet houden toen onze gesprekspartner hoofdschuddend zoiets prevelde als: “zo jammer, zo’n mooi hoofd en lichaam en dan dit …”, al wijzend op haar halve arm. Hoe bedoel je dan dit? Antwoordde ik hem. God ziet haar als Zijn geliefde dochter, perfect, zoals Hij haar bedoeld heeft. Hij kijkt naar haar hart en niet naar het uiterlijk, zoals wij mensen.

Zolang je in India niet perfect bent in de ogen van de maatschappij, laat men je – als mens met een handicap – links liggen, wordt je ergens in een hoekje weggestopt. Zo onbijbels als je bedenkt dat Jezus zich juist vaak liet omringen door mensen aan de buitenkant van de samenleving, inclusief mensen met een handicap.

Op dat moment besefte ik dat ik dat het mooiste aspect van mijn India reis vond. Mensen opzoeken die geen plekje lijken te hebben in de maatschappij. En hen Hoop bieden, omdat God ook hen op het oog heeft. Hij heeft ook onze gehandicapte medemens geroepen voor de Grote Opdracht, niemand uitgezonderd! Opdat we dat allen mogen uitdragen, op welke plek dan ook.

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top