Knuffels en krijsende kinderen

We hebben inmiddels Senegal weer een tijdje voor Mali ingeruild en hebben wederom bezoek, dit keer vanuit Nederland. De extra handen (en hoofden) waren meer dan welkom, helemaal toen de container eindelijk zijn opwachting maakte in Koutiala.

De aankomst van de container, na weken vertraging, was een hele opluchting. We namen dit keer namelijk een afwijkende transport route en het leek even alsof de container even van de Afrika kaart was verdwenen. Daarnaast kregen we weinig tot geen concrete informatie over de locatie, waardoor we toch wat zenuwachtig werden over het wel en wee van deze kostbare container met vele hulpgoederen.

Dit alles is snel weer vergeten op het moment dat de container het ziekenhuis terrein komt oprijden. Na het uitpakken en de eerste sortering is het altijd weer bijzonder om te zien hoeveel verschillende mensen en organisaties we mogen zegenen met de spullen die zijn gekocht en gegeven.

Een voorbeeld hiervan is de kleuterschool van Jeugd met een Opdracht. We hadden een ladenkast met speelgoed meegekregen van Stichting Hand en dachten direct dat deze school een mooi doel zou vormen. Eenmaal uitgeladen, kon de directrice niet geloven dat we dit alles speciaal voor hen hadden meegebracht. Dankbaar nam ze ons mee langs alle verschillende klassen en vertelde ze de kinderen wat we voor hen hadden meegebracht. Glimmende oogjes bedankten ons in koor.

Ook in het ziekenhuis dachten we de langdurige patiëntjes blij te maken met een knuffelbeest. Nadat we de meest aaibare en vriendelijke hadden uitgezocht, verspreidden we ons over het ziekenhuis. De allerkleinsten toonden een heel andere reactie dan verwacht: zodra we met bijvoorbeeld een grotere zeehond op ze afkwamen, zetten ze het op een krijsen. Tot vermaak van de ouders die met de kinderen onder de boom zaten.

Sommige moeders moedigden hun kinderen aan om niet bang te zijn. Eén klein jongetje bleef huilend met z’n rug naar ons toe zitten en zijn vader legde uit dat niet het pluche beest, maar wij, blanken, de oorzaak van zijn angst waren. Of wellicht een combinatie ervan. Het was lang geleden dat kinderen bang waren van mijn witte huid. Normaliter lopen ze achter je aan terwijl ze ‘blanke, blanke’ roepen.

Veel kinderen draaiden bij met hulp van de moeders en oudere kinderen. Een polaroid print van het patiëntje en knuffeldier werd met veel gelach bekeken. Toen ik later nog eens langs de ontmoetingsplek liep, zag ik één van de kleinere, bangere kinderen met zijn Knabbel op zijn rug gebonden zitten (zie foto collage – midden). Ik mocht nu zelfs dichtbij komen voor een foto, zonder dat hij het opnieuw op een krijsen zette. Die hadden we toch mooi binnen 🙂