skip to Main Content

Jong ontmoet oud(er)

Op een zaterdagmiddag struin ik met mijn camera rond in Rotterdam. Het verbaast me dat mensen in zulke grote getale – winkelend en zwetend – rondlopen, terwijl het die middag toch echt behoorlijk warm is voor Nederlandse begrippen. Maar ja, ikzelf loop ook rond … al vind ik met een veel duidelijker doel :). Om het bruisende Rotterdamse straatleven vast te leggen voor een opfriscursus ‘Straatfotografie’.

Terwijl ik de winkelende mensenmassa bekijk, zie ik vanuit mijn ooghoeken een ‘deftige dame’ op een scootmobiel voorbij komen. In het voorbij schieten vallen me vooral haar groene laarzen op :). Zonder na te denken loop ik in de richting waarin de scootmobiel verdween. In de hoop om een ‘spontaan juweeltje’ vast te kunnen leggen.

Na wat plaatjes van de omgeving te hebben geschoten, popt de deftige dame weer op. Dit keer zie ik dat ze iets van de grond probeert op te rapen. Ik schiet haar te hulp en zodoende komt een mooi gesprek tot stand. Ze (laten we haar in het vervolg E noemen) heeft net – om uit de hitte te blijven – een aantal uren in het museum doorgebracht. Heerlijk, vertelde ze me, en niet in de laatste plaats vanwege de airco.

Ze blijkt een belezen en bereisde dame en vuurt heel wat vragen af, wanneer ze doorkrijgt dat ik een groot deel van het jaar in West-Afrika woon. Ook zij heeft vroeger het nodige gereisd, als ‘artist, actress and model’ lees ik op haar visitekaartje. Na ons praatje trek ik de stoute schoenen aan en vraag of ik een portret van haar mag schieten.

Prima, zolang ik maar niet hoef te poseren. Geen enkel probleem, antwoord ik, graag zelfs. Of ik de foto ook niet online wil plaatsen, vraagt ze me later. Vandaar mijn keuze voor een meer abstracte foto van onze ontmoeting. Zal ik de foto opsturen, roep ik uit, voordat ik goed en wel besef dat mijn gesprekspartner geen e-mail heeft :).

Geen probleem, aldus E, haar adres staat op het visitekaartje. Het is hier om de hoek, wijst ze, dus langskomen is ook een optie. Het komt nog maar zelden voor dat ik zo’n spontane uitnodiging krijg, bedenk ik me later glimlachend.

Voordat we afscheid nemen, reikt ze in haar tas en pakt er een reep pure chocolade uit. Deze is voor jou, als herinnering aan onze spontane ontmoeting. Even gaan er gedachten door mijn hoofd waarom ik deze reep niet zou moeten aannemen, maar dan zwicht ik voor de puurheid van het gebaar. Haar ogen stralen wanneer ik vertel dat ik gek ben op pure chocola. Ik ook, zegt E met een knipoog.

Eenmaal weer thuis, pak ik mijn laptop om de genomen foto’s om te zetten in print. Terwijl ik een exemplaar in een envelop doe, hang ik ook dezelfde print zichtbaar in onze huiskamer op. Ter herinnering aan deze mooie ontmoeting tussen jong en oud. Misschien is dit wel het begin van een ouderwetse pen-vriendschap, want nog geen week later krijg ik een kaart in de bus. Je kunt vast wel raden van wie … 😉

Dit bericht heeft 1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top