Johannes – de retour?

Begin februari kwam het er toch echt van – met onze volgepakte Landcruiser reden we richting de grens Senegal – ML. Een reis van ongeveer 1,5 dag, met als doel een technisch bezoek aan het buurland waarin we jaren hebben mogen dienen. Niemand had reizen via land nog uitgeprobeerd na de verscherping van de Corona maatregelen, dus of de tocht zou lukken konden we vooraf niet zeggen. Ook na wat navragen en onderzoek online, werd ons niet duidelijk ‘hoe dicht’ de grens nu eigenlijk zat. Een Malinese collega was al meerdere keren heen en weer geweest. Tijd om dit zelf te gaan onderzoeken …

Meerdere mensen hadden ons afgeraden de reis aan te gaan, omdat men allemaal wel een verhaal wist van ‘iemand die enkele maanden in een bepaald land’ vast was komen te zitten. Toch ervoeren we vrede om dit avontuur aan te gaan, mede omdat God een God van actie is. Soms worden dingen in gang gezet, zodra je in beweging komt. Zonder daarbij vooraf het eindresultaat te weten.

Helemaal in deze uitdagende tijd, merk ik dat thuis blijven vaak veiliger voelt. Ideaal uitgangspunt voor Gods tegenstander om ons bepaalde dingen niet meer te laten ondernemen. Of niet meer te blijven onderzoeken wat er nog wel mogelijk is binnen gestelde kaders. Vandaar onze stap in het diepe.

HOOPVOL
Eenmaal op de weg, waren we hoopvol gestemd. De politie was niet in ons geïnteresseerd, geen enkele keer aangehouden worden is sowieso al gewin. Hoe dichter we de grens naderden, hoe dunner het verkeer werd. We kwamen nog wel vrachtwagens, brommertjes en een enkele bus tegen, maar personenauto’s waren schaars.

Bij onze laatste overnachting, zo’n 2 uur van de grens, leverden we met vertrouwen onze kamersleutel in. Eenmaal aangekomen bij de grens (rond 11 uur), moesten we ons alle twee presenteren. Er werden heel wat meer vragen dan normaal gesteld en ook besloot de betreffende beambte met zijn baas te overleggen. Al gauw zaten we een uur in zijn kantoor en boog Anco zich over een probleem van de hoofdcomputer wat zich voordeed.

Na meerdere belletjes over en weer, hangt de grenspolitieman met een zucht op: “Helaas, helaas, ik mag jullie niet doorlaten van mijn baas. Als het aan mij lag, had ik het gedaan, maar ja … de grens is nu eenmaal dicht en dus kan het niet.” Anco en ik keken elkaar enigszins verbluft aan, omdat we vooraf de kans klein hadden geacht dat we Senegal niet uit zouden komen. Van een bevriend politieagent aan de overkant van de brug (lees: grens) hadden we namelijk gehoord dat die grens in buurland ML wel ‘gewoon open’ is.

GRENZELOOS
Ook op onze vraag ‘waarom we niet verder mogen’ krijgen we geen helder antwoord. De noodsituatie is uitgeroepen en om die reden zit het dicht. Hoezo dicht?, vraagt Anco. Er komen nog steeds bussen met mensen aan, die vervolgens door worden gelaten? Ook vrachtwagens rijden af en aan.

Na enige navraag, blijken we een speciale goedkeuring nodig te hebben, waardoor we clearance krijgen in het systeem. Hoe krijgen we die dan? Door een verzoek in te dienen bij het ministerie van Binnenlandse Zaken … in … Dakar. Wat – Dakar? Zo’n 2 dagen rijden vanaf hier. Kan dat niet anders?

We besluiten niet direct om te keren, maar onze auto te parkeren en de Nederlandse ambassade in te schakelen. Al gauw hangen we met de Nederlandse consul aan de lijn, die de nodige vragen stelt om de situatie helder te krijgen. Hij is meer dan bereid ons te helpen, maar zegt ook direct dat hij niet kan beloven dat we alsnog doorgang krijgen. Begrijpelijk, antwoorden wij, terwijl we zo’n 7 uur geduldig afwachten.

GEEN BESTE RECLAME
De grenspolitie laat ons oogluikend toe. Al lijkt het niet de beste reclame dat er twee blanken zich zo lang bij de grens ophouden. Ironisch genoeg staart een billboard met de woorden “BONNE ROUTE” ons de hele tijd aan. De boetiekverkoper vult nog maar eens de cola in de vriezer aan, zodat we die over een paar uur koud kunnen opdrinken.

Ondertussen komen we de tijd door met een ZOOM meeting met het CAMA team in Nederland. Tijdens het bidden vallen we weg, omdat de Nederlandse ambassadeur ons terugbelt met een update. Geen nieuws helaas, omdat de consul de hoogste politiebaas niet aan de lijn kan krijgen. Of we nog wat extra papieren kunnen regelen om onze zaak kracht bij te zetten. En dan morgen opnieuw een poging om de Sen. landsgrens te passeren.

We nemen afscheid van de grenspolitie met een zegengroet, en keren enigszins schoorvoetend terug. Aangekomen bij het hotel, gooit de receptionist zijn handen in de lucht, al uitroepend: Johannes (Ancos eerste doopnaam) – de retour? Hij verontschuldigt zich dat onze kamer, waar we die nacht in hebben geslapen, inmiddels is vergeven en gaat haastig op zoek naar een ander. Hoofdschuddend hoort hij ons grensverhaal aan.

Eenmaal op onze kamer slaat de moeheid van 7+ uur wachten en rijden in de Afrikaanse hitte alsnog toe. Een goede maaltijd en vroeg slapen lijkt ons de beste remedie, om de dag erop weer met frisse moed op te staan.

Voor 10 uur ontvangen we een telefoontje van de consul. Hij staat ons uitgebreid te woord over wat hij heeft ondernomen sinds ons laatste contact. Helaas moet hij ook nu het nieuws brengen dat we niet verder mogen zonder speciale autorisatie. Een grensoversteek zit er nu niet in.

We hebben vrede met de beslissing en rijden in vertrouwen langzaamaan huiswaarts. Het weerzien met Ruff, onze straatpup, zal in ieder geval vreugdevol zijn. We kregen al berichten door dat ze zich piepend voor onze deur ophoud.

Eenmaal thuis kunnen we rustig nadenken en bidden over een volgende stap. Wie weet waar onze tocht uiteindelijk goed voor is geweest. Of we wel of niet de grens kunnen passeren ligt uiteindelijk niet in mensenhanden. De grenspolitie zal ons in ieder geval niet snel vergeten :). En inwendig zien we uit naar hun blikken als we nogmaals langskomen, maar dan met de juiste papieren. God weet het!

TOCH WEER OP PAD (VERVOLG)
Twee ritten naar Dakar en twee weken later, ondernamen we een tweede poging. Met het juiste papiertje werden we dit keer wel doorgelaten naar ons geliefd buurland. Het weerzien van collega’s en vrienden was extra speciaal door alle moeite om onze bestemming dit keer te bereiken.