skip to Main Content
Riksja Door India

Intens India

Uitkijkend over de rustgevende Nederlandse velden, laat ik mijn gedachten gaan over mijn meest recente Indiase avontuur. Het blijft moeilijk te bevatten dat ik nu kan zeggen écht in India te zijn geweest – een droom die ik al lange tijd koesterde. De eerste dagen bleven we als groep van drie vrouwen tegen elkaar zeggen: knijp me eens, dan weet ik dat ik echt in India loop …

Als ik India met één woord zou mogen omschrijven, dan wordt dat: ‘intens’. Super intens zou nog beter passen, maar dat zijn officieel twee woorden 🙂 De mensen, religie, het drukke verkeer, kleuren en geuren, het eten, de straten: het leven zelf – alles lijkt Intenser. De grote aaneenschakeling van belevingen op één dag werden me, als introvert persoon, soms teveel.

Maar met wie ging ik nu eigenlijk op pad? En wat heb ik mogen doen? Vorig jaar juli mocht ik mee op videoreis naar Sierra Leone met de Amerikaanse groep ‘Women of Hope International (WoHInt)’#. Die reis beviel zo goed, dat ik dit jaar weer door hen werd meegevraagd voor een pioniersreis naar India. Nu meer als onderdeel van het team, met daarnaast de opdracht om de training ‘De kerk en mensen met een handicap’ in beeld te brengen. Naast fotograferen en filmen leerde ik ook interessante feiten over genoemd onderwerp.

Tijdens de voorbereidingen vanuit Mali en Nederland werd me één ding duidelijk: we wisten geen van allen wat ons precies te wachten zou staan. India was voor iedereen onbekend terrein. Het weerzien met mijn twee andere teamgenoten op Frankfurt was goed, de verdere vliegreis lang. Eenmaal aangekomen was de nacht al vergevorderd en konden we direct een taxi in die ons naar onze eerste slaapplek bracht. De zengende hitte en het drukke verkeer kwamen ons VOL tegemoet. Slapen met een loeiende airco leek ineens niet eens zo’n heel gek idee 🙂

De volgende ochtend trokken we – na ons ontbijt – de stad in om ons in betaalbare Indiase kleding te hijsen. Het met gevaar voor eigen leven oversteken van een drukke straat en een keuze moeten maken uit honderden soorten tunieks, werd onze eerste onderdompeling in de Indiase cultuur. Ook nastarende blikken naar ons blanken leek heel normaal te zijn.

Diezelfde middag nog maakten we onze eerste autoreis over de wegen van India; een ervaring die we niet snel meer zullen vergeten. Wat een getoeter en hoeveelheid auto’s op de weg! Ook de Indiase rijstijl was ‘anders’: al toeterend zo hard mogelijk op iemand inrijden – en dan volop remmen, zodat je je voorganger nog net niet raakt. We hebben wat afgebeden tijdens de zeven uur durende reis 🙂

Indiaas verkeerEenmaal op de plaats van bestemming werd ons een grote sjaal en bloemenkrans omgehangen. Zeven paar mannenogen keken ons vol verwachting aan en voorzagen ons van frisse fruitsappen en andere Indiase lekkernijen. Daarna gauw slapen, omdat de volgende ochtend onze eerste cursusdag in het dorp zou beginnen.

Rond half 7 ’s ochends zat ik alweer rechtop in bed. De dominee trok mijn kamerdeur open om mijn nieuwe kamergenote (tevens onze tolk) aan mij voor te stellen … Pfew, volgende nacht toch maar mijn kamer op slot doen, om verrassingen buiten de deur te houden. Na een verfrissende koude douche en ons eerste Indiase ontbijt  konden we op pad. Bij aankomst stonden de dorpelingen al te trappelen om de blanken te verwelkomen of zelfs in de wang te knijpen 🙂

De vrouwen (cursisten) lieten nog even op zich wachten, maar dat gaf ons mooi de tijd om de lesruimte naar eigen wens in te richten. Ik was verantwoordelijk voor de eerste ijsbreker, dus ook ik nam even mijn voorbereidingstijd.

De groep vrouwen was niet verlegen en al gauw zat de sfeer er goed in. Allen waren leergierig en zeer gretig om een (juist) antwoord te geven. Ook ontstond er soms strijd over wie het bijbelgedeelte hardop voor mocht lezen. Verschillende keren verbaasden we ons erover hoe open/zeker deze christenenvrouwen in het leven leken te staan. Heel anders dan in Afrika.

De twee cursusdagen vlogen om en de vrouwen namen alle informatie en oefeningen gretig tot zich. Ogen werden geopend als het gaat om een betere integratie van mensen met een handicap binnen samenleving en kerk. We zijn tenslotte allemaal geschapen naar Gods beeld. Het verlangen om ook de mensen met een handicap tot bloei te laten komen groeide met de dag.

Op zondag werden we als groep in traditionele Indiase kledij verwacht. Het was een hele klus om ons in een traditionele sari te hullen. We kwamen hierdoor zo’n 1,5 uur te laat in de kerk. En dat terwijl we de sprekers van die ochtend waren 🙂 Bij binnenkomst zongen de vrouwen als welkom een Indiaas lied dat ons die week meerdere keren was toegezongen. Eenmaal op het podium werd ons duidelijk dat de kerk uit vrijwel alleen maar vrouwen bestond. Later hoorden we dat ‘de Indiase man’ geestelijk lui is en vaak niet naar de kerk gaat.

Church in India

Na de dienst werden we door de vrouwen meengenomen naar een kamer met airco om af te koelen. Ook werden ons allerlei lekkernijen voorgeschoteld, terwijl de vrouwen stonden toe te kijken. Met mijn handen eten ging me nog steeds niet gemakkelijk af. Gezichten begonnen te stralen zodra we een complimentje gaven over het eten. Eten is tenslotte een belangrijk onderdeel van de Indiase cultuur! ’s Middags bezochten we de jongeren om over Gods hand in ons leven te getuigen.

Op maandag trokken we de stad in om inkopen te doen en foto’s te maken. Ook bonden we mijn GoPro camera op de voorkant van een Riksja, om zo het hectische verkeer goed vast te kunnen leggen. De Riksja chauffeur haalde graag bijzondere capriolen uit om het dagelijks straatleven zo goed mogelijk in beeld te brengen. Ons team daarentegen was wat minder verkeers-waardig en sloot geregeld de ogen wanneer het fout dreigde te gaan. Een paar prachtige uren op het strand later die dag deden ons alle verkeersstress spontaan weer vergeten 🙂

Dinsdag gaven mijn twee collega’s extra training aan een kleinere groep vrouwen, terwijl ik met mijn camera het dorp introk op zoek naar de laatste beelden. Dit leverde bijzondere Ontmoetingen op met prachtige mensen. Een mooie afsluiting voor we weer verder trokken richting de stad. De autorit terug naar Chennai (startpunt van onze reis) was minder lang en vermoeiend. Ook hadden we moed verzameld om de agressieve rijstijl van onze chauffeur ter sprake te brengen. Dit tot hilariteit van onze mannelijke mede passagiers. Die bange blanken!

In Chennai gaven we nogmaals dezelfde training aan twee groepen die al werkzaam waren onder mensen met een handicap. Eén van de mannelijke kerkleiders was vol lof over het programma en had tijdens de etenspauze meer mannen overgehaald de training te volgen. Hij had niet alleen veel geleerd, maar ook genoten van de beeldende wijze waarop er les werd gegeven. Of we vooral volgend jaar terug wilden komen, maar dan voor langere tijd!

De laatste dag samen trokken we de stad in, waarna we bijna onze verblijfplaats niet meer terug vonden. Je moet wat overhebben voor een laatste India avontuur 🙂 Die middag namen we afscheid met de uitspraak om dit nogmaals samen over te doen in een ander tropisch land. Deal! Mijn collega en ik vlogen van Chennai naar Calcutta om daar nog een paar dagen door te brengen. Of en hoe dit bevallen is, bewaar ik voor een volgende Blog.

# www.womenofhopeinternational.org – bekijk ook de Sierra Leone video ‘Advancing Hope’

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top