skip to Main Content
Hoop Aan De Horizon

Hoop aan de Horizon

Vanuit mijn ooghoeken zie ik één van de verplegers een jonge patiënt met rolstoel en al de gang door duwen … Dit alles onder luid gelach van de andere (wachtende) patiënten … De afstand is te groot om dit spontane moment op camera vast te kunnen leggen. Ik zie echter dat de betreffende patiënt richting de wc wordt geduwd en er zich dus nog een kans voordoet wanneer hij er weer vanaf komt. Met een knipoog naar verpleger en patiënt laat ik weten het dan graag ‘on camera’ te hebben.

En ja hoor – zodra ik de patiënt uit het wc hok zie komen, ren ik erop af. Ook de verpleger komt – breedlachend – vanuit de andere hoek van de kliniek aangelopen. Omstanders pauzeren wat ze doen en verschillende hoofden draaien zich om om een glimp op te vangen van wat er gaande is. Met een fistbump rolt de patiënt richting mijn lens; we kunnen elkaar nog net ontwijken :). Gelukkig is het nu wel op beeld vastgelegd.

Later kom ik te weten dat de betreffende jongeman al zo’n vier maanden in de Hoop Kliniek wordt behandeld. Wanneer dr. Y en zijn verplegers zijn wonden komt verzorgen, wordt de ernst van de situatie duidelijk. Zijn wonden zien er heftig uit en ik voel me soms in mijn hemd staan, wanneer ik een camera op zijn benen richt. Ik loop echter al een paar dagen met mijn camera rond, dus de mensen ‘kennen me’ en weten dat ik soms van de meest bizare situaties een plaatje schiet.

Toch laten de heftige ontmoetingen me soms niet koud. Eén jongeman wordt binnengebracht met een open botbreuk aan zijn onderbeen. Een ongeluk met hout heeft hem deze wond doen oplopen. Zijn familie heeft hem echter eerst zo’n twee weken naar de traditionele genezer gebracht, waardoor de wond is gaan stinken en ontsteken. Zijn geschreeuw en de stank doen me de behandelkamer ontvluchten. Dagen later kom ik dezelfde jongen weer tegen in de OK, waar ik gevraagd ben foto’s te maken. Ondanks alle goede zorgen van Hoop, kan zijn onderbeen niet worden gered. Heftig, zoals is af te lezen aan de gekwelde blik … (zie foto boven)

Het wordt nog een hele klus om uit de vele geschoten beelden een selectie te maken en tot een goed lopend ‘verhaal van Hoop’ te komen. Het is ook lastig om voldoende professionele afstand te bewaren en niet ‘te dik’ met mijn modellen te raken. We lopen tenslotte maar twee weken op de kliniek rond. Eén ding weet ik zeker: elke patiënt die bij Hoop binnenkomt, wordt met een dosis compassie en liefde behandelt. Hun slogan komt dagelijks in de kliniekgangen tot leven: “Wij behandelen, maar Jezus geneest”.

Het Corona virus heeft nog niet de kop opgestoken in Guinee, maar er grijpt wel een ander soort virus heel snel om zich heen. Het virus om boze geesten in je leven af te wenden en om hen te ‘plezieren’ door (dagelijks) prijzige offers te brengen. Soms met een (bijna) dodelijke afloop. De jongeman met de wond aan zijn been is daarvan een schrijnend voorbeeld. De kliniek is de laatste post waar men vaak aanklopt, terwijl dat de deur naar Leven is.

Met welk onzichtbaar virus raakt ons Leven besmet?

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top