Het nieuwe (ab)normaal?

Vandaag loop ik weer in ‘een grote stad’, terwijl Anco rondshopt in een groot ziekenhuis dat binnen enkele weken tegen de vlakte gaat. Mijn blik dwaalt naar de verschillende etalages, die creatieve uitingen bevatten als ‘Welcome back’. Terwijl ik om me heen kijk, wordt duidelijk dat de ‘vernieuwde winkelstraten’ alles behalve verwelkomend lijken. Cirkels en zwart-gele strepen op de vloer moeten helpen om de juiste afstand van elkaar te houden, informatieborden geven nieuwe regels duidelijk weer en zelfs een handwas station om je handen te reinigen. Een warm welkom had ik me toch heel anders voorgesteld.

Hoe langer ik rondloop en kijk, hoe drastischer sommige wijzigen lijken te zijn doorgevoerd. Ook de zelfscan kassa en PIN worden bijna agressief aan de man gebracht. De hoeveelheid winkelmedewerkers met handschoenen en rode 1,5 meter hesjes voelt overweldigend. Boodschappende mensen kijken verschrikt wanneer ze iemand tegen komen.

Ook de mondkapjes op straat en in het openbaar vervoer nemen toe. Er komt zelfs een dame op de fiets voorbij, die haar gezicht verschuilt achter een plastic scherm. Het ‘nieuwe normaal’ lijkt meer weg te hebben van een nieuw abnormaal. Het gevoel bekruipt me dat ik weer op de verkeerde filmset ben beland – net als de keer dat we Nederland via een leeg Parijs vliegveld binnen kwamen.

De tekst uit Johannes 16:33 komt boven, waarin Jezus zijn discipelen bemoedigt en ‘voorbereid’ op de dingen die komen gaan: “Ik heb jullie dit allemaal gezegd, zodat mijn vrede in jullie zou kunnen zijn. Jullie zullen in de wereld veel moeilijkheden hebben. Maar houd moed: Ik heb de wereld overwonnen.” Dat biedt een hemels perspectief en geeft enige rust.

Het documenteren van de veranderingen om me heen via mijn camera gaat bijna vanzelf. Om een en ander als het ware te verwerken. De trambestuurder steekt zijn duim op, wanneer ik een krijtboodschap aan RET op de gevoelige plaat vast leg. Een andere man wendt zijn gezicht af om duidelijk te maken dat hij niet op de foto wil. Ook het aantal handhavers neemt zichtbaar in aantal toe. Ik voel me onbewust toch meer lopen met een camera om mijn nek.

De nieuwsberichten over de makheid waarmee we als burgers (kerkgangers) de wijzigingen aanvaarden, houden me bezig. Hoe sta ik daar zelf eigenlijk in? Angst op besmetting speelt daarbij natuurlijk de hoofdrol. Toch neem ik me actief voor me niet hierdoor te laten leiden. Om zelf na te blijven denken en op te komen voor rechten, mensen wanneer de situatie hierom vraagt. Liefde (die zal verkillen in de laatste tijd) zal mijn drijfveer zijn. Corona bepaalt niet de richting waarin onze samenleving zich hoeft voort te bewegen, ook al lijkt dat er soms sterk op.

Laten we meer dan eens onze blik gericht houden op wat Hoger is en de ander uitnemender achten dan onszelf. Opdat we een positief verschil mogen maken voor een ieder om ons heen en mogen uitstralen dat we navolgers zijn van Jezus, die alles gaf voor ons – de mens.