skip to Main Content
Hemels Zicht

Hemels Zicht

In gedachten zie ik mijn nieuwe, tiener vriend Ch ongeduldig op zijn pols tikken, terwijl hij doodleuk de oogarts aanspoort op te schieten. Gelukkig verstaat de behandelend arts alleen Engels, waardoor hij niet doorheeft wat er zich onder zijn neus afspeelt. Ik gebaar mijn jonge vriend zich te gedragen, anders kan hij alsnog zijn oogoperatie op zijn buik schrijven. Toch kan ik een grijns niet onderdrukken, nu Ch na gebed zo vol vertrouwen is.

Ik had het voorrecht om twee dagen in Thies met een christelijk oog team op te trekken. CBN had me benadert of ik interesse had enkele patiënten te volgen en hiervan een fotoverslag te maken. Oogoperaties had ik nog nooit van dichtbij gezien, dus dat leek me wel wat. Daarbij wilde ik graag met eigen ogen zien wat voor verschil een cataract (staar)operatie kon maken. Mijn interesse wordt nog groter, wanneer ik uitvindt dat een operatie gemiddeld maar 10-15 minuten duurt. Wauw!

Bij aankomst in het ziekenhuis was het chaotisch druk en duurde het even voor ik mijn draai had gevonden. Zoveel patiënten – jong, oud –, zoveel verhalen. Na enige tijd kwam ik in contact met een vader en zijn tiener zoon Ch. Geanimeerd en stotterend vertelt Ch mij zijn ambities en welke rol zijn slechte zicht hierin speelt. Hij laat me zijn dikke brilglazen zien, waarmee hij probeert de school lessen op het bord te lezen. Ook vertrouwt hij me toe dat hij soms over de voetbal struikelt, wanneer hij zijn favoriete sport beoefent. Wanneer ik mijn telefoon en camera erbij pak, lichten zijn ogen op. Stiekum ziet hij nog wel wat hij mooi vindt of niet 😉

Na een lange dag wachten blijkt Ch de volgende dag terug te moeten komen, zodat de artsen fris met de jonge patiënten aan de slag kunnen gaan. De volgende morgen zijn hij en zijn pappa er weer als één van de eersten bij. Ik praat even kort met hen, tussen al het rennen voor fotomomenten door.

Na vele uren wachten gebaart Ch ongeduldig naar me en geeft aan te willen praten. Ik plaag hem wat door te doen alsof ik te druk ben. Toch loop ik naar hem toe en vertelt hij me dat hij bang is voor de operatie en of ik daarvoor wil bidden. We zoeken een stiller plekje en ik vraag onze Hemelse Vader Ch’s hart met vrede te vullen. Daarna ga ik door naar een volgende fotoklus.

Dit keer begeef ik me naar de operatiekamer van dr. B. Hij is een goede leraar en legt zijn handelingen tijdens een operatie stap voor stap uit. Hij doet op belangrijke momenten ook de felle microscoop lamp even uit, zodat ik technisch een goede foto kan maken. Ook voor hem belangrijk ter documentatie. De oogoperaties fascineren me, maar ik ben toch vooral dankbaar  dat er vandaag geen injecties en messen in mijn oog worden gezet.

Na uren wachten is Ch eindelijk aan de beurt. Gelukkig maar, want hij werd al ongeduldig. Terwijl dr M zich klaarmaakt, loopt Ch een rondje door de zaal. Alsof hij nog even in zich op wil nemen welke spullen hem omringen tijdens de operatie. Hij vertelt me, terwijl ik een foto neem, dat zijn angst is afgenomen na ons gebed. Daarna gaat het snel en wordt een infuus aangebracht om hem te verdoven. De angst komt weer even terug, wanneer hij een naald zijn kant op ziet komen. Hij richt zich nog even op om naar me te zwaaien en dan is hij onder zeil.

Ik volg de operatie met interesse en bidt ondertussen dat alles goed mag gaan met mijn jonge vriend. Alsof hij dit kracht wil bijzetten, begint hij op een gegeven moment te bewegen. De operatie lijkt langer te duren dan gepland, waardoor er niet voldoende vloeistof is ingespoten. Ik krijg de schrik van mijn leven en bedenk dat ik vroeger teveel horror films heb gekeken. Gelukkig blijft de medische staf rustig en duwt Ch gewoon weer terug op zijn plaats.

Na de operatie loopt Ch niet zelfstandig de operatiekamer uit. De extra dosis verdoving lijkt er toch enigszins ingehakt te hebben. Zijn vader wacht hem al op, wanneer hij met brancard de zaal wordt uitgereden. Eenmaal in de uitslaapkamer leg ik hem uit dat ik echt naar huis moet en dat ik Ch heb gezegd me de volgende ochtend te bellen om te vertellen hoe het met hem gaat. Ik had hem namelijk al vertelt dat ik waarschijnlijk weg zou zijn als hij zou ontwaken. Zijn vader knikt en bedankt me voor alle goede zorgen. Ik wens hem en Ch Gods zegen toe en dat ik hoop dat zijn zicht aanzienlijk zal verbeteren.

Ch houdt woord en belt me de volgende morgen enthousiast vanuit het ziekenhuis op. Hij is daar ter controle en zegt ‘in vorm’ te zijn. Ik moedig hem aan op God te vertrouwen en vooral ook trouw zijn medicijnen te nemen de komende tijd. Wanneer ik neerleg bedenk ik dat dit wellicht niet het laatste bericht van hem is vandaag. En ja hoor, in de middag ontvang ik een volgend sms-je … Het blijft mooi wat twee dagen intensief optrekken met patiënten voor bijzondere banden geeft.

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top