skip to Main Content
Dagelijks Leven Guinee

Hele families ontwricht door Ebola

Na ruim drie jaar konden we weer een bezoek brengen aan de Hope Clinic in het zuiden van Guinee. Drie bewogen jaren, waarin het land en de kliniek veel voor de kiezen hebben gekregen. Personeel dat wegviel door ziekte, Ebola dat in hevige mate de kop op stak en de brute moord op één van haar oprichters.

Het was voor ons de eerste keer na de dood van kliniek oprichter en vriend Mozes dat we weer op het terrein rondliepen. Het bezoek aan zijn familie was beladen, maar goed. Mozes’ vrouw en kinderen zijn na zijn dood nog standvastiger om Jezus na te volgen, wat er ook gebeurd. Zonen die het geloof niet zo serieus namen, gaan er weer voor de volle 150% voor.

Eén van Mozes’ zonen mocht ik portretteren tijdens mijn tijd op Hope. Ik had al langere tijd het verlangen om een serie te maken over de rijke erfenis die mensen, gestorven aan Ebola, achterlieten. Zijn zoon moest in één weekend zijn vader begraven en zijn vrouw bijstaan bij de geboorte van zijn dochtertje. Dood en leven komen dan opeens heel dicht bij elkaar.

“Mijn vader was een bijzonder sociaal man, die ons een rijk voorbeeld heeft nagelaten. Hij vertelde mensen niet alleen over God (woorden), maar leefde ook naar Zijn liefde voor God (daden). Hij was niet alleen mijn natuurlijke, maar ook mijn geestelijke vader.”

“Mensen kwamen dagenlang bij ons thuis langs om hun verdriet te betuigen. Dan zagen ze onze pasgeboren dochter aan de ene kant (vreugde) en ons verlies aan de andere kant (verdriet). Mijn vader kwam tijdens de zwangerschap vaak op bezoek en heeft op die manier toch wat van onze dochter meegekregen. Ik had haar alleen zo graag ook aan hem voorgesteld.”

De vele verhalen van jonge mensen die hun moeder of vader moesten verliezen, waren moeilijk om te verwerken. De trieste blikken volgden me vaak tot diep in de nacht. Hoeveel leed kan een mens in zijn leven op aarde verdragen? Vaak valt nu de zorg voor het gezin op veel te jonge schouders. Zo kan Jean (23 jaar oud) niet meer verder met zijn studie aan de universiteit, omdat hij als oudste zoon voor de rest van zijn familie dient te zorgen. Romaine (21) huilt nog elke dag wanneer ze uit school komt en haar altijd opgewekte moeder niet bij de deur van het huis aantreft. “Met wie kan ik nu de dingen van het leven bespreken?”

Theophile (ook 23) kijkt me met een gekwelde blik aan. Hij heeft 7 van de 15 gezinsleden moeten begraven. Later blijkt dat ook hij Ebola had opgelopen toen hij zijn zieke grootmoeder naar een kliniek bracht, maar hij heeft het ternauwernood overleeft. De innerlijke wonden waarmee hij rondloopt zijn duidelijk zichtbaar.

Gedurende de week blijft het moelijk om alle verhalen aan te horen én tegelijkertijd de jongeren op een mooie manier te portretteren. De ontmoeting met een patient die ik 2,5 jaar geleden heb gevolgd voor een korte video over ‘Stories of Hope’ lijkt hier een welkome, positieve uitzondering op. Toendertijd 17, staat er nu opeens een jonge man voor me, die me met een nieuwsgierige ogen aankijkt. Hij maakt het goed, hij heeft door de goede zorg van Hope Clinic toendertijd ‘slechts’ één onderbeen moeten missen ipv twee. Met behulp van krukken en een kunstbeen/schoen lijkt hij zich aardig goed te redden.

Ik merk dat ik het echt leuk vind om hem weer te zien. Aan het einde van ons gesprek zet ik hem op geheel eigen wijze op de foto. Voor we uit elkaar gaan, vraag ik hem zijn vader hartelijk van mij te groeten. Hij kijkt me met een trieste blik aan, wanneer hij zegt dat zijn vader er niet meer is. Nog geen maand geleden is hij bij een verkeersongeluk omgekomen.

Ik laat zijn woorden tot me doordringen en krijg met moeite troostende woorden over mijn lippen. De jongen voor me verloor bijna zijn eigen leven en benen als gevolg van een auto ongeluk én nu vertelt hij me dat zijn vader hetzelfde lot was beschoren. Met pijn in mijn hart kijk ik omhoog en probeer ik een lichtpuntje op te vangen. De regen breekt door en het is alsof de hemel huilt. Opkomende twijfel ebt langzaam weg. Het beeld van een troostende Vader met een kind in zijn armen blijft lang op mijn netvlies hangen … God is goed, altijd!

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top