God met ons

December in Afrika … hoe ziet dat eruit? Over het algemeen niet heel anders dan andere maanden. Geen verlichte etalages, billboards met verleidelijke reclames of kerstbomen op sommige hoeken van de straat. Zo nu en dan kom je wel iemand tegen met iets dat wat wegheeft van een kerstmuts … om zich te beschermen tegen de Afrikaanse kou: 25-30 graden 🙂

Afgelopen maand volgden we met ML collega’s een training rondom veiligheid. Deze intensieve driedaagse cursus dient ons ‘klaar te stomen’ voor mogelijke gevaren, zoals ontvoering, bermbommen, hinderlaag, etc. De veiligheid in de landen waar we werkzaam zijn gaat er nu eenmaal niet op vooruit. De informatie en video’s die we te zien kregen is heftige kost. Zeker nuttig, al hopen we allen nooit zelf in genoemde situaties terecht te komen.

Scenario’s en rollenspellen dwingen je om na te denken over wat je in geval van nood zou kunnen of moeten doen. Zonder daarbij onze Hemelse Beschermer uit het oog te verliezen. Na afloop van de training staan al mijn zintuigen weer op scherp en moet ik oppassen niet achter elke boom een vijand denken te zien. Veel tijd om erover na te denken is er niet, omdat de volgende reis (Guinee) alweer gepland staat.

Eenmaal in Guinee verdwijnen alle dreigingen weer wat naar de achtergrond. Een bijzonder warm onthaal laat me terugkeren tot de kern: hoe God in mensenharten werkt, waardoor levens radicaal veranderen. Het bijzondere verhaal van een jong patiëntje Catherine en haar familie is hier een mooi voorbeeld van.

Catherine, een meisje van 1,5 jaar, kwam enkele maanden geleden doodziek bij de Hope kliniek aan. Haar gezicht was voor driekwart aangetast door een vleesetende bacterie, daarnaast was ze ondervoed. De artsen vochten voor haar leven, niets was hen te gek: antibiotica kuur, goede/vitaminerijke voeding en zelfs twee keer een huidtransplantatie. Na een intensieve behandeling kon ze eindelijk terugkeren naar huis.

Nu ze alweer enkele weken thuis is in haar dorp, besluiten we haar familie een bezoek te brengen om hen te bemoedigen en voor hen te bidden. Eenmaal aangekomen in het dorp worden we al snel gespot en lopen er heel wat mensen uit om te horen wat deze niet alledaagse groep te vertellen heeft. Entertainment is nu eenmaal schaars in de dorpen 🙂

Na de gebruikelijke begroetingen en dankbetuigingen, neemt de meegekomen dominee het woord en vraagt hij de mensen om een lied. Na enkele liederen houdt hij de aandacht vast met een genezingsverhaal uit de bijbel. Iedereen, zowel binnen als buiten, luistert aandachtig en er wordt actief meegedacht over gestelde vragen.

Aanwezigen vertellen openhartig hoe het verhaal van Catherine hen allen heeft geraakt: men had niet gedacht dat ze levend thuis zou komen. Dominee Jean wijst vrijmoedig op de rol die God daarin heeft gespeeld (‘Wij behandelen, God geneest’) en of er mensen aanwezig zijn die deze God beter willen kennen. Enkele vrouwen schuivelen eerst schuchter naar voren, maar tijdens het bidden sluiten nog enkele jonge kinderen zich haastig bij de groep, tien in totaal, aan. Het raakt me hoe ze zo jong al deze stap durven zetten.

Na een warme zegen en een uitbundig lied wordt het langzaamaan tijd om weer afscheid te nemen. Dit bijzondere bezoek zal me nog lang bijblijven. Verwonderd mijmer ik na over dit bijzondere (Kerst) cadeau – God onder ons.