skip to Main Content
Love For All

God houdt er geen lieverdjes op na

Het vluchtelingen vraagstuk maakt heel wat los. Het is bijzonder om de acties in Europa te volgen vanuit een gebied, van waaruit een deel van de vluchtelingen / migranten de oversteek wagen. Het nieuws geeft stof tot gesprek, vooral ook met de Afrikaanse jongeren waarmee we werken.

Een migrant uit West-Afrika heeft over het algemeen geen idee wat het leven in Europa nu eigenlijk écht inhoudt. Er worden hen veel mooie (verkoop)verhalen voorgehouden, over zowel de reis als de bestemming. De één denkt in Europa zijn taxi te kunnen rijden en veel geld te verdienen. Terwijl de ander het nog gekker maakt, door te beweren dat het geld in Europa aan de bomen groeit.

Dat het leven als politiek of economisch vluchteling verre van rooskleurig is, wil men over het algemeen niet horen. Zelfs niet van die enkele landgenoot die er eerlijk voor uitkomt dat het leven in Europa dichterbij de hel dan de hemel op aarde komt. De vele jaren zonder status, werk en dus vaak geen eten gaan je niet in je koude kleren zitten. Evenals het wegvallen van het voor een Afrikaan zo belangrijke sociale netwerk.

Mooi vind ik het dan om te zien dat de jongeren waarmee wij mogen optrekken over het algemeen Europa niet als dé bestemming zien. Hun eigen land opbouwen, de armoede spiraal doorbreken, een positief voorbeeld stellen, vormt meer hun doel. Waarmee ik de vluchtelingentrek vanuit Syrië en elders naar Europa onder een andere categorie schaar.. Deze categorie vluchtelingen heeft vaak geen andere keus, omdat hun leven en dat van hun familie op het spel staat.

Je mag er altijd nog over het algemeen van uitgaan dat niemand voor ‘zijn plezier’ land, huis en haard achterlaat. De tocht naar het ongewisse brengt veel gevaren met zich mee, met even zoveel onzekerheden. Het is te makkelijk om vanuit het relatief veilige Nederland je vast te houden aan het gegeven dat iedereen altijd nog een keuze heeft. Dus ook de keuze om in eigen land te blijven.

De foto’s van de bijzonder hartelijke ontvangst van de vluchtelingenstroom in München hebben me in mijn hart geraakt. Het deed me denken aan de vergelijkenis die Jezus vertelde over de ‘Barmhartige Samaritaan’, waarin de vraag centraal staat ‘wie je naaste is die je lief mag hebben’.

Waarschijnlijk zullen we het met z’n allen nooit helemaal eens worden over de hulp die we mogen en kunnen bieden aan de stroom vluchtelingen die oneindig lijkt te zijn. Toch is het positief dat er nu massaal over dit vraagstuk nagedacht wordt. De stroom mensen vormen geen theorie meer, maar werkelijkheid.

De wereld wordt steeds compacter en het geweld neemt toe. Je naaste kan zich niet meer beperken tot de oudere hulpbehoevende buurvrouw, of de dakloze man die de Straatkrant verkoopt. Grenzen vervagen, het geweld verergert, maar Gods liefde neemt in kracht toe. Het helpt me altijd te beseffen dat God niet alleen van de keurige Nederlander houdt, maar ook van het gezin uit Syrië die niet meer veilig over straat konden of de Afrikaanse straatverkoper die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat in de hitte Chinese rommeltjes aan automobilisten probeert te verkopen. God maakt geen onderscheid, voor Hem zijn we allemaal even kostbaar!

Dit bericht heeft 1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top