Geduld en vriendelijkheid banen de weg

(07.45) We bevinden ons in de rij voor de grens van Marokko – Mauretanië. Er staan heel wat wachtenden voor ons. Er hangt een gemoedelijk sfeertje, omdat we tenslotte allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Kijkend naar de lange rij voor ons, dringt het tot me door dat we hier nog wel even staan. Een mede-wachter verzekert me dat we binnen twee uur aan de andere kant zullen staan …

Hoe anders bleek de realiteit te zijn… De grensoversteek nam zo’n 6 uur totaal in beslag. Al is dat nog heel netjes, aldus de boeken. Alles ging correct, zelfs voor het parkeren kregen we een bonnetje. Extra benzine vervoeren was eigenlijk niet OK, maar voor deze ene keer wilde men dat wel door de vingers zien.

In het stukje niemansland passeerden we het ene autowrak na het andere. Gestrande auto’s, die van elk bruikbaar onderdeel waren ontdaan. Het biedt een troosteloos gezicht, waarbij het rondzingende zand vergezeld van de wind het plaatje compleet maken. Wat staat ons in Mauretanië te wachten?

Een man met busje staat vast en probeert met man en macht zijn banden uit te graven. We stoppen om te zien of we hem van dienst kunnen zijn. Trekken is geen optie, maar we kunnen hem wel helpen duwen. Een grotere wagen stopt, al denkend dat wij vast zitten. Bij het uitstappen vraagt de Touareg (‘blanke Afrikaan’) direct hoeveel we voor zijn diensten over hebben? Anco reageert verontwaardigd en wijst op de man die daadwerkelijk hulp nodig heeft. Hij blikt even opzij, bedenkt zich geen moment, en stapt hoofdschuddend weer in. Een ‘zwarte Afrikaan’ is nu eenmaal te min om te worden geholpen! Gelukkig stopt er even later een vrachtwagen en is de gestrande man gauw los. Hij komt ons nog hartelijk de hand schudden, omdat we hem oprecht hadden proberen te helpen.

Eenmaal bij de Mauretaanse grens worden onze gegevens netjes in een computer verwerkt. De mannen achter de pc beginnen zichtbaar te glimmen, wanneer ik hen hierover een complimentje geef. Het hardop spellen van onze namen, verwordt tot een spelletje. Altijd goed om vrienden te maken met mensen in uniform 🙂

Niets had me voorbereid op de schoonheid van het Mauretaanse landschap. De woestijn toont haar vele gezichten, kale vlakten afgewisseld met grote groene vlakten. Tegen de avond wrijf ik in mijn ogen, omdat ik niet direct geloof wat ik in de verte aan zie komen. Een gemengde kudde met wel 100 kamelen en hun herder. Op zulke momenten is het best moeilijk om in stilte te genieten en er niet op te staan, dat we NU moeten stoppen om een foto te maken 🙂 Het wordt echter snel donker, dus we moeten écht doorrijden.

Na een korte nacht, leggen we de laatste 200 kilometer tot de Senegalese grens af. Met de GoPro camera op het dak probeer ik de laatste overstekende kamelen vast te leggen. Ook bij de zandduinen maken we een pitstop, om nog even met onze voeten in het zand weg te zakken.

Over de grensoversteek naar Senegal wil ik niet teveel kwijt, anders dan dat het een gekkenhuis is, waar je zonder de juiste hulp je auto niet de grens over kan krijgen. Meer en meer mensen verzamelen zich tijdens het wachten om onze auto´s, de ene nog brutaler dan de andere. Of we ze niet willen verkopen voor 2.000 euro per stuk?!

Ik besluit even later mijn GoPro van het dak te halen, omdat camera’s dichtbij de grens nu eenmaal niet wenselijk zijn. Een man in uniform stopt naast onze auto en vraagt of ik een camera op het dak heb staan? En of ik wel toestemming heb gevraagd om te filmen? Niet hoorbaar slaak ik een zucht en houd ik me bij het antwoorden van het domme. Na een tijdje praten, loopt het gelukkig met een sisser af. Een volgende keer toch maar op een wat minder drukke plek de camera van mijn dak halen 🙂

Onze helper kiest er uiteindelijk voor om een kleinere grenspost over te steken. De kans om de hoofdgrens vandaag over te steken is, aldus hem, heel klein. Terwijl we 60 kilometer landinwaarts rijden, doen we links en rechts heel wat stof opwaaien. De veringen van de Peugeots worden in ieder geval goed getest. Onderweg doorkruisen we een prachtig natuurgebied, waar er zelfs een wild zwijn naast onze auto’s komt te lopen. We wanen ons even op safari.

Na twee uur geduldig wachten bij een laatste post, krijgen we toch uiteindelijk groen licht. We mogen, vergezeld van de douane, de brug die ons nog met Senegal scheidt oversteken. Met een zucht van verlichting laten we dit laatste deel van de tocht achter ons. Getuige het wagenpark dat staat gestationeerd, had het vandaag ook heel anders af kunnen lopen.

Eenmaal in Senegal stoppen we bij een benzinestation om een laatste, eenvoudige maaltijd uit onze kofferbak te verorberen. ’s Avonds in Dakar blikken we terug op een geweldige, gezegende reis. Voor herhaling vatbaar, beamen we alle vier!