skip to Main Content
Regenboog

Beroofd maar niet berooit

Meerdere dagen heb ik getracht mijn gedachten aan het (digitale) papier toe te vertrouwen…maar tot op heden is het niet gelukt. Hoe kan ik de afgelopen week het best beschrijven? Ik wil de situatie recht aandoen, zonder in al te schokkende details te treden.

Het gebeurde op een avond in Bamako. Ik kwam terug met de taxi van een informele foto avond, en besloot nog even bij een collega langs te gaan omdat Anco daar had gegeten. Daar aangekomen bleek Anco al naar ons logeerhuis te zijn, één straat verderop (nog geen 3 minuten lopen). Ik at nog een broodje, wat salade en besloot er ook vandoor te gaan.

Er werd nog even geopperd of we Anco niet even moesten bellen om me te vergezellen. Of dat één van mijn collega’s even mee zou lopen. Gezien de korte afstand en het niet al te late tijdstip (rond 10 uur), besloot ik toch zelf te gaan lopen. Tot dusver niets vreemds / afwijkends.

De eerste straat is nog vol leven, er is één en al activiteit. Dat wordt anders zodra ik de volgende straat (daar waar ons logeeradres zich bevindt) inwandel. Ik kom nog twee meiden tegen, maar dan is de straat leeg, helemaal leeg. Beeld ik me in dat de straat deze avond extra donker lijkt? [Later bleken we allen een gevoel van (geestelijke) duisternis te hebben ervaren die avond]

Bij aankomst blijkt de nachtwaker niet op z’n plek te zijn. ‘Vreemd’, schiet er door mijn hoofd, maar verder sta ik er niet bij stil. Ik duw de poort open, maar deze geeft niet mee. Hij blijkt op slot te zitten. Ik roep Anco, maar die hoort me niet. Later blijkt dat hij in één van de achterste kamers naar muziek ligt te luisteren.

Op hetzelfde moment zie ik vanuit mijn ooghoeken vier jongens op de motor voorbij komen. Ze kijken even om zich heen en komen terug. Ik denk nog ‘wellicht willen ze me even helpen’ (niet ongewoon in Mali). Vervolgens gaat het heel snel. Eén (of twee) van de jongens komen op me af en eisen dat ik mijn tas afgeef. Mijn eerste reflex zegt ‘nee’, daarbij mijn tas stevig tegen me aandrukkend.

De voorste jongen geeft echter niet op en verkoop me een dreun, recht in mijn gezicht. De angst doet me mijn pijn vergeten. Ik houd nog steeds mijn tas vast, maar moet deze na een aantal seconden wel loslaten. Waarom hoort niemand mijn geschreeuw? En zijn er zelfs geen mensen op de drukke dwarsstraat? Verslagen zie ik de vier rovers wegracen op hun motors…Ik registreer nog net dat ze rechtsaf de wijk in gaan.

Overstuur, versuft, maar vol adrenaline, klim ik (met panje / rok en al) over de poort. Mijn slipper blijft hangen. Ik klim snel de veiligheid tegemoet, voordat ze wellicht besluiten om alsnog mijn telefoon afhandig te maken. Deze had ik nog in mijn hand, omdat ik ‘m die avond als zaklamp had gebruikt.

Eenmaal binnen ren ik naar onze slaapkamer en barst in tranen uit. Anco kijkt me aan alsof hij water ziet branden. Vervolgens rent hij op me af en komt het verhaal er hortend en stotend uit. De rest van de avond en deel van de nacht verloopt als in een waas.

Enkele jonge politiemannen komen ‘de schade’ opnemen, onze velddirecteur vertrekt vervolgens met Anco naar het politiebureau. Inmiddels is de nachtwaker weer terecht, hij bleek thuis te zijn eten in dezelfde straat als waar ik vandaan kwam.

Ondanks een zak met ijs van mijn doktersvriendin, neem één kant van mijn gezicht behoorlijke proporties aan. Nadat de emoties enigszins bedaard zijn, besluiten we bij mijn collega (waar ik dus vandaan kwam) te gaan slapen. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit echt gebeurd is…

Bij mijn collega praten we nog wat na en merk ik dat de gebeurtenis me heeft uitgeput. Voordat Anco en ik gaan slapen, bidden we tot onze Vader dat mijn tas met belangrijke papieren weer terug mag worden gevonden. Iets wat ik op dat moment maar half geloof.

…..[fast forward]….
Na geen slechte nacht zitten we aan het ontbijt, terwijl mijn collega binnen komt lopen. Ze heeft net de hond uitgelaten en is – zoals ze gewoon is – langs ons logeeradres gewandeld. Ik geloof mijn ogen niet als ze mijn tas om haar nek heeft. Met z’n allen kijken we wat er mist, maar vooral wat er niet mist.

Alle belangrijke zaken (paspoort, rijbewijs, bankpas, …) zijn weer terug. Rond 4 uur die nacht zijn de aanvallers naar de plek teruggekeerd om de tas – ontdaan van voor hen waardevolle spullen – over de schutting terug te gooien. Hoe bizar is dat? Wij zagen het duidelijk als goddelijke interventie.

Nu ik erop terug kijk, ben ik niet alleen dankbaar voor de teruggave van mijn tas, maar ook voor de engelen die me voor ergere dingen bewaard hebben (Psalm 91:11). Ik was ‘simpelweg’ op de verkeerde plek, op de verkeerde tijd…Deze beroving heeft me zeker niet koud gelaten, de innerlijke wonden zijn nog te vers…Ik bekijk mensen (met name jongeren) helaas met een andere blik en ik ga nog steeds niet graag alleen de straat op.

Toch vertrouw ik erop dat dit gevoel langzaamaan zal slijten. En ik hoop te mogen zien wat voor goeds evt. uit deze situatie voort mag komen…

Dit bericht heeft 12 reacties

  1. Hi Anco en Ewien,
    Naar aanleiding van jullie nieuwsbrief lees ik nu pas over de overval op Ewien. Wat moeten jullie geschrokken zijn. Maar hoe wonderbaarlijk is de tas van Ewien teruggekomen.
    Hopelijk kunnen jullie het gebeurde steeds wat meer achter je laten. We zullen nog meer bidden voor bescherming !!

    Veel liefs,
    Jeannette

  2. Ewien! Any chance I could hear your story in English? I would love to know how we can better pray for you… Love, Mel

  3. Lieve Ewien,
    Lees dit nu pas, een stukje van je veiligheidsgevoel gaat verloren, eigenlijk schijnveiligheid,
    want echte veiligheid bestaat alleen bij God.
    Ik hoop dat het langzamerhand een plaatsje krijgt, Afrika is en blijft natuurlijk niet zo een veilig
    land. Pas goed op jezelf, ook Pa leeft met je mee.
    Veel troost en vrede,

    Liefs, Ma.

  4. Hoi Ewien en Anco, wat een vervelende rot ervaring voor jullie. Ik leef met jullie mee en bid voor een goede verwerking hiervan.
    Groeten,
    Ronald & Ria

    1. Bedankt Ronald en Lia, gewaardeerd! Het gaat elke dag beter … sommige dingen zullen met de tijd moeten helen. Hartelijke groet van ons!

  5. Dearest Ewien,

    I learned of your attack and God’s protection through Carina’s newsletter. I do not read Dutch but trust that our kind Father is delivering you from any continued fear. I have continued to pray for you and your family through these years since we first met. With God’s blessing, I will hopefully ba able to see you once again at your Field FOrum of 2013.

    In Him,
    Susan White

    1. Thanks Susan, appreciated! With time, I hope and pray the same as you (delivering from any continued fear)! Ewien

  6. Wauw, wat een verhaal zeg. Ben blij dat je nog leeft, dat je er zo over kan vertellen en dat de meeste spullen weer terug zijn… Take care!

  7. Hoi Ewien,

    Wat bizar om mee te maken ! We bidden voor je om Gods hulp om deze gebeurtenis een plekje te geven. Sterkte ermee !

    Groetjes, Peter en Marielle

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top