Als postduif naar Afrika

Hij: “Na het opnemen van een podcast over zending in Senegal, heb ik toch weer opnieuw echt zin om een keer naar Afrika te komen …” Ik: “Altijd welkom hoor, we zijn nog op zoek naar een postduif op korte termijn 🙂 …” Hij: “Vertel me meer!” En zo begint een gesprek over een mogelijk kort bezoek aan ons in Senegal. Centraal staat het langsbrengen van belangrijke projectspullen per koffer. Daarnaast ook onze Toyota Land Cruiser, een videoproductie opnemen met Komlavie (een Afrikaanse vriend)  in het prachtige deel van Bersheeba waar hij verantwoordelijk voor is en oh ja: of we dan ook beelden kunnen maken voor EO meterdaad?

GOD KOMT NOOIT TE LAAT
Het had overigens heel wat voeten in de aarde om onze Nederlandse postduif (Jan-Jaap) daadwerkelijk naar Senegal te krijgen. Officieel wordt er momenteel wederkerigheid door de Senegalese autoriteiten toegepast: Nederlanders worden in Senegal geweerd, omdat Senegalezen ons land ook niet binnen mogen. Na vele aanprijsbrieven en talloze telefoontjes, rolde uiteindelijk de autorisatie kort voor vertrek binnen. Ik moest hardop glimlachen om de vraag van JJ (Hebben we beet?) die vergezeld werd met de e-mail. Het verlossende antwoord kwam namelijk in wollig frans, waaruit je in de eerste alinea’s zou kunnen opmaken dat het bezoek helaas niet door kan gaan. Pas in de laatste zin werden we genoemd als uitzondering.

Na dit positieve bericht komt er eindelijk ruimte in mijn hoofd om de plannen wat concreter vorm te geven, afgestemd op de wensen van meerdere partijen. Een planning die overigens behoorlijk strak moest zijn om besproken avonturen binnen slechts zes (later bleek vijf) dagen te realiseren. Afrika zou Afrika niet zijn als er geen onverwachte wijzigingen zouden optreden. Wij noemen het vaak gekscherend WAWA: West-Afrika Wins Again.

De binnenkomst op het vliegveld maandagnacht verliep soepel – JJ kon zonder problemen met alle spullen de douane passeren. Het late tijdstip maakt de douaniers minder gretig koffers ter controle – of gewoon uit nieuwsgierigheid – van de band te plukken. Ook de weg van het vliegveld naar M’Bour was behoorlijk leeg. Onze pup Ruff spitste haar oren en sprong van het bed, als teken dat Anco en JJ waren aangekomen. Na een wat slaperige begroeting en overhandiging van een speciaal cadeau, eerst maar terug naar bed om de dag erna verfrist op pad te gaan.

EEN WERVELWIND DOOR AFRIKA
Een ongepland (haha – daar begint het al) bezoek aan de hoofdstad, en drukke verkeer, vult de eerste dag met tussendoor een heerlijke lunch om de aankomst van ons bezoek en spullen te vieren. Anco gaat vervolgens op pad om projectspullen op te halen, terwijl JJ en ik een bezoek brengen aan de Senegalese tak van IFES, de organisatie voor christelijke studenten waar hij in Nederland twee dagen per week voor werkt in Enschede. Een bijzondere ontmoeting overigens, die verder reikt dan eenvoudig kennis maken en netwerken. Tijdens een kort interview deelt onze gastvrouw ook echt haar hart voor Jezus en het werk onder de studenten. Bij ons voorstel om de meegenomen stroopwafels samen op te eten voor de camera, kijkt onze gastvrouw even bedenkelijk. Zo’n lekkernij aanbreken was toch wel een opgave voor een paar beelden 🙂 …

Dag twee staat in het teken van een film- en kampeeravontuur. Gewapend met matrassen, koffers en minimale kampeeruitrusting rijden we richting Beersheba. Er is nog precies plaats voor een derde vrouw achterin de auto. Nadat we onze slaapplek – in het zelfgebouwde huis van collega’s – hebben ingericht, gaan we weer ieders weegs. JJ en ik gaan een oud-student filmen met als insteek zijn passie voor schoonheid en natuur – een schaarste in een land waar het plastic je letterlijk om de oren vliegt. Hij droomt dat zijn tuin een oase van rust en inspiratie zal zijn voor de mensen die langskomen en dat zij op hun beurt weer hun eigen stukje schoonheid zullen planten en uitdragen. Het kost heel wat kunst- en vliegwerk om het hart van het verhaal naar boven te krijgen. Ons model kijkt ons zo nu en dan vragend, met brede glimlach, aan: wat we nu precies bedoelen met de zojuist gestelde vraag? Bij de laatste vraag – van wie houdt je het meest: je vrouw of de tuin? – breekt hij uit in een schaterlach. Hij aarzelt geen moment en zegt zijn vrouw, die geeft hem tenslotte liefde en eten.

Die avond tonen we een film, na een demonstratie van een vers gekochte mobiele mediakit. Hij bestaat uit een kleine maar krachtige projector met een flinke accu, twee boxen en een opvouwbaar scherm. Het geheel past gewoon in een normale rugzak. Een vriendin en evangeliste, waarvoor de kit is bedoeld, kan haar ogen niet geloven en danst spontaan uit dankbaarheid. Met dit pakket op haar rug kan ze op eenvoudige wijze christelijke films tonen aan de verschillende groepen en dorpen die ze bezoekt. Ook dit keer verbaast het ons weer hoeveel beeld en geluid er komt uit zo’n kleine projector en audio speaker. Het publiek zit al gauw geboeid te kijken.

KOUD HÉ!
Later op de avond ploffen we voldaan neer op het open dak, onder de heldere sterrenhemel. We denken niet lang nodig te hebben voor de slaap ons overvalt, maar dat valt toch tegen. Om half 4 besluit Anco om beneden in het huisje te gaan slapen, weg van de harde wind. Ook ik pak mijn matras op, omdat ik tot die tijd nog bijna geen oog heb dicht gedaan. Bij de opmerking dat het ‘te koud’ is boven, lacht JJ ons uit. Wat hem betreft is het een prima temperatuurtje ’s nachts, terwijl ik al een paar keer weer mijn pyjama aan had gedaan.

Eenmaal beneden uit de wind, komt de slaap vanzelf. Gelukkig maar, want het plan was om vroeg in de ochtend een rondje met de Drone te vliegen in de BS tuin. Om vervolgens iets te doen wat ik zelf nooit bedacht zou hebben: een korte video maken over onze auto – de Toyota. Niet alleen een voertuig, maar ook onmisbaar gereedschapbinnen onze bediening. Reden genoeg om al crossend door een woestijnlandschap haar krachten te tonen en op video te zetten, aldus onze gast. Niet dan? 😉

EEN UNIEK AVONTUUR
Tijdens de opname van de auto video hebben we denk ik enig stof doen opwaaien – letterlijk en figuurlijk. Zo vergeet ik in ieder geval de blik niet meer van een van de oudere dorpsmannen toen JJ voor de vierde keer – vanuit een andere hoek – ‘ het kruispunt van het dorp’ overkwam. Waarom nam hij nu weer die blanke vrouw die bij hem hoort niet mee? Je zag de vraagtekens in zijn ogen groter worden elke keer dat de Toyota zijn winkel passeerde. Of de herder die onderaan een heuveltje stond, terwijl JJ de hellingshoek van onze auto wilde demonstreren. Boven op de heuvel besloot hij spontaan de auto uit te springen met een luid gespierde ‘King of the road in een Landcruiser’… Sja, leg dat maar eens uit. Schuring van twee totaal verschillende werelden.

Het voelde goed om ons later op de dag weer aan te sluiten bij team Anco, die een Beersheba in het klein van zonne-energie hoopte te voorzien. ’s Avonds waren we weer terug in ons eigen bed om wat rust te pakken en het programma van de laatste dagen door te spreken. De verplichte PCR-test kon dit keer dichtbij huis worden afgenomen, dachten we. Dat scheelt weer tijd. Maar niets bleek minder waar. De volgende ochtend kwamen we er bij het lab achter dat de vlucht niet op zondagnacht was, maar een dag eerder. Oeps.

TOT HET LAATSTE MOMENT SPANNEND
Dit hield in dat hij niet bij dit lab terecht kon, maar naar een groter lab moest om op tijd de uitslag binnen te krijgen. Een locatie zo’n uur rijden bij ons vandaan, terwijl Anco de auto die ochtend meehad om les te geven op een technische school. Halsoverkop een bevriende taximan opgebeld, die weer een vriend stuurde, om JJ met enige Afrikaanse haast naar de gewenste plek te brengen. Tussendoor hielden we contact, omdat de jonge taximan geen Engels sprak en JJ geen Frans. Nog geen 20 minuten later gaat mijn telefoon: “Hey Ewien, we staan langs de kant van de weg, motor oververhit”, hoor ik tussen het verkeergeraas door. Nee, dat meen je niet. Juist nu houdt God Zijn timing weer superscherp. Aan het eind van het gesprek geef ik hem ter bemoediging mee dat hij zo toch maar weer een bonus auto avontuur meekrijgt 🙂

Anco was uiteindelijk eerder ter plaatse dan JJ met taxi en kon hem zo indien nodig helpen bij zijn bezoek. Om vervolgens na de test weer samen huiswaarts te rijden. ’s Avonds nog een frisse duik in de zee op een vrijwel uitgestorven strand. Tijdens de Ramadan maand blijven veel sporters thuis om zodra de zon ondergaat aan tafel aan te schuiven. We laten Ethiopisch eten komen en genieten er samen met de onderburen van in hun mooie tuin.

De laatste ochtend nemen we de tijd om nog wat dingen door te spreken, koffers klaar te maken en om de rit naar Dakar voor te bereiden. Het programma bevat nog: algemene videobeelden van de stad Dakar, een seminar ‘korte video’s maken’ bij de maandelijkse fotoclub en op de koffie bij Nederlandse collega’s. We houden een vol programma tot het laatste uur. Als verrassing komt de IFES dame samen met haar man nog een cadeau brengen voor zowel JJ als zijn vrouw: een gerookte kip en een handtasje – Made in Africa. JJ is even zonder woorden, en dat gebeurd denk ik niet zo vaak :).

Al met al een bliksembezoek met bijzondere elementen. Sja – iemand op bezoek krijgen in Afrika is nooit eentoning… en zit vol onverwachte avonturen. Omdenken, zoals wij het noemen, is aan de orde van de dag. Of zelfs het uur. Dat houdt ons alert en dankbaar voor de dingen die we elke dag uit Gods hand mogen ontvangen.