In leven en sterven

Mijn hersenen draaien overuren, de voorbereidingen voor een volgend filmavontuur zijn in volle gang. Hoe meer ik nadenk over de vier weken die voor me liggen, hoe meer kamelen (in plaats van de gebruikelijke beren) ik op mijn weg zie. Er zitten zoveel onbekende kanten aan dit nieuwe avontuur.

Mijn telefoon bliept gemiddeld zo’n 10 keer per dag. Er wordt van alles – mooi en minder mooi – gedeeld door de teamleden die zich al in Sierra Leone (SL) bevinden. Ik merk dat dat onrust schept, terwijl er toch echt nog wat dingen af ‘moeten’ voor ik het vliegtuig in stap.

Bij de kapper kom ik langzaamaan wat tot rust. Onbedoeld dwalen mijn gedachten af naar de laatste week in het leven van mijn vader. Gek hoe je onderbewustzijn werkt als je even stilgezet wordt. Hij wilde zijn haren nog laten knippen, zo in de laatste dagen van zijn aardse leven.

Hier zit ik dan, bijna klaar voor een heel andere reis, me afvragend waarom ik in hemelsnaam mijn haren nog wil laten knippen voor ik ga. Het lijkt zoiets onbenulligs en toch voelt het goed. Met mijn ogen dicht, praat ik de laatste dingen door met mijn Hemelse Vader.

Eerder op de dag ontving ik bericht dat een mede-student uit SL net twee weken voor de aanvang van de training stierf. Met geen duidelijke oorzaak. Dat zet me aan het denken en zet een en ander weer in het juiste perspectief. We denken ‘tijd’ te hebben om ons leven te beteren, relaties aan te halen, Gods doel met ons leven te ontdekken, maar niets is vaak minder waar. Wanneer en waar we geboren worden, hebben we net zo min in onze hand als ons sterven.

We zijn met niets op aarde gekomen en zullen met niets deze aarde verlaten. Om die reden wil ik de dagen invullen met de dingen die echt belangrijk zijn. Elke dag leven alsof het je laatste is. Vol diepgang en Vreugde. “All men die; few men ever REALLY live”. Ik hoop tot die laatste groep te mogen gaan behoren.