Vrijheid doet Leven!

De afgelopen weken had ik het voorrecht om met een Parijse collega door Senegal te trekken. Om op beeld vast te leggen wat God voor mooie dingen in mensenlevens doet. Na Senegal zouden we doorsteken naar Guinee, maar helaas stak het Ebola virus hier een stokje voor.

Onze eerste bestemming vormde Saint Louis, één van de donkerste plaatsen in het Noorden van Senegal. Een plek waar Marabou’s en Koranleerlingen (Talibés) het straatbeeld beheersen. Een stad waar toeristen met hun camera’s met de nek worden aangekeken. Een commune waar toch ook Gods liefde zichtbaar wordt.

Hier hebben de Senegalese kerk en collega’s de handen ineen geslagen met de bouw van een opvangcentrum voor straatkinderen. Naast eten en ontspannning (allerlei spelen, knutselen, etc), is er ook tijd voor bijbelonderwijs en een gerichte opleiding tot automonteur of naaister. Het was bijzonder om te zien hoe het geluk van alle kindergezichten afstraalde. De onderlinge samenhorigheid was duidelijk voelbaar.

Uit de mond van een ex-Talibé, nu één van de leiders in het centrum, mochten we horen wat een verschil een centrum als dit in de levens van de kinderen maakt. Weggestuurd door familie, bestaat het leven van een Talibé uit het citeren van de Koran en bedelen op de straat. Wanneer je aan het einde van een dag niet voldoende geld naar ‘huis’ meebrengt, krijg je er flink van langs. Ook de kinderen onderling bevechten en misbruiken elkaar. Er is vaak geen hoop op een betere toekomst. Men zit letterlijk gevangen in het systeem.

Het opvangcentrum vormt dan ook vaak het middelpunt van de week. Ook bij de ‘gewone’ kinderen die deel uit maken van de club, merken ouders regelmatig een verandering op. Een stil, ingetogen kind leeft vaak helemaal op wanneer hij zich realiseert dat de clubdag is aangebroken. Investeren in kinderlevens is dan ook nooit weggegooide tijd en/of energie.

Ook in Dakar konden we zien hoe krachtig God door jonge mensenlevens heen werkt. Bijzonder was het om te horen hoe een poppentheater Outreach niet alleen de dorpsmensen dichter tot Jezus bracht, maar ook de tieners zelf. Velen hadden de vrijmoedigheid om voor genezing te bidden. Tijdens het weekend liet de genezing van een verlamd meisje bij iedereen een diepe indruk achter. Het werd duidelijk voor de jeugd dat God ook hen op bijzondere wijze kan gebruiken, ondanks hun jonge leeftijd!

Het schrijnende relaas van een jonge vrouw die vier jaar onschuldig in de gevangenis zat, vanwege vermeende drugshandeling, bracht vrijwel iedereen in de kamer tot tranen. De harde schil die we zagen bij binnenkomst, brokkelde tijdens de opnames langzaamaan af. Uiteindelijk kwam ze met de hulp van een christen vrouw vrij en kwam de échte, voortvluchtige dader – haar man – achter de tralies te zitten. Op de vraag of zij haar man momenteel bezoekt, is haar duidelijke antwoord: slechts eens in de drie maanden, omdat hij mij tijdens mijn gevangenschap niet één keer is op komen zoeken. Het verdriet, de afwijzing en de eenzaamheid zitten diep.

De rode draad door onze hele filmweek vormde het thema ‘vrijheid dat Leven geeft‘. Vrijheid van godsdienst, vrijheid van meningsuiting, vrijheid van naar school gaan en zelfs vrijheid tot kind-zijn…Wanneer deze vrijheid ons gewoon is, raken we er aan gewend en ervaren we niet meer wat een voorrecht het is om in vrijheid te leven.

Laten we dan ook (opnieuw) onze vrijheid omarmen, zonder daarbij anderen voor de voeten te lopen. Ieder mens is uniek en mag dan ook zijn vrijheid op zijn eigen, unieke manier invullen. Deze videoweek heeft me meer gebracht dan ik voorheen kon bedenken, en dan vooral in de niet-technische zin 🙂 Het heeft me weer stilgezet om me meer in Gods vrijheid te bewegen …