Mali in de vergeethoek?!

Het is in Nederland niet bijster moeilijk om de situatie in Mali te vergeten. Het journaal toont nu eenmaal geen beelden van de hedendaagse praktijk. Toch blijven we bijna dagelijks zoeken naar nieuwsberichten die ons vertellen hoe de situatie er nu voorstaat. Het lijkt angstvallig stil, maar is dat schijn?

Het contact met de jongens in Koutiala houden we warm. Zo nu en dan belt Olivier via Skype voor praktisch overleg, beslissingen rondom projecten die moeten worden genomen. Verder is er in Koutiala weinig merkbaar van de aanhoudende onrust, anders dan het dagelijks gebrek aan electriciteit. Het ziekenhuisteam werkt nog steeds op maximale kracht met minimale bezetting.

Op nu.nl lees ik vandaag wat iedereen eigenlijk al weken roept. Dat er nu toch wel snel een militaire interventie zou moeten komen. Militairen (over de grens) staan te trappelen om het Noorden te bevrijden, maar kunnen het niet alleen.

De impasse lijkt zich voort te zetten. Mali verzet zich tegen buitenlandse interventie, Frankrijk wil alleen meehelpen als Amerika dat doet. De droogte en honger houden aan, de Malinese vluchtelingen (over de grens) blijven zitten waar ze zijn. En ondertussen verandert er niets, vooral voor het Noorden. Om soms moedeloos van te worden.

Anco zegt dat we de situatie in Mali (voor nu) moeten accepteren als “de nieuwe realiteit”, maar da’s best lastig. Mali dat altijd geliefd was bij iedereen, het toonbeeld in West-Afrika van democratie die werkt, het land van de gastvrije mensen…

Toch blijf ik me vasthouden aan een Hogere realiteit, dat God het tij – ook voor Mali – kan en zal keren. Hoe en wanneer is voor ons niet duidelijk, maar geloof is nu eenmaal ‘de zekerheid der dingen, die men hoopt, en het bewijs der dingen, die men niet ziet‘ (Hebr 11: 1). Ik beschouw dit dan ook maar persoonlijk als een test van geloof, mijn geloof :]