Hoe een kijkje in een heel andere cultuur je leven rijker maakt
Hoe kom je toch zover? Waarom ga je naar het gevaarlijke West-Afrika? Kunnen ze zelf die torens niet bouwen? Dat vroegen de mensen om mij heen die ik vol enthiousiasme over mijn aanstaande avontuur vertelde.
Zelf keek ik hier heel anders tegenaan, omdat ik al de verhalen van mijn broer Leonard gehoord had die twee jaar geleden ook West-Afrika had bezocht. Dit leek mij wel wat, even weg uit de Nederlandse stress.
Daar gingen we dan, op 2 januari – via Brussel en Casablance – voor twee weken richting ML. Mijn vrouw Jacomijn en de 3 kinderen achterlatend.
Alles anders
Midden in de nacht kwamen we aan en daar stonden Anco en Ewien ons op te wachten. Voor mijn broer bekenden, ik keek de kat nog even uit de boom. We reden direct door naar het gastenverblijf in BKO om hier de eerste nacht door te brengen. De volgende ochtend zag ik pas echt waar ik terecht was gekomen. Een drukke stad waar het verkeer kris kras door elkaar heen reed, veel stof en kinderen die zich tussen het straatvuil vermaakte.
Na een lange rit kwamen we in de avond bij de bijbelschool Bethel in Koutiala aan.Hier zagen we de tankcontainer staan die we twee maanden eerder vanuit Nederland hadden verscheept. Hier zagen we ook de plek waar we de komende weken een watertoren zouden gaan bouwen. Ik had op dat moment nog geen idee hoe we dat zouden gaan doen, maar gelukkig hadden Anco en mijn broer daar al meer gedachten over 🙂
Anders te werk
Twee weken zijn we met de bouw van de eerste water toren bezig geweest, veel dingen die we in Nederland een drama zouden vinden, vinden ze in Mali heel gewoon. Om maar iets te noemen:
Heb je een aanhanger nodig, zijn de wielen eraf….
Heb je een steiger nodig, kan je 2/3 op een andere bouw ophalen, onder de specie en alsnog incompleet. Wat zegt Anco dan…. dan maken we de missende onderdelen toch zelf.
Geweldig om te zien hoe Anco en Ewien met deze dingen omgaan, ik heb hier echt van mogen leren. Zelf was ik de eerste weken geschokt inzake de veiligheid qua werken, maar ook de elektrische installatie. Vaak vertelde ik Anco dat hoort zo niet, dat kan zo niet, dat is echt niet normaal. Hij zal dit niet snel vergeten denk ik :). Na deze ervaringen vraag ik me ook sterk af of we in Nederland niet zijn doorgeslagen met al onze regeltjes. Waar is onze VOC mentaliteit gebleven?!
Toch waren we allen bijzonder dankbaar dat we beide watertorens zonder ongevallen hebben kunnen bouwen. De tweede toren bij het ziekenhuis hebben we zelfs in vijf dagen neergezet, in plaats van twee weken voor de eerste. Dit door slimmer te bouwen en beter op elkaar ingespeeld te zijn. Ja, de bouw bij het ziekenhuis in KTL zal ik nooit meer vergeten: diversen malen reed er een rouwauto voor en zagen we een klein lichaampje uit het mortuarium gedragen worden … overleden, zo jong… “
Even slikken
Ook de keer dat ik alleen door het ziekenhuis liep vloog het me aan. Ik zag een vies gebouw, veel stof en oude apparatuur, zoals een met tape gerepareerde couveuse. En toch is het een modern ziekenhuis voor de wijde omtrek. Wanneer je dit hebt mogen zien zul je nooit meer klagen over de zorg in Nederland …
Uiteindelijk hebben we bij de bijbelschool zelfs nog een hekwerk en drie waterbakken gemaakt voor een nieuwe tuin. Dit met hulp van Joel, Olivier en enkel andere harde werkers die door Anco worden opgeleid.
Ook nog even tussendoor Anco geholpen met het vervangen van de glasvezelbekabeling op Bethel, voor mij achteraf mooie momenten om op terug te kijken. Met je eigen vak bezig zijn om mensen te helpen die het echt nodig hebben.
Anco en Ewien, hartelijk dank voor de geweldige tijd die ik bij jullie mocht hebben. Het heeft mijn denken veranderd en ik hoop jullie in Nederland nog eens te ontmoeten. En anders kom ik gewoon nog een keer 🙂
Willen jullie de groeten doen aan Joel? Toen ik afscheid van hem nam, zei hij “je bent als een vriend voor me”. Ik wilde het zeggen, hij zei het.