FBI: niets is wat het lijkt

Het is soms moeilijk in te beelden hoe bedrijfjes functioneren, wanneer je nog nooit een voet in West-Afrika hebt gezet. Begrijpelijk wanneer het gaat om een maatschappij waar alles zo anders functioneert dan de jouwe. Neem nu het printen van diploma’s en kopiëren van een leesrooster. Eenvoudig toch? Ik neem jullie mee op een bezoekje bij de F.B.I om dat zelf te ‘beoordelen’ 🙂

Allereerst de naam. Vraag me niet waarom deze gekozen is. Op het naambord wordt de gekozen afkorting niet toegelicht. Een volgende keer zal ik het eens navragen, al zullen de mensen die er werken het naar alle waarschijnlijkheid ook niet weten. Geheel overbodige vraag wellicht.

Maar goed, terug naar mijn opdracht: het printen van diploma’s en kopiëren van het bijbel leesrooster. Kan niet zo heel moeilijk zijn, schoot er door me heen, en hoeft al helemaal niet zo lang te duren … Als alles functioneert 🙂

Zodra ik bij F.B.I Services binnenstap kijkt een jonge dame me vragend aan (+). Wat ze voor me kan betekenen?, vraagt ze, de rij mensen die al staan te wachten negerend. Diploma’s printen voor Beersheba, vertel ik haar. Bij de naam Beersheba lichten haar ogen op en zie ik een teken van herkenning. Gelukkig, zij herinnert zich vorig jaar nog, dus dan komt het allemaal goed.

Op haar teken steken we vol vertrouwen de drukke weg over naar een andere vestiging van F.B.I. Over het hoe en waarom moet ik maar raden, al loopt er wel een jongeman met ons mee, die een (kapotte) printer draagt. Eenmaal aan de overkant galmt een vrouwenstem ons tegemoet. Na het slaken van een diepe zucht, gooit ze er een brei aan woorden in Wolof uit. Ik versta er praktisch geen woord van, maar één ding is zeker: Madame is niet blij!

Even later wordt me duidelijk waarom. Om mijn prints mogelijk te maken, moet zij haar werk onderbreken en ons achter haar bureau laten – waar stapels papieren/werk ons vriendelijk toelachen. Ze kijkt toe van een afstandje, om er zeker van te zijn dat we geen kostbare tijd zouden verliezen (+).

Nadat ik eigen meegenomen papier in de handen van de jonge dame heb gedrukt, kunnen we aan de slag. “Maak eerst maar een testprint”, vertel ik haar, om te zien of alles goed uit de printer rolt. Na een eerste print zie ik nog ruimte voor verbetering. De omkadering loopt niet gelijk en er zijn sporen zichtbaar van de printrol. Nog maar eens proberen na enkele aanpassingen.

Na enkele prints ben ik tevreden en hoeven we alleen de rij diploma’s nog maar in logische volgorde na te lopen. De computer loopt vast en we kijken elkaar vragend aan: of ik haar even mag helpen door de computer zelf te bedienen? CTRL | ALT | DELETE werkt altijd, denk ik en ja hoor, het komt goed. Ze kijkt me dankbaar aan en vervolgt haar weg in de rij diploma’s. Ons concentratieverlies krijgt toch nog een staartje: één diploma rolt er twee keer uit. O well, we hebben nog enkele vellen papier extra.

We bedanken de vrouw van het bureau en vervolgen onze weg weer naar de overkant. De meegenomen printer blijft alleen achter op een stoel. Eenmaal aan de overkant, herhaal ik mijn tweede opdracht: de kopïën van het leesrooster. Er wordt me vriendelijk een stoel gewezen en het meisje zet haar zonnebril op en loopt naar buiten met 100 CFA (20 eurocent) in haar hand. Later zie ik dat ze elders een master print heeft laten maken.

Het is inmiddels na 10-en, en de rij klanten lijkt alleen maar te groeien. Het meisje wordt weer op pad gestuurd, dit keer om een ontbijtje voor de baas te regelen. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat ik al meer dan een uur aan dit alles kwijt ben. Net als ik besluit om elders te gaan kopiëren, komt de enige werkende machine – waarop we allen wachten – vrij. De bazin zelf helpt me en schrijft ondertussen de door mij gevraagde rekening. En dan is het opeens zo gepiept. Even betalen en ik kan weg. In gedachten stippel ik de reis terug naar huis al uit. Neem ik een taxi (prijzig) of toch maar de paardenwagen (zeer goedkoop)?

Eenmaal op weg kan ik een glimlach niet onderdrukken. Ik draai me nog één keer om om de (in mijn beleving) zichtbare chaos in me op te nemen. Een afwezige groet volgt mijn Tot ziens! Eén ding heeft Afrika me geleerd: geduld en elke situatie met een glimlach tegemoet te treden. Een groot goed, althans in de meeste situaties…