skip to Main Content
Oumar At Hospital

De kracht van verhalen

De roep van de moskee klinkt, het is vier uur, de tijd is aangebroken voor een nieuwe les over gezondheid. Eenvoudige plaatjes ondersteunen tips en trucs over het goed verzorgen van je baby. De vrouwen luisteren aandachtig. Zo nu en dan komt er een vraag uit het publiek. Ook de kinderen zitten letterlijk op het puntje van hun stoel.

Informatie doorgeven aan de hand van verhalen werkt bijzonder goed in een orale samenleving. In het ziekenhuis worden al geruime tijd bijbelverhalen op deze wijze doorgegeven, om de aandacht van patiënten en hun familie even bij iets anders te krijgen dan hun ziekte. Van het één kwam het ander, toen een verpleegster aangaf dat ze haar binnenplaats wel open wilde stellen voor gezondheidslessen aan de vrouwen uit haar wijk. Ik mocht deze week mee om te zien hoe zo’n initiatief in de praktijk vorm krijgt.

De vrouwen kijken levendig uit hun ogen en zijn op hun manier ad rem met hun vragen en opmerkingen. Er wordt veel gelachen en de sfeer is goed. Zo nu en dan wordt er een tik uitgedeeld om een kind weer in het gareel te krijgen. Mijn ogen scannen het publiek voor fotogenieke momenten, terwijl ik met een half oor ook het verhaal probeer te volgen. Geen gemakkelijke opgave, omdat mijn Bambara een ‘beetje roestig’ geworden is in de loop der jaren 🙂

In het begin zijn de vrouwen wat terughoudend als ik mijn camera op ze richt, maar al snel worden ze zo meegenomen in het verhaal dat ze me helemaal vergeten. Na de gezondheidsles, wordt het verhaal vertelt over Naomi en Ruth en de bijzondere reis die ze samen ondernemen.

Na één ronde wordt gevraagd of iemand uit het publiek het verhaal na wil vertellen. Eén vrouw staat enigszins schuchter op, maar recht haar rug zodra alle ogen op haar zijn gericht. Ze weet de namen en gebeurtenissen haarfijn te herhalen, en ontvangt applaus zodra ze haar laatste zin heeft uitgesproken. Bijzonder hoe verhaallijnen gemakkelijk bij het publiek blijft hangen. Het doet me denken aan de tijd van Jezus en hoe hij ook hele menigten achter zich kreeg, hongerig naar meer verhalen.

Ook in het ziekenhuis worden verhalen verteld aan de kinderen die binnen komen voor een operatie. Oumar, mijn ‘grote vriend’, was deze week aan de beurt en had het al meerdere keren op een lopen gezet. Ook vandaag rolden er dikke tranen. Het kleurboek met bijbelverhalen leidt hem even af, evenals de gekke foto’s die we samen met de andere kinderen maken.

Patient and mum photoboothZodra er echter een verpleger om de hoek verschijnt, zet hij koers richting de poort, angstig achterom kijkend. Zijn moeder en ik rennen hem achterna, maar hij laat zich niet zomaar ompraten. Na enige tijd krijgen we hem toch mee, al blijven de tranen komen. We bidden nog een keer met hem voor Vrede. Bij het weggaan kijk ik nog even om en zie Oumar op de schoot van een collega naar de film dr. Doolittle kijken. Ze sms-t me enige tijd later dat Oumar geopereerd wordt en dat hij kalm de OR binnen is gedragen. Pak van mijn hart.

Dit bericht heeft 0 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top