skip to Main Content
Schaap Tegen Voorruit

Schaap tegen voorruit

Na de bizarre overval in Bamako besloten we een weekendje ‘rust’ te nemen en een vriendin te bezoeken in een dorpje vlakbij Segou. Waarbij we de nacht zouden doorbrengen in een hotel in Segou. Klinkt als een goed plan niet?

Wel … het liep ietsje anders dan we dachten :] Zo’n 30 kilometer voor Segou, hoorden we een harde knal en werd de bijrijder (Ewien dus) besprinkeld met kleine stukjes glas…van de auto voorruit wel te verstaan. Aangezien ik vaak in de auto zit te dagdromen, schrok ik het hardst. Anco had echter gezien welk euvel deze steen door de ruit had veroorzaakt.

Zonder twee keer na te denken, zetten we de achtervolging in. We draaiden de auto en reden terug. Om vervolgens aan een jongetje te vragen welke (andere) jongen de steen door onze ruit had gegooid. Zodra deze met een vinger in de juiste richting wees, rees er iemand op uit het bermgewas en ging er – gillend als een mager speenvarken – vandoor.

Ondanks de (ernst van de) situatie, kon ik niet anders dan glimlachen toen ik Anco er als een haas vandoor zag gaan, achter het kleine jongetje aan. Enkele minuten later zag ik hem, omringd door een hele groep mannen en kinderen, weer richting de auto lopen. Later hoorde ik van hem dat de jongen recht in de armen van zijn moeder was gerend, die hem beschermend tegen zich aandrukte.

De ouderen in de groep kwamen de ernst van de situatie bekijken. Het jongetje had inmiddels van hen al een paar tikken gehad. Ze vroegen aan mij of ik OK was en niet gewond was. Vervolgens richtten ze het woord tot Anco om hen vergeving te schenken …

We legden uit dat vergeving absoluut geschonken zou worden, maar dat we de situatie niet zomaar konden laten zoals deze was. Daar zou de stenengooier geen lering uit trekken. We stelden dan ook voor om naar het politiebureau te gaan, met de jongen en een vertegenwoordiger. Om op ‘gepaste wijze’ de zaak af te handelen.

De groep bleef ons maar vertellen dat het dorp arm was en geen geld had. De oogst was nog ver weg (terwijl deze voor de deur staat), etc. Ons standpunt bleef echter van kracht en na ruim een half uur maakten ze zich klaar om met ons mee te gaan. Wij op ons beurt stelden voor om hen – na het bezoek – ook weer netjes thuis te brengen.

Tijdens de 20 minuten durende rit naar Segou gaf de stenengooier geen kik. Ook daarna heb ik hem geen woord horen zeggen. Opa (zijn vertegenwoordiger) sprak hem in de schaduw, onder de boom, met een paar woorden vermanend toe. Maar daar bleef het verder bij.

Het politiebureau hebben we nooit gehaald, omdat we eerst bij de garage langsreden om de schade op te nemen. Deze bleek ‘mee te vallen’, waardoor we besloten het met de groep op een akkoordje te gooien. Hun aandeel in de betaling zou een goed vrouwtjes schaap zijn, ter waarde van een derde deel van de schadeprijs.

Na enige discussie ging men hiermee akkoord en konden we de volgende dag het schaap op de terugweg op komen halen. Dat hebben we dus ook gedaan…Met een gezegend schaap (opdat ze maar veel nageslacht mag krijgen) en het nemen van een foto, namen we – uitgezwaaid door het hele dorp – afscheid. En dachten we ons probleem toch wel op een goede, culturele wijze te hebben opgelost…

Eenmaal thuisgekomen bleek ons schaap toch wel erg mager en zwak te zijn. Verschillende dierenartsen hebben haar bekeken en behandeld. Maar of ze daar nu écht beter van werd? Tot op de dag van vandaag is onzeker of het schaap zal blijven leven. We hebben haar nu ondergebracht bij de familie Tangara (Joel’s familie).

Tot twee dagen geleden waren ze optimisch over haar levensverwachting, maar nu…is het afwachten. Wat nu eigenlijk het achterliggende verhaal van ons schaap was, zullen we wellicht nooit te weten komen. Maar een beetje in de ‘schaap’ gelogeerd voelen we ons wel :] Béééh!

Dit bericht heeft 1 reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Back To Top