Koraanleerlingen en Ebola

De eerste weken Senegal waren niet makkelijk. Honger hier, Ebola daar, christenen op de vlucht voor IS in Irak, financiële noden om ons werk goed te kunnen (blijven) doen… Na een langere tijd in ‘goed geregeld’ Nederland, ervaar je dan best een schok.

Gelukkig laadt God ons altijd weer op en mogen we daar nieuwe kracht uit putten. Hij bekijkt de zaken vanuit een Hemels perspectief, waardoor de Hoop in het leven van alledag weer doorschemert. De vriendelijke groet van een voorbijganger, de taxichauffeur die zonder morren een redelijke ritprijs vraagt, de dankbare glimlach van een kind als je hem een aai over zijn bol geeft.

Dit stukje ‘Hemel op aarde’ mocht ik vandaag terug zien bij de wekelijkse opvang door enkele collega’s van Koraanleerlingen (Talibés). Ik heb al eerder over hen geschreven en ik hoop dit nog vaker te doen, omdat ik actiever betrokken wil raken bij deze belangrijke bediening. Jezus bevond zich veelvuldig onder de minstbedeelden, waaronder ik deze groep kinderen zeker schaar.

“Weggestuurd door familie, bestaat het leven van een Talibé uit het citeren van de Koran en bedelen op de straat. Wanneer je aan het einde van een dag niet voldoende geld naar ‘huis’ meebrengt, kun je er flink van langs krijgen. Ook de kinderen onderling bevechten en misbruiken elkaar. Er is vaak geen hoop op een betere toekomst. Men zit letterlijk gevangen in het systeem.”

De wekelijkse club vormt dan ook voor velen een plek om even jezelf te kunnen zijn, op adem te komen. Een plaats waar men niet alleen eten uitdeelt, maar ook een luisterend oor heeft, men je écht wil leren kennen. Je wordt bij Naam genoemd en er wordt een wekelijks portie Liefde over je uitgestort. Soms teveel om in één keer op te nemen.

Dat de taal der Liefde geen woorden nodig heeft, werd vandaag duidelijk. Ook al verstond ik geen woord van wat er werd gezegd, toch kon ik merken dat de kinderen alle dingen opzogen. Er werd geconcentreerd geluisterd naar een verhaal, geschaterlacht tijdens een spannend beker parcours (zie foto) en serieus gekeken tijdens een korte voorlichting over Ebola.

Het verbaasde me dat Ebola ter sprake werd gebracht, maar toen ik er wat dieper over nadacht was leek het toch weer logisch. Wanneer Ebola Senegal binnenkomt (en het eerste geval is inmiddels bekend), is de Talibé gemeenschap extra kwetsbaar. Men komt overal en zoekt naar eten op de raarste plekken. Om nog maar niet te spreken over de belabberde (hygiënische) omstandigheden waaronder men leeft.

De kracht van herhaling, toelichten, wordt tijdens deze ochtend ook zichtbaar. De hoofdelementen uit het vertelde verhaal worden ook weer toegepast tijdens de verschillende spelen, het verzorgen van een wond en wanneer een onderlinge ruzie zich dreigt te ontketenen.

Het gelach van de kinderen werkt aanstekelijk. Ook ik merk gedurende de ochtend dat de glimlach op mijn gezicht breder wordt. Wat iets eenvoudigs als bellen blazen al niet teweeg kan brengen. Zelfs de meest ingetogen, verlegen straatjongen ging springend achter de bellenstroom aan. Prachtig om te zien!